Το να μπορέσει να σπουδάσει κάποιος σε πανεπιστήμια όπως τοHarvard της Βοστόνης, τοYale, τοΠανεπιστήμιο του Σικάγου, τοPrincetonκαι τοΜΙΤ, σίγουρα δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Χρειάζονταιπολλά χρήματα,μεγάλες ικανότητες, αλλά καιτύχη. Μιλάμε για μεγαθήρια τα οποία ονειρεύονται να «κατακτήσουν» εκατομμύρια άνθρωποι αλλά τελικά οι εκλεκτοί και οι τυχεροί είναι λίγοι.
Το κορυφαίο σύμβολο της αμερικανικής κυριαρχίας στον κόσμο της γνώσης αποτελεί παράλληλα παγκόσμιο μέτρο σύγκρισης για κάθε σύγχρονο πανεπιστήμιο.
Τα πλέον φημισμένα τμήματά του είναι και τα μεγαλύτερα, όπως το τμήμα πολιτικών επιστημών JFΚ School of Government, οι σχολές βιοϊατρικών επιστημών και κάθε κλάδος σπουδών περί τα οικονομικά.
Ο Νίκος Βάσσιος από το τμήμα μηχανολόγων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας δεν χρειάστηκε χρήματα , γιατί δεν είχε προκειμένου να του ανοίξουν οι πόρτες, ούτε και τύχη. Το μόνο του όπλο ήταν η ικανότητά του και οι καθηγητές του, στη σχολή του πανεπιστημίου Θεσσαλίας , που τον στήριξαν. Ένας από αυτούς ο πρώην αντιπρύτανης κ. Αράβας.
Ο Νίκος Βάσσιος 24 ετών περιγράφει τη ζωή στο Χάρβαρντ όπου τον δέχτηκαν για το διδακτορικό του. Περιγράφει τη ζωή σε έναν άλλον πλανήτη.
Η αλήθεια είναι ότι εμφανίζεται ψυχικά διχασμένος ανάμεσα στο μοναδικό εύρος και στην ένταση της εκεί εμπειρίας και της αναπόφευκτης ταυτόχρονης σύνδεσης με όσα συμβαίνουν στη χώρα. Νιώθει «δραπέτης», παρότι πάλεψε για ένα μέλλον που δεν χαρίζεται σε κανέναν, ειδικά όταν δεν έχεις την βασική υποδομή, όπως τα χρήματα για να το κερδίσεις.
Η αλήθεια του Χάρβαρντ, λοιπόν, είναι ένα μωσαϊκό εμπειριών το οποίο αποκαλύπτεται σταδιακά σε όποιον περάσει την πύλη του Harvard Yard: περιλαμβάνει σουπερστάρ καθηγητές, ηγέτες κρατών και επιχειρήσεων, ακτιβιστές, εκκολαπτόμενους και πρώην επαναστάτες με αιτία, γόνους και απογόνους του διεθνούς τζετ σετ, νομπελίστες και πρωτοπόρους ερευνητές, ινστιτούτα για κάθε τμήμα της επιστημονικής έρευνας, επιβλητικές βιβλιοθήκες που γίνονται το δεύτερο – αν όχι το πρώτο – σπίτι κάθε φοιτητή στις ενδιάμεσες και τελικές εξετάσεις, κρυμμένα μικρά καφέ που πουλάνε τσάι από τον Ολυμπο και λέσχες, αδελφότητες που στεγάζονται σε γεωργιανά κτίρια, καταπληκτικά μουσεία, η καλύτερη ταινιοθήκη στον κόσμο σχεδιασμένη από τον Λε Κορμπυζιέ, σχεδόν «εξωγήινες» αθλητικές εγκαταστάσεις, εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες κάθε χρόνο που ποζάρουν μπροστά στο άγαλμα του Τζον Χάρβαρντ (για το οποίο πόζαρε μοντέλο της εποχής, καθώς η μορφή του ιδρυτή του ομώνυμου πανεπιστημίου παραμένει μέχρι σήμερα άγνωστη). Συνοπτικά, τίποτε δεν θυμίζει ελληνικό εκπαιδευτικό ίδρυμα και όλα υπογραμμίζουν ποια είναι τα πραγματικά θεμέλια της αμερικανικής ηγεμονίας.
Ο Νίκος Βάσσιος πέρασε από το Πανεπιστήμιο των καταλήψεων στο πανεπιστήμιο των ηγετών.
«Όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο ήμουν σε μέτρια κατάταξη και αυτό που ήθελα ήταν να πιάσουν τόπο τα χρήματα των γονιών μου. Την πρώτη χρονιά δούλευα σε ένα μπαράκι στο Βόλο, αλλά μετά αποφάσισα να συγκεντρωθώ. Όσιο περνούσαν τα χρόνια και έφτανα στο τέλος ο κ. Αράβας μου πρότεινε να κάνω αιτήσεις για διδακτορικό στο εξωτερικό. Μου εμφυτεύτηκε η ιδέα και ο όνειρο. Δεν είχα τίποτα σίγουρο και μόνη ελπίδα ήταν η υποτροφία γιατί τα δίδακτρα ήταν ακριβά». Τον δέχτηκαν τα τέσσερα καλύτερα πανεπιστήμια της Αμερικής και διάλεξε το Χάρβαρντ.
Ως διδακτορικός φοιτητής λαμβάνει μισθό που του επιτρέπει να ζήσει και ζει μέσα στο πανεπιστήμιο.
Πως είδε τη μετάβαση;
«Η διαφορά είναι αισθητή για το πως λειτουργούν τα πράγματα. Το ελληνικό πανεπιστήμιο μοιάζει σαν έναν βουλωμένο αγωγός , ενώ εκεί τα πράγματα ρέουν ομαλά, ελευθέρα γρήγορα χωρίς δυσκολίες. Δεν αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα, δεν έχουν την ίδια νοοτροπία. Αν ακούσουν ότι γίνεται κάπου κατάληψη , πράγμα που δεν συμβαίνει εκεί, θα σε περάσουν για τρελό. Δεν μπορεί κανείς να διανοηθεί ότι υπάρχουν πανεπιστήμια που καταστρέφονται ή κλείνουν από καταλήψεις. Για να αλλάξει αυτό όμως το δεδομένο στη χώρα πρέπει να αλλάξει μια ολόκληρη νοοτροπία στην ελληνική κοινωνία. Αλλάζει η κοινωνία, αλλάζει και η πανεπιστημιακή κοινότητα. Στην Αθήνα ο κόσμος δεν πληρώνει εισιτήριο στον ηλεκτρικό με το σκεπτικό ότι δεν υπάρχουν ελεγκτές για να επιβάλλουν πρόστιμα. Μάθαμε να ζούμε με στρεβλές νοοτροπίες. Αν το ελληνικό πανεπιστήμιο είχε μια παθογένεια, ένα πρόβλημα, θα είχαμε βρει λύση».
Δεν θέλει να μείνει για πάντα στην Αμερική, αλλά το διδακτορικό θα κρατήσει πέντε χρόνια.
Το Χάρβαρντ, όπως και κάθε αμερικανικό πανεπιστήμιο υψηλού επιπέδου, εξελίσσει την αριστεία, την έρευνα και τη γνώση παράλληλα με τη συστηματική δικτύωση, την οργάνωση και κινητοποίηση φοιτητών, καθηγητών και προσωπικοτήτων γύρω από κοινούς στόχους, ανθρωπιστικά, κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα.
«Θέλω να επιστρέψω στη χώρα μου και να εργαστώ επάνω σε όσα μάθω. Δεν ξέρω πόσο δύσκολο θα είναι, αλλά αυτό είναι το όνειρό μου», κατέληξε.
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News