Αποδομώντας τα έμφυλα στερεότυπα στα σχολεία (Β)

Αποδομώντας τα έμφυλα στερεότυπα στα σχολεία (Βˊ) Διευκρινήσεις και περαιτέρω ανάπτυξη του προβληματισμού

του Χρήστου Μπονατάκη

Δειτε εδώ το πρώτο μέρος

Λαμβάνοντας αφορμή από τοποθετήσεις επί του προηγούμενου (17/1/2017) ομώνυμου άρθρου μου, οι οποίες μου ετέθησαν υπ’ όψιν, προβαίνω στις παρακάτω διευκρινήσεις αλλά και περαιτέρω ανάπτυξη του προβληματισμού περί της σχετικής εγκυκλίου του Υπουργείου Παιδείας.

Πιστεύω κατ’ αρχάς ότι ο καθένας θα συμφωνούσε με το ότι η όποια επιχειρηματολογία οφείλει να διεξάγεται εναντίον των πραγματικών απόψεων του άλλου και όχι εναντίον …των υποτιθέμενων. Κάτι τέτοιο ως ενέργεια συμβάλει έστω και ακούσια στη δημιουργία άδικων εντυπώσεων. Δεν οικοδομεί. Εκτός από πιθανή επί του θέματος εμπαθή προσέγγιση, απηχεί παράλληλα, ίσως και τη φτώχεια ή και ανυπαρξία αληθινών επιχειρημάτων.

Όχι λοιπόν μόνο αναγνωρίζω πως το πρόγραμμα «εμπεριέχει ομολογουμένως αρκετά θετικά και σημαντικά, προς ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των μαθητών στοιχεία», αλλά όπως επίσης αναφέρω στο εν λόγω άρθρο, πιστεύω και εύχομαι πολλά από τα έμφυλα στερεότυπα που υπάρχουν, είτε να σχετικοποιηθούν είτε και να αποδομηθούν!

Ενδεικτικά, προσωπικά πχ. απεχθάνομαι πλείστα περί ανδρισμού στερεότυπα όπως πχ. ότι ο άντρας δήθεν δεν πρέπει να βοηθάει στις οικιακές εργασίες ή στη φροντίδα του μωρού, το να επιβεβαιώνει κανείς δια της βίας ή επιθετικότητας το κύρος του ανδρισμού του κτλ. Η ύπαρξη ωστόσο παρόμοιων νοσηρών στερεοτύπων σε μία κοινωνία δεν δικαιολογεί το να χρησιμοποιούνται αυτά, ώστε να προπαγανδίζεται η ύπαρξη δήθεν …τρίτου φύλου ή και η φρικώδη δυνατότητα υιοθεσίας ενός παιδιού από ομοφυλόφιλο ζευγάρι.

Συμφωνώ επίσης αβίαστα ότι έχει παραγίνει με τα παιχνίδια, παρ’ ότι βέβαια δεν είναι όλα μπλε ή ροζ, υπάρχουν και τα επιτραπέζια και άλλα που είναι για όλους• χρειάζεται όμως περισσότερο μέτρο. Μήπως όμως αυτό σημαίνει ότι είναι φυσιολογικό και υγιές για ένα αγόρι, να του φέρει …ο Αϊ Βασίλης, έτσι αδιάκριτα, όλη τη σειρά με τα γυναικεία αξεσουάρ (κραγιόν, μακιγιάζ, φούστα κτλ) και να πάει μετά ενθουσιασμένο το αγόρι αυτό στην παρέα του, ώστε να τα μοιραστεί και μαζί τους;;(!!)Η ουσία δηλαδή και πάλι εδώ, δεν είναι η οφειλόμενη άλλωστε εκ της Παιδείας ενημέρωση, αλλά η απολυτοποίηση• η επί του θέματος τελεία ισοπέδωση!

Ακόμα, το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό και τη διαφορετικότητα εννοείται ότι οφείλει με κάθε τρόπο να διασφαλιστεί, αποκλειόμενης φυσικά κάθε στοχοποιημένης σωματικής ή ψυχολογικής βίας. Να διασφαλιστεί όμως ως δικαίωμα και όχι ως εξ’ ίσου οικογενειακό και σεξουαλικό πρότυπο με θεσμικές αλλά και οντολογικές αξιώσεις! Στο όνομα του οφειλόμενου προς τους ομοφυλόφιλους αλλά και προς όλους σεβασμού, αγάπης ή και φιλίας, δεν μπορεί να εκβιάζεται η κατάφαση ή η συμπόρευση σε οποιεσδήποτε ενέργειες και απόψεις.

Το παραμύθι αυτό πρέπει επιτέλους να τελειώσει! Ο εκβιασμός αυτός συνιστά ένα σαφέστατο, ιδιότυπο bulling. Το δε πρόταγμα του εκβιαστικού αυτού διλλήματος συνοψίζεται στο ότι εάν κανείς δεν συμφωνεί ή εκφράζει κάποια αντίθεση, ή απλά τον προβληματισμό του γι’ αυτή την …ομομανία και προώθηση θεσμικής καταξιώσεως των ποικιλόμορφων ‶σεξουαλικών προσανατολισμών″, ευθύς αποτελεί αντικείμενο χαρακτηρισμών και θεωρείται από πολλούς φοβικός, οπισθοδρομικός, φανατικός κτλ• και όλα αυτά φυσικά, χωρίς να γνωρίζει κανείς ποια η συμπεριφορά και σχέση του ανθρώπου αυτού, προς τους πάσης φύσεως «διαφορετικούς» συνανθρώπους του. Πρόκειται ακριβώς για την άλλη όψη του ιδίου νομίσματος• φασιστοειδή αντιμετώπιση εξ’ ορισμού!

Δεν μπορεί επίσης να εκλαμβάνεται ως δεδομένη η ανοχή προς ενδεχόμενη προσπάθεια και προώθηση θεσμικής έκφρασης –εν προκειμένω ένταξη στο οικογενειακό δίκαιο- οποιασδήποτε σεξουαλικής συμπεριφοράς ή επιλογής. Ας φανταστούμε πχ. εάν κάποιοι στο μέλλον, ισχυριστούν με ειλικρίνεια ότι το αντικείμενο της επιθυμίας τους και άρα φυσιολογικό για τους ιδίους, ήταν πάντοτε πχ …τα ανήλικα παιδιά(!), περισσότεροι του ενός σύντροφοι (πολυγαμία), ή έκφραση της όποιας επιθυμίας σε …δημόσια θέα κτλ. Μήπως θα πρέπει τότε όλες αυτές οι μορφές σεξουαλικής συμπεριφοράς να καταξιωθούν θεσμικά, ή να ενταχθούν κι αυτές στο οικογενειακό δίκαιο και κατόπιν, προς αποφυγή διακρίσεων …να διδαχτούν και στα σχολεία;; Πράγματι, πού μπορεί να οδηγήσουν οι αγκυλώσεις και ο …«ανθρωπισμός» μερικών!

Σχετικώς πάντως, κατά το αρθ. 281 του Αστικού Κώδικα: «Η άσκηση του δικαιώματος απαγορεύεται αν υπερβαίνει προφανώς τα όρια που επιβάλλουν η καλή πίστη ή τα χρηστά ήθη…». Τα δε χρηστά ήθη είναι βεβαίως μη αναθεωρήσιμα συνταγματικώς (Συντ. αρθ. 110, παρ. 1, βλ. και Αστ. Κωδ. αρθ. 178).

Ο προβληματισμός λοιπόν αναφορικά με την υπουργική εγκύκλιο εστιάζεται στην προς τους ανηλίκους και εντός της δημόσιας εκπαίδευσης (και δημόσιας ζωής), «ισοπέδωση κάθε διαχωριστικής γραμμής ή ιδιαιτερότητας ανάμεσα στα 2 φύλα –έως και συγχύσεως αυτών».

Στη διαπαιδαγώγησή τους ως προς τη «διαμόρφωση φύλου» και το «σεξουαλικό προσανατολισμό», με περιεχόμενο και τρόπο ώστε οποιαδήποτε σεξουαλική εκτροπή (συμπεριφορά βεβαίως τη συμβολή ποικίλων ίσως ψυχοσωματικών και κοινωνικών παραγόντων), προβάλλεται απλά ως μέρος μίας μεγάλης …γκάμας πιθανών μελλοντικά επιλογών και «προσανατολισμών». Πολύ χαρακτηριστικά, ο αναπληρωτής Υπουργός Παιδείας κ. Κουράκης τον Ιούνιο του 2015 στο φεστιβάλ υπερηφάνειας των ομοφυλοφίλων στην Θεσσαλονίκη, είχε δηλώσει με αφοπλιστική ειλικρίνεια ότι:

«Οφείλουμε να εφαρμόσουμε την αγωγή στην εκπαίδευση πάνω στη διαφορετικότητα. Πρέπει να μάθουν τα παιδιά στα σχολεία της χώρας ότι η διαφορετικότητα είναι πλούτος…»!!

Τα παραπάνω στο σύνολό τους προάγουν την επιχειρούμενη, πλήρη θεσμικά εξίσωση των ομοφυλόφιλων «σχέσεων» με τα ετερόφυλα ζευγάρια και τελικά, τη δυνατότητα υιοθεσίας παιδιού! (βλ. Δελτίο Τύπου του Συνηγόρου του Πολίτη, 7/12/2015)

«Όσο πχ. για το δήθεν δικαίωμα (*αλήθεια, τι κακοποιημένη έννοια) στη ‶δημιουργία″ οικογένειας από ομόφυλόφιλα ζευγάρια, εκτός του ότι περισσεύει η οποιαδήποτε επισήμανση του μεγέθους τοιαύτης διαστροφής, θα ήταν συνεπές αλλά και συμβολικής σημασίας όπως οι ταύτα υποστηρίζοντες, (κυρίως πολιτικοί) ….να πρόβαιναν σε δεσμευτικού χαρακτήρα συμβολαιογραφική πράξη κατά την οποία σε περίπτωση που παραστεί ανάγκη, θα εκχωρείται η κηδεμονία των παιδιών τους …αποκλειστικάσε ομοφυλόφιλα ζευγάρια!!

Πόση αλήθεια νέκρωση συνειδήσεως χρειάζεται ώστε να αποκαλέσει κανείς σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αγάπη προς τα παιδιά, την εικόνα εκείνη κατά την οποία κάποτε (ή και τώρα σε άλλες χώρες), θα παραδίδεται από τις κοινωνικές υπηρεσίες με κάθε επισημότητα ένα παιδάκι στα χέρια ομόφυλων ‶γονιών″, τη συνοδεία φυσικά των απαραίτητων για την περίσταση ευχών όπως: «να σας ζήσει», «καλή ανατροφή»!!

Υπάρχει άραγε κανείς στην όλη αυτή μισάνθρωπη και ανίερη …‶τελετή″, που να σέβεται στοιχειωδώς τα δικαιώματα του άτυχου εκείνου βρέφους-παιδιού;; (ΟΗΕ Σύμβαση για τα δικαιώματα του Παιδιού, αρθ. 27, παρ. 1)». Ως πατέρας 4 παιδιών γνωρίζω ότι κάτι τέτοιο, δεν μπορεί να το κάνει κάποιος που αγαπάει τα παιδιά! Κάποιος που φροντίζει για το μέλλον τους. Αντιθέτως έτσι, εκμεταλλευόμενος την αδυναμία ενός παιδιού να αντιδράσει το καταδικάζει ευθύς εξ’ αρχής σε ατελείωτα ψυχοκοινωνικά αδιέξοδα, χάριν προσωπικών διαστροφικών επιδιώξεων και απαιτήσεων.

Συν τοις άλλοις, ένα άλλο παράδοξο είναι το γεγονός ότι ενώ για τη συμμετοχή σε άλλες δραστηριότητες όπως πχ. σε εκδρομές, ζητείται η συγκατάθεση του κηδεμόνα, η συγκεκριμένη εγκύκλιος (κατά το τρίτο σκέλος) όπου εμπεριέχονται ζητήματα με απολύτως αμφισβητούμενη από τους γονείς φιλοσοφική, κοινωνική, θρησκευτική αλλά και επιστημονική θεμελίωση, έχει παρά ταύτα υποχρεωτικό αλλά και παρεμβατικό χαρακτήρα. Παραβιάζεται έτσι σαφώς και η επικυρωθείσα υπό της Ελλάδος, Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου κατά την οποία:

«Ουδείς δύναται να στερηθή του δικαιώματος όπως εκπαιδευθή. Παν Κράτος εν τη ασκήσει των αναλαμβανομένων υπ’ αυτού καθηκόντων επί του πεδίου της μορφώσεως και της εκπαιδεύσεως θα σέβεται το δικαίωμα των γονέων όπως εξασφαλίζωσι την μόρφωσιν και εκπαίδευσιν ταύτην συμφώνως προς τας ιδίας αυτών θρησκευτικάς και φιλοσοφικάς πεποιθήσεις».

Κατόπιν όλων τούτων, από πού αντλείται το δικαίωμα κάποιοι χωρίς την συγκατάθεσή μας να αναλαμβάνουν να χειραγωγήσουν τις συνειδήσεις των παιδιών μας, διδάσκοντάς τους ότι η συνάρτηση φύλου και σεξουαλικότητας ή έμφυλων ιδιαιτεροτήτων είναι όχι απλά ρευστή, αλλά κατ’ ουσία και ανύπαρκτη; Ότι η σεξουαλική συμπεριφορά δεν πηγάζει από καμία εσωτερική έμφυλη παρόρμηση, αλλά ότι είναι κάτι εντελώς επίπλαστο, μετατρέψιμο, ένα …στερεότυπο!

Χαρακτηριστική επ’ αυτού είναι η περίπτωση αγοριού 8 μηνών το 1966 όπου μετά από σοβαρό ατύχημα στα γεννητικά του όργανα, πείθονται οι γονείς του να υποβληθεί σε ‶θεραπεία″ (και πλύση εγκεφάλου) και να το μεγαλώσουν κατά πάντα ως κορίτσι. Το αποτέλεσμα και παρά την αρχικά θετική ανταπόκριση του παιδιού (κοριτσάκι πια) ήταν, στην εφηβεία να αρχίσει να έλκεται από κορίτσια, να υποφέρει ψυχολογικά και εν γένει να αισθάνεται ως «αγόρι περιορισμένο μέσα σε ένα σώμα κοριτσιού». Τελικά, αφού του γνωστοποιήθηκε η αλήθεια και μετά από προσπάθειες να ξαναφτιάξει τη ζωή του, αυτοκτόνησε το 2004!

Με τη μανιώδη σχετική προβολή και συμπαράσταση των ΜΜΕ, η οικογένεια [το «θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του έθνους» (Συντ. αρθ. 21, παρ. 1), στην οποία οφείλεται προστασία (Συντ. αρθ. 5, 1/αρθ. 21, 1)] και τα χρηστά ήθη, θα λέγαμε ότι υφίστανται εσχάτως ένα πράγματι ιδεολογικό αλλά και θεσμικό πογκρόμ! Το ατομικό δικαίωμα, αφ’ ενός δεν πρέπει να μετατρέπεται σε αυθαίρετο δικαιωματισμό υπονομεύοντας τις ελευθερίες ή τα δικαιώματα των υπολοίπων και θεμελιώδεις ηθικές αξίες• αφ’ ετέρου είναι άτοπο και επικίνδυνο να αναβιβάζεται απροϋπόθετα σε θεσμό!

Η διαπαιδαγώγηση δε των παιδιών πάνω στα ζητήματα ανάπτυξης της ταυτότητας του φύλου τους συμπεριλαμβανομένης της σεξουαλικότητας, δεν μπορεί τελικά να αποσυνδέεται από τη φυσιολογία και την οντολογία του ανθρώπου, ούτε να αγνοεί την πρόδηλη επιστημονική (βιολογική και ανατομική) πραγματικότητα η οποία …‶φωνάζει″ περί της ορθής χρήσεως των ανθρωπίνων οργάνων!

Φαντάζεται κανείς έναν έφηβο-η 12-14 ετών στους οποίους το πρόγραμμα αυτό θα επιτύχει την ολοκληρωτική αποδόμηση έμφυλων στερεοτύπων, συμπεριλαμβανομένου του ζητήματος της ταυτοποίησης του φύλου τους σε σχέση τη σεξουαλικότητα; Το να τους πείσει δηλαδή ότι δεν πρέπει να αφήνουν την ανατομική τους διαφοροποίηση από το άλλο φύλο (δηλαδή το ότι είναι άντρας ή γυναίκα) να τους …παρασέρνει, να τους καθοδηγεί ή να τους περιορίζει σεξουαλικά; Ή ότι η έλξη την οποία αισθάνονται ίσως προς το άλλο φύλο, τα όνειρα που ενδεχομένως κάνουν για μελλοντική οικογένεια με μια γυναίκα ή έναν άντρα, ότι όλα αυτά είναι τελικά, είτε προϊόν χειραγώγησης μίας νοσηρώς τοποθετημένης και καταπιεστικής κοινωνίας, είτε και αυταπάτη; Και για να είναι σίγουροι πως επιλέγουν ελεύθερα, ότι χρήζουν επανα(αυτό)προσδιορισμού;

Φαντάζεται επίσης κανείς, τι ψυχοκοινωνικό αντίκτυπο θα υπάρξει εάν, κάποιοι έστω, νέοι-ες σ’ αυτές τις ηλικίες που τις χαρακτηρίζει η παρόρμηση και η ανωριμότητα ως προς τις επιλογές και προκειμένου να είναι σίγουροι ότι διαμορφώνουν οι ίδιοι ‶ελεύθερα″ τη σεξουαλικότητά τους και την ταυτότητα φύλου, εάν θελήσουν να ξεκινήσουν …από ‶μηδενική″βάση;;

Άραγε, θα αναλάβει μετά κανείς από αυτούς τους ‶σφαγείς″ των παιδικών ψυχών, την ευθύνη για τις ψυχοκοινωνικές και φρικτές συνέπειες στη ζωή αυτών των ανθρώπων; Με τέτοια μεθοδολογία και ψυχοπειραματισμούς, δεν αποδομούνται απλά κάποια στερεότυπα, αλλά ο όλος άνθρωπος (!)• η οικογένεια, η ίδια η κοινωνία.

Εν κατακλείδι, ωφέλιμο στα σχολεία έως και απαραίτητο νομίζω θα ήταν, «να γίνει μια σωστή ενημέρωση πάνω στα θέματα αυτά». Ερωτώ όμως καλοπροαίρετα: Τι εξυπηρετούν άραγε ερωτήσεις όπως εκείνη που εμπεριέχεται στο υλικό της ιστοσελίδας του ΙΕΠ, όπως:

«Γιατί είναι κακό τα αγόρια ……να δοκιμάζουν τα ρούχα (δεν εξηγεί: μία απλή μπλούζα ή πχ. και τη φούστα, το φόρεμα κτλ;) και τα κοσμήματα της αδελφής(!) τους, να ντυθούν …πριγκίπισσα ή σταχτοπούτα σε ειδικές περιστάσεις;»!!!

Ανάλογες τελικά «βιωματικές» προσεγγίσεις και δραστηριότητες του προγράμματος (διαδραστικά παιχνίδια, θεατρικά δρώμενα, προβολή ταινιών κτλ.), «όπως φαίνεται, ενδέχεται να ‶δοκιμάσουν˝ήκαι να διεγείρουν τη φαντασία των παιδιών μας, εξοικειώνοντάςτα με το αντικείμενο αυτό της υποβαλλόμενης φαντασίας».

Όταν όμως παρόμοιες με τις προαναφερθείσες ενέργειες και πρότυπα προωθούνται, προβάλλονται ή και υπονοούνται στη δημόσια εκπαίδευση και ζωή, κάτι τέτοιο, δεν συνιστά μόνο ηθική και κοινωνική παρακμή• είναι σωστός παραλογισμός!