Από ΙΕΚ σε κολέγιο και μετά πανεπιστήμιο!

Η κυβέρνηση της Ν.Δ. γίνεται όλο και πιο κυνική, πιο αντιλαϊκή. Η αποδόμηση του κράτους δικαίου και του κοινωνικού κράτους, η αδιαφάνεια και η διαφθορά, η λεηλασία του δημόσιου χρήματος και του Ταμείου Ανάκαμψης με τις απανωτές αναθέσεις, οι υποκλοπές, η προσπάθεια κομματικής συγκάλυψης του δυστυχήματος στα Τέμπη κλπ, που χαρακτηρίζουν την κυβερνητική πολιτική και τα οποία στηλίτευσε το Ευρωκοινοβούλιο, υπονομεύουν την ομαλή πορεία της Ελλάδας. Αυτό είναι και το πολιτικό και ιδεολογικό πλαίσιο στο οποίο τίθεται και ταυτόχρονα υπηρετεί το Ν/Σ για τα πανεπιστήμια.

Του Νίκου Τσούλια, Γραμματέας του Τομέα Παιδείας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. – ΚΙΝ.ΑΛ.

Ο βερμπαλισμός, η πλήρης αλλοίωση της εννοιολόγησης των λέξεων και η άφθονη θεωρητικολογία για δήθεν ενίσχυση του δημόσιου πανεπιστημίου δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για τους πραγματικούς στόχους της κυβέρνησης. Άλλωστε, όταν η ίδια διαλαλεί ότι είναι προσηλωμένη στις ράγες του νεοφιλελευθερισμού, ως προς τι οι αναλύσεις που προσπαθούν να βρουν κάποια ίχνη μεταρρύθμισης και κάποιο εθνικό σχεδιασμό συνδυασμένο με κοινωνική πρόοδο και βιώσιμη ανάπτυξη;

Το απόλυτα ασφυκτικό θεσμικό πλαίσιο, η συστηματική υποχρηματοδότηση και η αποψίλωση και η εγκατάλειψη του επιστημονικού και ερευνητικού προσωπικού είναι οι εν τοις πράγμασι συνεπείς πολιτικές της κυβέρνησης.
Ο Νίκος Ανδρουλάκης δίνει με σαφή τρόπο την εικόνα. «Είμαστε μία χώρα, με πανεπιστήμια υποστελεχωμένα με αρνητικό αντίκτυπο στην έρευνα και την καινοτομία… Οικονομικά, δεν είμαστε καν στο μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι η χώρα μας επενδύει το 2,8% του ΑΕΠ στην παιδεία, από τα χαμηλότερα στον ΟΟΣΑ, και μόλις το 0,7% για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 1,5% για τα πανεπιστήμια και 5 έως 5,5% για όλες τις δαπάνες για την παιδεία».
Η πληθώρα των άρθρων στο Ν/Σ για το δημόσιο πανεπιστήμιο είναι προκλητική και φτηνά προπαγανδιστική – για να δείξει δήθεν το κυβερνητικό ενδιαφέρον. Αλλά είναι η πραγματικότητα – η γκρίζα πραγματικότητα, όπως την διαμορφώνει εν τοις πράγμασι η κυβερνητική πολιτική, που δεν αφήνει περιθώρια για κομπασμούς.

Στο Ν/Σ έχουμε τον απόλυτο ευτελισμό λέξεων και εννοιών. Για ποια μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια μιλάει η Ν.Δ.; Με τον πιο προκλητικό τρόπο αποκαλύπτεται η κυνικότητα της κυβερνητικής προπαγάνδας. Εδώ δεν αναφέρονται πανεπιστήμια αλλά πάροχοι πανεπιστημίων και μεταμορφώσεις κολεγίων. Και έτσι τα ΙΕΚ που έγιναν σε πρώτη φάση κολέγια – ελέω απόφασης της προηγούμενης ηγεσίας του Υπουργείου – τώρα θα «μεταμορφωθούν» σε πανεπιστήμια!

Πού είναι ο μη κερδοσκοπικός χαρακτήρας τους; Πουθενά. Εμπόριο πτυχίωνˑ με τα χρήματα εισάγεσαι, με τα χρήματα σπουδάζεις και τελειώνεις. Υπάρχει και μια προσχηματική βάση εισαγωγής – ό,τι απομένει από τις εισαγωγικές εξετάσεις των πανεπιστημίων! Η …αριστεία στο μεγαλείο της. Η πελατεία να υπάρχει. Και αν δεν υπάρχει, θα τη διαμορφώσουμε.

Η σκληρή μορφή των funds με το σχήμα σύμπραξης του CVC Capital Partners με το ιδιωτικό και πλήρως εμπορευματοποιημένο Πανεπιστήμιο της Λευκωσίας καθώς το σχήμα BC Partners είναι έτοιμα εδώ και καιρό. Έχουν ετοιμάσει τα κτίριά τους στην Ακαδημίας και στο Ελληνικό, όχι μόνο πριν ψηφιστεί σχετικός νόμος αλλά και πριν καν διαμορφωθεί κάποιο πρωτόλειο σχέδιο νόμου.

Ως εκ τούτου, τίθεται το ερώτημα. Οι εμπορικοί εταίροι έχουν ετοιμαστεί για την κερδοσκοπία τους και η κυβέρνηση νομοθετεί με βάση τα δικά τους συμφέροντα; Τόση κυνικότητα, τόση «αυτονομία της πολιτικής» έναντι της αγοράς;

Το κόμμα μας θέτει τη δική του αυτόνομη πρόταση, σε αντιπαράθεση με την πρόταση της Ν.Δ. Και παράλληλα θέτει τη μεγάλη εικόνα στο θέμα μας, για την εθνική και κοινωνική αποστολή των δημόσιων πανεπιστημίων, για τις Κοινωνίες της Γνώσης, για την Παιδεία και τη Μόρφωση. Πώς να αποδεχτεί κανείς το πλαίσιο και τα ερωτήματα που θέτει το Υπουργείο, όταν είναι ενταγμένα απόλυτα στη νεοφιλελεύθερη πολιτική της αποδόμησης του δημόσιου πανεπιστημίου;

Τα πανεπιστήμια δεν είναι απλά και μόνο θεσμός για παροχή πτυχίων ούτε μόνο για να υπηρετούν τον καταμερισμό της αγοράς εργασίας. Έχουν συνδεθεί με την εξέλιξη της δημοκρατίας. Εκφράζουν μεγάλο μέρος του πολιτισμού και του Διαφωτιστικού ιδεώδους. Έχουν ως μείζονα πρόκληση τη διαμόρφωση των αυριανών προοδευτικών κοινωνιών της Γνώσης.