ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΩΝ ΦΙΛΟΛΟΓΩΝ: Μαθητές δώδεκα ως δεκατεσσάρων ετών που, ενώ γράφουν, ζητούν διαρκώς να τους υπενθυμίζουν πόσο χρόνο ακόμα διαθέτουν μέχρι τη συμπλήρωση του τριώρου.

Επιτηρητές που χρειάζεται «να κάνουν τα στραβά μάτια» και να δώσουν πρόσθετο χρόνο στους μαθητές που δεν πρόλαβαν, για να μη μείνουν αναπάντητα κάποια ζητούμενα ή ημιτελής η ανάπτυξή τους. Τέλος, καθηγητές που υπό την πίεση αυτού του ανορθόδοξου τρόπου εξέτασης μειώνουν κατά πολύ τον βαθμό δυσκολίας των θεμάτων τους ή άλλες φορές και τον αριθμό των ζητουμένων, για να μην γίνουν συνεργοί αυτής της ενορχηστρωμένης επίθεσης απέναντι σε παιδιά, που πολλά από αυτά συμμετέχουν πρώτη φορά σε εξετάσεις.

Αναρωτιόμαστε ποιος ιθύνων νους να το σκαρφίστηκε άραγε κι αυτό : δύο αυτοτελή και ξεχωριστά μαθήματα, όπως η Νεοελληνική Γλώσσα και η Νεοελληνική Λογοτεχνία, να συνεξετάζονται σε ένα συνεχές τρίωρο δίχως διάλειμμα.

Με βάση ποια παιδαγωγικά κριτήρια λήφθηκε αυτή η πρωτοφανής απόφαση, την ώρα που το ίδιο το Υπουργείο Παιδείας ευαγγελίζεται την ανάγκη αλλαγών στην εκπαίδευση, ώστε «οι έφηβοι να μεγαλώνουν ανθρώπινα»; Ενώ τη μία στιγμή, δηλαδή, παραχωρούν τη μία συνέντευξη μετά την άλλη επιχειρηματολογώντας για την ανάγκη κατάργησης των Πανελλαδικών εξετάσεων, ενός θεσμού που εξοντώνει ψυχολογικά, όπως λένε, τους 18άρηδες, την επομένη αυτοαναιρούνται βάζοντας 12χρονους, 13χρονους και 14χρονους μαθητές να εξετάζονται μέσα σε ένα τρίωρο όχι σε ένα αλλά σε δύο διαφορετικά μαθήματα!

Ειδικά για τους μαθητές της πρώτης γυμνασίου η τρίωρη συνεχής εξέταση είναι εξοντωτική. Συνάδελφοι αναφέρουν ότι στην πλειονότητά τους οι μαθητές ολοκλήρωναν τις απαντήσεις του πρώτου μαθήματος και μετά απαντούσαν βιαστικά στα θέματα της δεύτερης εξέτασης  ή τα άφηναν αναπάντητα, καθώς η κόπωση τους είχε καταβάλει. Για να μην αναφερθούμε στο πόσα προβλήματα έχει δημιουργήσει ο διπλός αυτός τρόπος εξέτασης στα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες…

Ως ΠΑ.Σ.Α.Φ. δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη πως και αυτό το μέτρο εκπορεύεται από τη δεδομένη πλέον υποτίμηση των ανθρωπιστικών σπουδών και την «άρρωστη» πολιτική πρακτική της υποβάθμισής τους.  Προς τα έξω, βέβαια, αυτά «γαρνίρονται» με μπόλικη δόση ψεύδους, πως τάχα υπηρετούν τα πιο σύγχρονα παιδαγωγικά θέσφατα. Πώς γίνεται όμως τα παιδαγωγικώς ορθά για το Υπουργείο Παιδείας και τις εκάστοτε κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια να είναι μοναχά αυτά που προσφέρουν εξοικονόμηση πόρων στο κράτος και μαζί απλόχερα και την εξαθλίωση στο δημόσιο σχολείο; Μήπως  ̶αναρωτιόμαστε ̶ απώτερος στόχος είναι η μείωση των ωρών της Λογοτεχνίας στο ωρολόγιο πρόγραμμα, εφόσον  θα θεωρηθούν πλέον κοινό μάθημα με τη Γλώσσα;

Αυτή η ασυγχώρητη τύφλωση του Υπουργείου Παιδείας μπροστά στην ανάγκη των νέων ανθρώπων να μάθουν να μιλούν σωστά τη γλώσσα τους, ώστε να μπορέσουν και να σκέφτονται ελεύθερα, είναι ενδεικτική του δρόμου που έχει πάρει η δημόσια εκπαίδευση κατά τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Αλλαγές δίχως καμία λογική που περισσότερα προβλήματα γεννούν από αυτά που δήθεν επιθυμούν να λύσουν.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ  Κ.ΜΠΟΥΖΙΑΝΟΣ   Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ  Δ. ΒΛΑΣΣΟΠΟΥΛΟΥ