Από τη Διαμαντοπούλου στον Αρβανιτόπουλο – Άλλα πρόσωπα, ίδια πολιτική!

Του Ζαχαρία Καψαλάκη

Πολλές φορές διαβάζω ρύσεις που ζητάνε την παραίτηση Αρβανιτόπουλου, αποπροσανατολίζοντας τους εκπαιδευτικούς από την ουσία των προβλημάτων, που δεν είναι το πρόσωπο, αλλά η ακολουθούμενη πολιτική…

Μέχρι το 2009 υπήρξαν υπουργοί που έπαιζαν και προσωπικά παιχνίδια στην εκπαίδευση, που χάραζαν ψευτοπολιτικές που τις χαρακτήριζαν «μεταρρυθμίσεις», με σκοπό να πουλούσαν καθρεπτάκια στους ιθαγενείς…

Μετά το 2009 ήλθε πλέον η ώρα του ξεκαθαρίσματος και της διάλυσης της δημόσιας εκπαίδευσης. Ένα ένα τα κεκτημένα του κλάδου έπεφταν σαν χάρτινος πύργος, με το κομματικοποιημένο συνδικαλιστικό κίνημα να σφυρά αδιάφορα και να κάνει πως δε βλέπει…

Και τι δε χάθηκε από τότε! Μισθοί, διορισμοί, μεταθέσεις, μετεκπαίδευση, εκπαιδευτικές άδειες, θέσεις εργασίας, αλλά και η παιδαγωγική ελευθερία και η δημοκρατία, ενώ εγκαθιδρύθηκε ο φόβος και ο τρόμος στο δημόσιο σχολείο.

Πριν καν συζητηθεί το μνημόνιο, οι αποφάσεις ήταν ειλημμένες. Έπρεπε να συρρικνωθεί το δημόσιο σχολείο, έπρεπε να μειωθεί ο προϋπολογισμός του υπουργείου παιδείας, έπρεπε να λιγοστέψουν οι εκπαιδευτικοί…

Και τα πρόσωπα των υπουργών που ακολούθησαν, απλώς επόπτευαν ειλημμένων αποφάσεων. Προσπαθούσαν να στηρίξουν πολιτικές που είχαν επιβληθεί, προσπαθούσαν να ωραιοποιήσουν την ασχήμια, πάλευαν να μαζέψουν τα αμάζευτα…

Η Διαμαντοπούλου και ο Αρβανιτόπουλος και όλοι όσοι πέρασαν από καίρια πόστα από το υπουργείο παιδείας, δεν χάραζαν πολιτική, είχαν προκαθορισμένη πολιτική να εφαρμόσουν!

Και αν δεν γίνει πολιτική ανατροπή σήμερα, θα ακολουθείτε η ίδια γραμμή, το ίδιο πολιτικό σχέδιο της συρρίκνωσης του δημόσιου σχολείου, της μετατροπής του σε χώρο αθλίως αμειβομένων εργαζομένων και φασιστικώς αξιολογημένων εκπαιδευτικών!

Οι ανατροπές λοιπόν να γίνουν στην πράξη, για να μπορέσουμε να σηκώσουμε ξανά τον ουρανό πάνω από τα σχολεία μας…