Την αρχιτεκτονική και τη φιλοσοφία του σχεδίου νόμου για τις περιέγραψε ο Υπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων κατά την ομιλία του στη συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής.

«Από το προσωποκεντρικό πάμε στο συλλογικό. Πυρήνας του συλλογικού είναι ο σύλλογος διδασκόντων» σημείωσε ο Υπουργός προσθέτοντας στη συνέχεια: «Όποιους τρομάζουν οι συλλογικότητες, όποιους τρομάζει η συλλογική έκφραση των εκπαιδευτικών, να το πουν. Αλλά αυτή είναι μια θέση δική μας, είναι μια θέση της Αριστεράς» και ζήτησε από τα κόμματα της αντιπολίτευσης να σταματήσουν την καταστροφολογία.

«Η καταστροφολογία θα είχε νόημα αν επιβεβαιωνόταν ή αν επικυρωνόταν. Να σας θυμίσω τι λέγατε όταν πέρσι τέτοια εποχή ψηφίζαμε το νομοσχέδιο για τους διευθυντές σχολείων; Θυμάστε την καταστροφή που είχατε φέρει όταν συζητιόταν ο νόμος για τα Πανεπιστήμια; Για το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, για το Ολοήμερο Σχολείο, για τη Θεματική Εβδομάδα, για τη δίχρονη προσχολική εκπαίδευση;» είπε χαρακτηριστικά.

Αναφερόμενος στην κατάργηση του Π.Δ 152 για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, ο κ. Γαβρόγλου είπε: «Είναι ή δεν είναι το ΠΔ 152 το βασικό εργαλείο που οδήγησε σε διαθεσιμότητες και απολύσεις στην εκπαίδευση; Ναι ή όχι; Υπάρχει κάποιος που να λέει ότι δεν ήταν; Διότι το ΠΔ 152 χρησιμοποιήθηκε ως το ιδεολογικό άλλοθι και το φυσικό εργαλείο για να γίνουν αυτά τα ρεζιλίκια που έγιναν».

 

Αναλυτικά η  ομιλία του Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων Κώστα Γαβρόγλου στην Ολομέλεια της Βουλής:

 

Θα προσπαθήσω να αναδείξω την αρχιτεκτονική του σχεδίου που έχουμε καταθέσει. Δεν θα φωνάζω για να μην είμαι και τόσο κουραστικός, αλλά και το γεγονός ότι δεν θα φωνάζω δεν σημαίνει ότι δεν θα είμαι κατηγορηματικός σ’ αυτά που λέω.

Συμφωνούμε όλες και όλοι ότι το Νομοσχέδιο αυτό και η βασική του φιλοσοφία είναι δημοσιοποιημένη από την Ημερίδα που έγινε με τη ΟΛΜΕ, τη ΔΟΕ και την Πανελλήνια Ένωση Σχολικών Συμβούλων, από τις 24 Οκτωβρίου. Όποιο κόμμα θεωρεί υπεύθυνο τον εαυτό του για τέτοια ζητήματα, είχε άπειρο χρόνο να τα διαβάσει, να τα σχολιάσει, να μας στείλει απόψεις όπως και έγινε. Και δεν είναι εντάξει να μη λέτε ποιοι ζητήσατε να σας ενημερώσουμε για τις λεπτομέρειες του Νομοσχεδίου ήδη από τότε. Και στείλαμε στελέχη μας και σας ενημέρωσαν. Ή θα υπάρχει μία ευθύνη των κομμάτων, ή πίσω από γραφειοκρατικά τερτίπια ή τέλος πάντων διάφορα ζητήματα -‘όχι ανέβηκε τότε στη διαβούλευση ή δεν ανέβηκε’- δεν συνιστούν άλλοθι για τη μη υπεύθυνη στάση των κομμάτων για το Νομοσχέδιο. Από τις 24 Οκτωβρίου έχει ανέβει 3 φορές στη διαβούλευση, έχουν γίνει συζητήσεις.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο και νομίζω ότι αυτό τελικά ενοχλεί. Τα τρία τελευταία χρόνια είναι απολύτως σαφές σε όλη την κοινωνία ότι έχουμε μπει σε μία νέα περίοδο για την εκπαίδευση. Έχουν γίνει πάρα πολλά πράγματα, έχει ήδη αρχίσει η αύξηση της χρηματοδότησης τα τελευταία δυο χρόνια. Και εδώ θα παρακαλούσα την αντιπολίτευση να δει αν ακολουθεί την πολιτική που ο κύριος Μητσοτάκης την λέει με έναν πάρα πολύ απλό τρόπο. Λέει: ‘ Όταν θα έρθουμε στα πράγματα θα καταργήσουμε τους Νόμους του Φίλη, του Μπαλτά και του Γαβρόγλου’. Μια ενδιαφέρουσα πολιτική, έτσι δεν είναι; Δεν νομίζω μετά την μεταπολίτευση να έχει εκφραστεί με τόση σαφήνεια μία τέτοια πολιτική. Αλλά θα παρακαλούσα την αντιπολίτευση να το πιστεύει να το δηλώνει, αν δεν το πιστεύει να διαφοροποιηθεί. Γιατί ρωτάω: Θα καταργήσετε την επιστροφή εκείνων που ήταν σε διαθεσιμότητα στα σχολεία; Τους 2.500 εκπαιδευτικούς, τους διοικητικούς; Θα καταργήσετε τον ενιαίο χαρακτήρα της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης; Ή θα καταργήσετε τα ολοήμερα τα οποία επεκτάθηκαν και στα ολιγοθέσια; Είναι 3500 αυτά και 850 τα ολιγοθέσια. Ή θα καταργήσετε το δίκτυο των 1.000 βιβλιοθηκών; Ή μήπως θα καταργήσετε τη δίχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση; 184 Δήμαρχοι έχουν υπογράψει. Ή θα καταργήσετε τα τετράμηνα που καθιερώθηκαν στα Γυμνάσια; Ή τα τέσσερα εξεταζόμενα στο τέλος του Λυκείου και θα επαναφέρετε τα 13 μαθήματα; Ή θα καταργηθεί η θεματική εβδομάδα, θυμάστε διάφοροι τι λέγατε πέρυσι; Γιατί δεν τα λέτε και φέτος αυτά; Ή θα ακυρώσετε την ίδρυση των 36 Σχολικών Μονάδων Ειδικής Αγωγής και των 570 Τμημάτων Ένταξης; Ή θα ακυρώσετε όλες τις πρωτοβουλίες για την αποκατάσταση των καταργημένων ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ; Ή μήπως θα ακυρώσετε τη Μαθητεία; Μήπως θα ακυρώσετε την ίδρυση του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής; Μήπως θα ακυρώσετε τη φοίτηση όλο και περισσότερων φοιτητών και φοιτητριών να πηγαίνουν σε Μεταπτυχιακά χωρίς δίδακτρα; Ή θα ακυρώσετε τα διετή προγράμματα σπουδών; Μήπως θα ακυρώσετε το νέο σύστημα εκλογής πρυτάνεων; Μήπως θα ακυρώσετε τις μετεγγραφές των αδελφών-φοιτητών; Μήπως θα ακυρώσετε τις συνέργειες ανάμεσα στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ; Ή θα ακυρώσετε όλες τις πρωτοβουλίες για την εκπαίδευση των προσφύγων; Έχω κι άλλα, αλλά δεν θα τα πω.

Εδώ λοιπόν, θέλει μια προσοχή! Πείτε ποια από αυτά θεωρείτε ότι είναι σε σωστή κατεύθυνση και θα τα ενισχύσουμε όλοι μαζί και ποια είναι πίσω από αυτήν τη μονοκοντυλιά, ότι ‘όταν θα έρθουμε στα πράγματα θα τα καταργήσουμε τους Νόμους του Μπαλτά, του Φίλη και του Γαβρόγλου’; Αν διαφωνείτε, διαφοροποιηθείτε. Αν δεν διαφοροποιηθείτε, η σιωπή σημαίνει παραδοχή μιας τέτοιας πολιτικής.

Στις μέρες που συζητήσαμε στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων, αλλά και σήμερα, έχουν αναδειχτεί δύο εντελώς διαφορετικοί τρόποι για το πώς αντιμετωπίζει κανείς τα θέματα της Εκπαίδευσης. Δυο εντελώς διαφορετικοί τρόποι. Ο πρώτος είναι αν, πέρα από την κριτική που έχει ασκηθεί, υπάρχει κάποια εναλλακτική πρόταση; Υπάρχει; Δεν έχει εκφραστεί. Κριτική μπόλικη, κι εγώ να τη δεχτώ και για χάρη της συζήτησης όλη. Υπάρχει όμως μία άλλη πρόταση; Μία άλλη φιλοσοφία; Μία άλλη αρχιτεκτονική; Δεν υπάρχει. Εκτός αν την κρύβετε επιμελώς.

Το δεύτερο, κι αυτό αν θέλετε είναι πολύ σοκαριστικό. Δεν μπορείτε να βγείτε από τον τρόπο σκέψης που κυριαρχείται από την κομματικοποίηση. Δεν μπορείτε να σκεφτείτε κάτι άλλο. Θεωρείτε ότι όλοι, το μόνο τους ντέρτι, είναι να κομματικοποιήσουν. Μήπως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι σκέψης; Μήπως την κοινωνία έξω δεν την ενδιαφέρει καν η κομματικοποίηση; Και ξέρετε κάτι -κι αυτό δεν το παίρνω προσωπικά, προφανώς, αλλά δεν είναι καλό- μην νομίζετε ότι είμαστε και τόσο χαζοί. Διότι αν θέλαμε να κομματικοποιήσουμε έχουμε πολύ καλές συνταγές από σας. Είχαμε κανένα λόγο να επινοήσουμε νέα σχήματα κομματικοποίησης; Δεν είμαστε τόσο ανόητοι. Και να σας πω μία πάρα πολύ ωραία συνταγή. Δεν θα πω ονόματα, δεν θα πω υπουργούς, δεν θα θίξω υπολήψεις. Γίνονται εκλογές κάποιον Μάρτιο. Τον Σεπτέμβρη, τέσσερις μήνες αργότερα, παύονται από τα καθήκοντα τους, με υπουργική απόφαση, 256 προϊστάμενοι γραφείων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας και 116 Διευθυντές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, δηλαδή, σχεδόν 400 παύονται με υπουργική απόφαση όταν αυτοί είχαν κριθεί στις δουλειές τους οι άνθρωποι, είχαν επιλεγεί με κρίση. Και διορίζονται άλλοι, ως προσωρινοί για τρία χρόνια. Είναι δυστυχώς για την πατρίδα μας, μία από τις πολλές συνταγές, γιατί το σύστημα ήταν πάρα πολύ εφευρετικό στο να έχει συνταγές κομματικοποίησης. Εμείς λοιπόν το καλύτερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε θα ήταν να αντιγράψουμε μία από αυτές τις συνταγές και αυτό ακριβώς δεν θέλουμε να κάνουμε και δεν θέλουμε να το κάνουμε γιατί ο κόσμος, η κοινωνία –και βγείτε έξω να μιλήσετε με την κοινωνία- έχει μπουχτίσει με αυτόν τον λόγο περί κομματικοποίησης. Ευτυχώς, στην κοινωνία δεν είναι όλοι οι πολίτες μέλη κομμάτων. Ευτυχώς, στην κοινωνία υπάρχουν άτομα που θέλουν να προσφέρουν. Ευτυχώς, η κοινωνία δεν κυριαρχείται από τη λογική και την κουλτούρα της κομματικοποίησης. Εσείς, όμως, είστε τόσο ανασφαλείς που θεωρείτε ότι όλοι σκεφτόμαστε με τους ίδιους όρους. Μη μας υποτιμάτε. Αν θέλαμε να σκεφτούμε με τους ίδιους όρους, είχαμε τι να αντιγράψουμε. Το κάνατε χρόνια τώρα, έως πολύ πρόσφατα. Γι’ αυτό εμείς λέμε: από το προσωποκεντρικό πάμε στο συλλογικό. Και ποιο είναι το συλλογικό; Πυρήνας του συλλογικού είναι ο σύλλογος διδασκόντων.

Μαζί με την αδυναμία να κατανοήσετε ότι η κοινωνία είναι πια αλλού, δεν μπορείτε να κατανοήσετε και τις συγκλονιστικές αλλαγές που συντελούνται στην κοινωνία. Τα τελευταία 10 χρόνια αναδύεται μια νέα κοινωνία, μια κοινωνία με προβλήματα, με νέες πραγματικότητες, μια κοινωνία που τα νέα αυτά ζητήματα ξεχειλίζουν και εκφράζονται μέσα στο σχολείο. Να πούμε για τις ριζικές αλλαγές που έχουν αναδυθεί ως προς την πρόσβαση στη γνώση; Να πούμε για τις νέα αξίες που υπάρχουν στην οικογενειακή ζωή, στη φιλία ανάμεσα στους νέους ανθρώπους; Να πούμε για την εξοικείωση της κοινωνίας με τη βία; Να πούμε για κάτι που ενδεχομένως γίνεται για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας; Ότι μάζες και μάζες νέων ανθρώπων είναι εθισμένοι όχι μόνο σε ουσίες αλλά στα τεχνουργήματα. Σε ένα τεχνούργημα: στο κινητό!. Αυτά είναι νέα φαινόμενα και αυτά φαινόμενα πρέπει να τα καταλάβουμε και αυτά τα φαινόμενα έχουν εκφράσεις μέσα στη σχολική ζωή. Ποιος θα τα καταλάβει; Οι εκπαιδευτικοί οι ίδιοι. Οι εκπαιδευτικοί είναι οι πιο ευαίσθητοι φορείς οι οποίοι ‘πιάνουν’, ‘μυρίζονται’, εντοπίζουν και προτείνουν λύσεις σε τέτοια προβλήματα. Γι’ αυτό και λέμε ‘οι εκπαιδευτικοί μέσα στο σύλλογο των διδασκόντων και σε συνεννόηση με αυτές τις Δομές’. Γιατί; Γιατί το σχολείο είναι ένας κοινωνικός Θεσμός και μην προσπαθείτε να το απομονώσετε από την κοινωνία. Μην προσπαθήσετε να πείτε ότι το σχολείο είναι ένας Θεσμός όπου το μόνο πράγμα που γίνεται είναι η μαθησιακή διαδικασία. Επί δεκαετίες, επί αιώνες ολόκληρους, το σχολείο δεν ήταν μόνο ένας θεσμός για μάθηση. Βεβαίως κυρίαρχη είναι η μάθηση αλλά είναι και η κοινωνικοποίηση των παιδιών, οι συζητήσεις, οι γονείς που έρχονται και θέλουν να αντιμετωπίσουν και δικά τους προβλήματα. Αυτά είναι τα σοβαρά προβλήματα των ημερών μας.

Εγώ λέω στις δευτερολογίες και στις συζητήσεις με άλλους συναδέλφους, ας πέσει λίγο ο τόνος της καταστροφολογίας γιατί δεν γίνεται πιστευτή. Η καταστροφολογία θα είχε νόημα αν επιβεβαιωνόταν ή αν επικυρωνόταν. Να σας θυμίσω τι λέγατε όταν πέρσι τέτοια εποχή ψηφίζαμε το νομοσχέδιο για τους διευθυντές σχολείων; Θυμάστε την καταστροφή που είχατε φέρει όταν συζητιόταν ο νόμος για τα Πανεπιστήμια; Για το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, για το Ολοήμερο Σχολείο, για τη Θεματική Εβδομάδα, για τη δίχρονη προσχολική εκπαίδευση; Και πραγματικά μου έκανε εντύπωση η αγόρευση του εκπροσώπου του ΚΚΕ ο οποίος μίλησε για 12χρονη εκπαίδευση και υποψιάζομαι ότι για αυτόν τον λόγο δεν ψηφίσατε τη δίχρονη προσχολική εκπαίδευση. Αυτά είναι καινούργια φαινόμενα και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μας τα λέτε, εκτός αν το είχατε ψηφίσει και δεν το ξέρουμε.

Στο θέμα της θητείας, είπαμε τη διαφοροποίησή μας. Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο: Όσο άξιος και αν είναι κάποιος, δεν έχει κανένα δικαίωμα να είναι ισόβιος σε μια θέση. Οι άξιοι μπορούν να προσφέρουν παντού! Αν είναι, δε, και εκπαιδευτικοί, τόσο το καλύτερο. Δεν υπάρχουν αναντικατάστατοι, δεν υπάρχουν ισόβιοι και κυρίως ελπίζω να μην υπάρχουν και άτομα που τους τρομάζει η εκπαιδευτική πράξη. Διότι αν θεωρούν ότι είναι και ισόβιοι και αναντικατάστατοι και τους τρομάζει να ξαναπάνε πίσω στην τάξη, νομίζω ότι το καλύτερο θα ήταν να πουν ‘διάλεξα λάθος επάγγελμα ας πάω σε άλλο επάγγελμα μήπως και τα καταφέρω εκεί καλύτερα’. Αυτή είναι η φιλοσοφία της θητείας και για να μην αιφνιδιάσουμε κάνουμε τη ρύθμιση που κάνουμε, αλλά να ξέρετε ότι αυτή είναι η φιλοσοφία μας, αυτή είναι η φιλοσοφία της Αριστεράς και αυτήν ακριβώς θα υπερασπιστούμε.

Έχουν ειπωθεί άπειρα πράγματα για την αξιολόγηση. Ο λαός μας λέει ‘άντε να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας’. Εδώ κοντεύουμε να θεωρήσουμε ότι το ΠΔ 152 ήταν η μεγαλύτερη ευχή στην ελληνική κοινωνία από δημιουργίας της, διότι εδώ αμφισβητήθηκαν οι απολύσεις στις διαθεσιμότητες. Μας λένε ‘πείτε μας σε ποια παράγραφο λέει ότι πρέπει να απολύσουμε;’. Η κοινωνία δεν λειτουργεί έτσι. Μπορεί να λειτουργούν έτσι τα δικαστήρια αλλά η κοινωνία δεν λειτουργεί έτσι. Είναι ή δεν είναι το ΠΔ 152 το βασικό εργαλείο που οδήγησε σε διαθεσιμότητες και απολύσεις στην εκπαίδευση; Ναι ή όχι; Υπάρχει κάποιος που να λέει ότι δεν ήταν; Διότι το ΠΔ 152 χρησιμοποιήθηκε ως το ιδεολογικό άλλοθι και το φυσικό εργαλείο για να γίνουν αυτά τα ρεζιλίκια που έγιναν. […] Η κ. Κεραμέως λέει ‘όχι’. Είναι τόσο ‘όχι’ ώστε η αξιωματική αντιπολίτευση ευτυχώς για πρώτη φορά αναγκάστηκε να δηλώσει ότι την όποια αξιολόγηση φέρει δεν θέλει να είναι ταυτισμένη με τιμωρία. Πρώτη φορά. Σας παρακολουθώ όπως ξέρετε πάρα πολύ καλά. Το να αλλάζουμε απόψεις είναι πολύ καλό πράγμα, φτάνει να είναι τεκμηριωμένες και το χαιρέτησα και το χαιρετίζω και τώρα.

Αυτό που μου κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση είναι η άνεση με την οποία έρχεται το ΚΚΕ και λέει ότι η κατάργηση του 152 και του 3848 παραμένει κενό γράμμα. ‘Έλεος’ είναι η απάντηση. Αν είναι η παλιά λογική που λέει ότι όσο χειρότερα είναι οι πολίτες τόσο καλύτερα για κάποιους, μείνετε εκεί. Αλλά οι πολίτες έχουν το δικαίωμα η ζωή τους να μην χειροτερεύει κάθε μέρα. Λοιπόν, η κατάργηση του152 και του 3848 να ξέρετε ότι δεν είναι κενό γράμμα, το ξέρουν οι εκπαιδευτικοί, το ξέρουν οι απολυμένοι, το ξέρουν όσοι ήταν σε διαθεσιμότητα. Και το ξέρουν όλοι όσοι επίσης προωθούν αυτήν την περίεργη ιδεολογία της αντικειμενικότητας. Γιατί εδώ, ακούσαμε κι αυτό. Και ξέρετε, η ηγεμονική ιδεολογία αναδεικνύει την αντικειμενικότητα σαν ένα άλλο εργαλείο, σαν να είναι φυσιολογικό. Δεν είναι έτσι. Γιατί στην κοινωνία δεν υπάρχουν ουδέτερα πράγματα. Και επειδή δεν υπάρχουν ουδέτερα πράγματα δεν υπάρχουν σχετικισμοί κύριε Αδριανέ. Άλλο ο σχετικισμός, άλλο ο κοινωνικός προσδιορισμός διαφόρων τέτοιων διαστάσεων της καθημερινότητας. Δηλαδή η Πολιτεία δεν έχει ηθική υποχρέωση να ενισχύει τους εκπαιδευτικούς; Η μόνη υποχρέωση της Πολιτείας είναι να πηγαίνει με το δάκτυλο και να λέει έκανες καλά τη δουλειά σου, δεν την έκανες εσύ καλά, φύγε, έλα ο άλλος. Όχι, η Πολιτεία έχει και ηθική υποχρέωση να τους επιμορφώνει, να βελτιώνει τις συνθήκες εργασίας, να τους βάζει συμμέτοχους στη βελτίωση. Και ξέρετε πόσο πίσω είναι η Πολιτεία σε αυτά τα ζητήματα. Δεν μπορεί η Πολιτεία να έχει αυτό το πολιτικό και ηθικό δικαίωμα. Γι’ αυτό και εμείς λέμε ‘αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας’. Αρχίζουμε από εκεί. Διότι έχουμε εμπιστοσύνη στους εκπαιδευτικούς. Όλοι οι εκπαιδευτικοί κάνουν καλά τη δουλειά τους; Μην μπούμε σ’ αυτό, εννοείται πως όχι. Αυτό ισχύει αν όλοι οι πολιτικοί είναι καλοί κτλ. Δεν είναι εκεί το θέμα. Έχουμε όμως εμπιστοσύνη σ’ αυτό το κοινωνικό στρώμα; Ναι ή όχι; αν του έχουμε εμπιστοσύνη, δεν μπορούμε απλώς να λέμε έχουμε εμπιστοσύνη και πάμε παρακάτω και το βγάζουμε έξω από τις όποιες διαδικασίες της καθημερινότητας. Γι’ αυτό, αντιγράφοντας τις αποφάσεις της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ τις οποίες μέχρι σήμερα δεν τις έχουν αποκηρύξει, εμείς προχωρήσαμε στην αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας και την κρίση τους για το πώς θα προχωρήσουν τα πράγματα. Όλα τα υπόλοιπα είναι γραφειοκρατικές λογικές. Όποιους τρομάζουν οι συλλογικότητες, όποιους τρομάζουν η συλλογική έκφραση των εκπαιδευτικών να το πουν. Αλλά αυτή είναι μια θέση δική μας, είναι μια θέση της Αριστεράς.

Κλείνω με το εξής. Γιατί μπορεί εγώ να μην το κατάλαβα, οπότε αφήνω κι ένα περιθώριο να κάνουμε λάθος. Εγώ δεν κατάλαβα να υπάρχει πρόταση για μια άλλη φιλοσοφία και μία άλλη αρχιτεκτονική. Δηλαδή, ή θα αποφασίσουμε ότι το σημερινό καθεστώς ως αρχιτεκτονική και ως φιλοσοφία είναι μια χαρά και να το βελτιώσουμε, ή θα προταθεί κάποιο άλλο -που τρεις μέρες στις επιτροπές και μετά τις εισηγήσεις δεν έχει προταθεί- ή θα βελτιώσουμε αυτό που προτείνουμε. Δεν υπάρχει τέταρτη λύση. Ή το σημερινό -αλλά βγείτε πείτε ότι το σημερινό είναι μια χαρά ως αρχιτεκτονική και φιλοσοφία και πρέπει να βελτιωθεί- ή πείτε ότι έχουμε ένα κρυφό χαρτί, θα το βγάλουμε μετά τις εκλογές, ή πείτε ότι αυτό που προτείνουμε ως αρχιτεκτονική και φιλοσοφία είναι σωστό και έχει τις εξής αδυναμίες. Δεν υπάρχει τέταρτη οδός. Θα ήθελα τουλάχιστον σε αυτό να συνεννοηθούμε. Γι’ αυτό κι όταν λέμε ότι ψηφίζουμε επί της αρχής πρέπει να δούμε όταν ψηφίζουμε έχουμε και μία εναλλακτική πρόταση ή απλώς είναι ένας γενικός μηδενισμός. Επειδή όλοι μιλήσατε για την εθνική σημασία της παιδείας, θα έλεγα αν τυχόν το πιστεύετε αυτό, τότε πραγματικά θα πρέπει να μας πείτε ποιο είναι το δικό σας σχέδιο. Διότι αν δεν έχετε είστε λογικά, όχι πολιτικά, λογικά υποχρεωμένοι να υιοθετήσετε το δικό μας.

Απαντώντας στην τοποθέτηση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της Νέας Δημοκρατίας κ. Κ. Τζαβάρα, ο Υπουργός Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων Κώστας Γαβρόγλου ανέφερε:

«Είχα την αυταπάτη –προφανώς- ότι συζητάμε ένα νομοσχέδιο για τις υποστηρικτικές δομές. Αντ’ αυτού, έγινε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον σεμινάριο με τίτλο ‘Το ψυχογράφημα του Υπουργού Παιδείας’. Ευχαριστώ τον κύριο Τζαβάρα γιατί πράγματι έδωσε πολύτιμες σκέψεις ως προς τον ψυχισμό μου. Με αυτό ως δεδομένο θα ήθελα να διαφοροποιηθώ σε ένα και μόνο πράγμα, ότι πριν μίλησα με έναν τρόπο πατερναλιστικό. Επειδή παρά τη δημοσιονομική στενότητα που υπάρχει σε λίγο όσοι καθόμαστε εδώ θα ζητήσουμε από τη Βουλή αποζημίωση για τα αυτιά μας, όταν μιλάμε ήρεμα δεν σημαίνει ότι μιλάμε πατερναλιστικά. Άρα, το να φωνάζουμε δεν είναι το αντίθετο του πατερναλιστικού. Θα παρακαλούσα όλους από εδώ και στο εξής να κρατήσουμε λίγο τους τόνους και για λόγους υγείας, αν μη τι άλλο».