Αποστολικό ΑνάγνωσμαΚυριακής των Πατέρων
(Τίτου γ’ 8-15)
Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,
Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. &Κονίτσης
e-mail: [email protected]
Ένα από τα μεγαλύτερα δώρα τού Θεού στον άνθρωπο είναι ο λόγος. Διά του λόγου, ενδιάθετου και προφορικού ο άνθρωπος ερευνά και εκφράζει την αλήθεια την οποία και βιώνει.
Έτσι με τον λόγο αναπτύσσει συζητήσεις επί διαφόρων θεμάτων και διά της σκέψεως ολοένα και περισσότερο ερευνά.
Τούτο όμως δεν σημαίνει πως όλες οι συζητήσεις είναι αναγκαίες και επιφέρουν ωφέλεια. Αντιθέτως προς τις ορθές, υπάρχουν και οι βλαβερές και μάταιες που απαραιτήτως πρέπει ο άνθρωπος και μάλιστα ο πιστός να τις αποφεύγει για να μη ζημιωθεί. Αυτό ακριβώς βλέπουμε να συνιστά ο Απ. Παύλος στον μαθητή του Τίτο και φυσικά η συμβουλή αυτή ισχύει για όλα τα μέλη τής Εκκλησίας· “Μωράς ζητήσεις και γενεαλογίας και έρεις και μάχας νομικάς περιίστασο, εισί γαρ ανωφελείς και μάταιοι”.
Ας εμβαθύνουμε όμως στο ποιες είναι αυτές οι συζητήσεις που τελικώς κάνουν κακό.
Γενικώς πρόκειται περί των μη σοβαρών συζητήσεων που δεν έχουν κανένα ουσιαστικό σκοπό. Οι συζητητές χάνουν τον χρόνο τους και την ψυχραιμία τους, με αποτέλεσμα να ζημιώνονται ψυχικώς και όχι μόνον. Τέτοια θέματα είναι εκείνα που έχουν να κάνουν με την καθημερινότητα, την πολιτική και τόσα άλλα που τις περισσότερες φορές όταν τελειώνουν, η ατμόσφαιρα έχει ηλεκτρισθεί και την θέση τής χαράς έχει καταλάβει η ψυχρότης, ο θυμός ή και αυτή η έχθρα.
Αλλά υπάρχουν και οι συζητήσεις που τελικώς οδηγούν σε πράξεις και έργα αμαρτωλά. Εξάπτουν την καλπάζουσα φαντασία με τελικό αποτέλεσμα τον μολυσμό τής όλης υπάρξεως. Πόσοι αλήθεια ξέπεσαν σε βάραθρο και σε πράξεις για τις οποίες “αισχρόν εστί και λέγειν” ακριβώς διότι ξεκίνησαν απρόσεκτα από μια “απλή συζήτηση”. Γι’ αυτό είχε απόλυτο δίκαιο σύγχρονος Γέροντας που συμβούλευε κυρίως νέους ανθρώπους: “Σε οποιαδήποτε συζήτηση δεν μπορεί να υπάρχει η παρουσία τού Κυρίου Ιησού Χριστού, να την αποφεύγετε, ή εάν ξεκίνησε να την σταματάτε αμέσως”!
Αλλά δεν είναι μόνο αυτού τού είδους οι συζητήσεις που οδηγούν τον απρόσεκτο άνθρωπο στα πνευματικά βάραθρα και στην κατασπατάληση της πολύτιμης υγείας, υπάρχουν και άλλου είδους συζητήσεις που θα φέρουν την καταστροφή και ο πιστός Χριστιανός θα πρέπει να αποφεύγει ολοσχερώς. Είναι εκείνες που αναπτύσσονται με ανθρώπους που πεισματικώς αρνούνται την αλήθεια. Με ανθρώπους που έχουν κάνει στάση ζωής το “ου με πείσεις καν με πείσεις”. Χρειάζεται άραγε να τονίσουμε ότι στην κατηγορία αυτή υπάγονται κυρίως οι κακόδοξοι και αιρετικοί που δαιμονικώς επιμένουν στην πλάνη τους; Οι άνθρωποι αυτοί συζητούν όχι για να μάθουν αλλά για να καταστρέψουν όσους από άγνοια πέσουν επάνω τους. Εξωτερικώς προσπαθούν να φαίνονται άψογοι και ειρηνικοί με το καμουφλάζ τού χαμόγελου και της δήθεν καλής συμπεριφοράς, όταν όμως κανείς τούς γνωρίζει και τους αποκαλύπτει, τότε ξεσπούν την απαίσια συμπεριφορά τους που ταυτίζεται με την πλάνη τους.
Σε όλους μας είναι γνωστοί λίγο έως πολύ οι Ιεχωβίτες, οι προτεστάντες με όλο τους τον αλλοπρόσαλλο συρφετό, και γενικώς οι τόσοι κακόδοξοι που ανερυθριάστως τολμούν να κτυπούν τις θύρες των οικιών μας για να μας δώσουν “τα φώτα τού σκότους”.
Η επιμονή και ο φανατισμός τους, το ότι με τους υπευθύνους επί των θεμάτων αυτών ποιμένες και θεολόγους αρνούνται πεισματικώς τον αποκαλυπτικό διάλογο, τούτο φανερώνει όχι απλώς μια “κλειδωμένη διάνοια”, αλλά ότι σε αρκετές των περιπτώσεων αποτελούν κατά τον χειρότερο τρόπο τους πράκτορες των αντορθοδόξων και ανθελληνικών δυνάμεων.
Τι θα κάνει ο απλός Χριστιανός μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις; Θα επιδιώξει να αντικρούσει τα επιχειρήματά τους για να τους κάμει να επιστρέψουν στην Ορθόδοξη πίστη εντασσόμενοι και πάλι στο Σώμα τής Εκκλησίας; Η ίδια η πράξις δείχνει ότι είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα πειστούν. Και τούτο, διότι δεν ερευνούν για την αλήθεια. Έχουν βλασφημήσει το Πνεύμα το Άγιον, τους έχει εγκαταλείψει η χάρις και είναι αδύνατον να ταπεινωθούν και να ομολογήσουν, αν και γνωρίζουν, πού ευρίσκεται η αλήθεια.
Αλλά εδώ κρύπτεται και άλλος κίνδυνος. Ο απλός πιστός που νομίζει ότι θα τους πείσει, μη όντας κατηρτισμένος και έτοιμος με θεολογικό οπλισμό, να επηρεαστεί από τα δήθεν επιχειρήματα και τελικώς να απορροφηθεί από την δίνη τής αιρέσεως. Και δυστυχώς πολλές τέτοιες περιπτώσεις έως σήμερα αριθμούνται.
Επιτέλους, είναι και θέμα υπακοής στον θεόπνευστο λόγο τού Θεού. Από την στιγμή που ο Απόστολος τονίζει “αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού”, δεν μπορείς να θεωρείς τον εαυτόν σου ανώτερον του λόγου τού Θεού και να έχεις διαφορετική συμπεριφορά. Εάν αυτό συμβαίνει, τότε στην ψυχή εμφωλεύει κρυπτός εγωισμός με αποτέλεσμα τελικώς ο άνθρωπος να πέφτει εξ’ αιτίας της ανυπακοής του, λειτουργώντας και εδώ οι πνευματικοί νόμοι.
Ας γίνει κατανοητόν πως ο αιρετικός “εξέστραπται και αμαρτάνει, ων αυτοκατάκριτος”. Διεστραμμένος άνθρωπος και κακής πίστεως συζητητής είναι αδύνατον να πεισθεί και να μετανοήσει. Τραγικό παράδειγμα επ’ αυτού οι Εβραίοι, που ενώ έβλεπαν με τα ίδια τους τα μάτια τον Χριστό να θεραπεύει και να ανασταίνει νεκρούς και να εκδιώκει δαιμόνια, αυτοί διέστρεφαν την πραγματικότητα κραυγάζοντας πως “εν τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια”.
Επομένως ας μην δείχνουμε αφέλεια και ανυπακοή. Αντί να χάνουμε τον πολύτιμο χρόνο μας με ανωφελείς, επιβλαβείς και καταστροφικές συζητήσεις που τελικώς οδηγούν στην γέενα, ας εκμεταλλευόμαστε το δώρο τού Θεού, τις στιγμές τού χρόνου με ό,τι ευάρεστο στον Κύριο.
Εάν δε αισθανόμαστε την ανάγκη συζητήσεως, έχουμε ενώπιόν μας τόσα θέματα που μας μορφώνουν, ειρηνεύουν, οικοδομούν, εξαγιάζουν.
Και στο σημείο αυτό οδηγός μας ο θεόπνευστος λόγος τού Θεού και ερμηνευτές αυτού οι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Αμήν.