«Μαμά, θέλω να δεις πόσο όμορφη είναι η κυρία των Αγγλικών!! »

Πριν λίγες μέρες πήγα στο σχολείο του εφτάχρονου γιου μου για την μηνιαία συνάντηση με τις δασκάλες του. Αυτή τη φορά, μου είχε δώσει ρητή οδηγία από το προηγούμενο βράδυ: «Μαμά, θέλω να δεις οπωσδήποτε και την κυρία των Αγγλικών». Δεν παρέλειψε να μου το υπενθυμίσει και το πρωί της ίδιας μέρας, ενώ σε όλο το δρόμο προς το σχολείο μου μιλούσε για το πόσο καλή είναι, επαναλαμβάνοντας συνεχώς «μαμά, είναι πανέμορφη, αλήθεια, θα δεις πόσο όμορφη είναι!».

Όταν έφτασα στην τάξη που δεχόταν τους γονείς η κυρία των Αγγλικών, εξεπλάγην. Αντίκρισα μια μάλλον ασχημούλα κυρία, ελαφρώς ατσούμπαλη, με χαρακτηριστικά προσώπου λες και ο δημιουργός τα είχε διαλέξει τυχαία και τα είχε πετάξει πάνω στο πρόσωπο χωρίς καμία συμμετρία, με μέτριο σώμα και αδιάφορα μαλλιά. Φυσικά τη ρώτησα αν είναι η κυρία των Αγγλικών, μου το επιβεβαίωσε, μάζεψα το μυαλό μου και συγκεντρώθηκα στα σχόλιά της για την εξαιρετική απόδοση του γιου μου.

Στην επιστροφή δεν κρατήθηκα και ρώτησα το παιδί αν είναι όμορφη η κυρία του. Με μάτια που έλαμψαν μου απάντησε: «Ναι μαμά, δεν είναι; Και είναι τόσο καλή μαζί μας, μας αγκαλιάζει και πάντα λέει καλά λόγια για όλους μας».

Τα λόγια αυτά τα ένιωσα σα χαστούκι.Ξαφνικά κατάλαβα για ποιο πράγμα μου μιλούσε. Ο γιος μου δεν έβλεπε παρά με τα μάτια της ψυχής του, όπως όλα τα παιδιά. Δεν τον ενδιέφερε καθόλου αν η κυρία Μίνα είχε άσχημα χαρακτηριστικά προσώπου, αν ήταν κοντή ή παχουλή, αν είχε αραιά ή πλούσια μαλλιά.

Εκείνο που έβλεπε εκείνος ήταν η ομορφιά της ψυχής της, η γλύκα της, η προθυμία της να δει τις ανάγκες τους, να τα κανακέψει, να τα αγκαλιάσει, να τα συγχωρέσει και να τα βοηθήσει να μάθουν. Με δυο λόγια, έβλεπε την αγάπη που είχε εκείνη στην ψυχή της και δε φοβόταν να μοιράσει απλόχερα.

Χαρά Ντάτση