ΑΝΑΦΟΡΑ
Του Γκαντίδη Ανδρέα
εκπαιδευτικού κλάδου
ΠΕ 70 – Δάσκαλος
Δημοτικού Σχολείου Αρμένων
Αρμένοι, 26/10/2016
Προς τον Σχολικό Σύμβουλο ΠΕ
2ης Περιφέρειας Ρεθύμνου,
κ. Μπερκούτη Αντώνιο
Κοιν.: 1. ΔΙΠΕ Ρεθύμνου,
2. Προϊσταμένη Εκπ/κών
Θεμάτων,
3. Σχολικούς Συμβούλους
1ης και 3ης Περιφέρειας
Ρεθύμνου,
4. Σύλλογος Εκπ/κών Π.Ε. Ν. Ρεθύμνου ,
5. Ι.Μ. Ρεθύμνης και
Αυλοποτάμου
ΘΕΜΑ: «Περί αντισυνταγματικότητας του Προγράμματος Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο – Αποφάσεις (Αριθμ. 143575/Δ2/2016 και 143579/Δ2/2016)»

Δια της παρούσας αναφοράς, αξιότιμε κύριε Σύμβουλε, επιθυμώ να σας καταστήσω κοινωνό της έντονης ανησυχίας μου, εξαιτίας της αποστολής σε όλα τα σχολεία της χώρας της Εγκυκλίου που αφορά στο Πρόγραμμα Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών, τη δυσαρμονία αυτής με το Σύνταγμα των Ελλήνων και την σχετική Νομολογία, αλλά, και τις τυχόν απορρέουσες ευθύνες που βαρύνουν όσους υπαλλήλους αποδεχτούν να εφαρμόσουν τα ως άνω αποφασισθέντα.
Κατόπιν ενδελεχούς μελέτης της σχετικής Εγκυκλίου διαπίστωσα πως αυτή στερείται παντός είδους συνταγματικής, νομικής ή ηθικής νομιμοποιήσεως, ενώ μπορεί να χαρακτηριστεί επιπλέον άδικη έναντι των Ελλήνων Ορθοδόξων που είναι και η συντριπτική πλειοψηφία της μαθητιώσας νεολαίας! Επιπλέον, ενώ η θρησκευτική διαπαιδαγώγηση σύμφωνα με το Σύνταγμα των Ελλήνων θα έπρεπε να αναπτύσσει την θρησκευτική συνείδηση εν ορθοδόξω δόγματι, το εν λόγω Πρόγραμμα Σπουδών στερείται παντός ίχνους ορθόδοξης θεολογικής τεκμηρίωσης, καθ’ όλα ξένο προς την Θεολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αφού θέτει ως σκοπούς του, όχι την σωτηριολογική προοπτική διδασκαλίας του μαθήματος με επίκεντρο τον Σωτήρα Χριστό, αλλά, χρησιμοποιώντας σαφή πολιτικά κριτήρια, την ποδηγέτηση των ορθοδόξων μαθητών, την κατήχηση και τη στράτευση τους σε μια εκκοσμικευμένηστάση απέναντι στο θρησκευτικό φαινόμενο.
Εν πρώτοις, ο σχετικός Νόμος (4386/11-5-2016, Ρυθμίσεις για την Έρευνα και άλλες διατάξεις/άρθρο 55/§5), υπογεγραμμένος από το ίδιο φυσικό πρόσωπο, καθιστά την Εγκύκλιο Προγράμματος Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών προκλητικά άδικη έναντι του Ορθόδοξου Χριστιανικού μαθητικού δυναμικού εν συγκρίσει με την αντιμετώπιση άλλων θρησκευτικών ομάδων (Ρωμαιοκαθολικών, Εβραίων και Μουσουλμάνων), που βάσει Νόμου εξακολουθούν να διδάσκονται το ομολογιακό και κατηχητικό μάθημα των θρησκευτικών καθορίζοντας οι ίδιες την ύλη αλλά και προτείνοντας τον διορισμό καθηγητών της δική τους επιλογής ακόμη και εκτός των οικείων πινάκων αναπληρωτών εκπαιδευτικών!
Και γεννιούνται ως εκ τούτου πολλά, εύλογα και αναπάντητα εισέτι ερωτήματα:
ØΓιατί χρειάζεται μόνον οι Ορθόδοξοι μαθητές της τρυφερής ηλικίας των 7-8 ετών, που ακόμη δεν γνωρίζουν να κάνουν τον σταυρό τους, να αναστοχαστούν για την δική τους πίστη εν συγκρίσει με τις άλλες θρησκείες, ενώ αντιθέτως για τους Μουσουλμάνους, Εβραίους και Ρωμαιοκαθολικούς μαθητές δεν τίθεται τέτοια ανάγκη επί τάπητος;
Γιατί, λοιπόν, δύο μέτρα και δύο σταθμά;
Αναμένουμε, λοιπόν, μία απάντηση στηριζόμενη σε λογικά επιχειρήματα!
Παρακάτω παρατίθενται συνοπτικά οι εν λόγω συνταγματικές και νομικές διατάξεις καθώς και οι δικαστικές αποφάσεις που κατοχυρώνουν το δικαίωμα της θρησκευτικής διαπαιδαγωγήσεως των Ελληνοπαίδων σύμφωνα με τις αρχές του Ορθοδόξου Χριστιανικού Δόγματος της Ανατολικής Εκκλησίας του Χριστού:
1.Σύμφωνα με το Σύνταγμα των Ελλήνων, στο άρθρο 16/§2, ως σκοπός της παιδείας εν Ελλάδι, μεταξύ άλλων, αναφέρεται η ανάπτυξη της εθνικής και ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ συνειδήσεως.
2.Ως ανάπτυξη της θρησκευτικής συνειδήσεως, χωρίς να υπάρχουν περιθώρια παρερμηνειών, εννοείται αυτή της Ορθοδόξου Χριστιανικής συνειδήσεως, εν όψει της διατάξεως του άρθρου 3/§1 του Συντάγματος και του άρθρου 1/§1α, του Νόμου 1566/1985, που την κατοχυρώνει σαφώς και τη δέχεται σταθερά η Νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας με τις 2176/1998, 3356/1995, 3533/1988 αποφάσεις του και τα Διοικητικά Εφετεία Αθηνών και Χανίων με τις υπ’ αριθμών 299/1988 το πρώτο και 115/2015 το δεύτερο. Από τα ανωτέρω καθίσταται σαφές, σύμφωνα με τη Νομολογία των Δικαστηρίων μας, ότι ο συνταγματικός νομοθέτης, επιδεικνύων τον απόλυτο σεβασμό του προς την Ορθοδοξία και «αναγνωρίζοντας τον υψηλό παιδαγωγικό ρόλο του μαθήματος των Θρησκευτικών», «επιβάλλει την υποχρέωση και το καθήκονστο Κράτος να εξασφαλίσει στους μαθητές εκτός από τη γενική παιδεία και την ανάπτυξη της εθνικής και της θρησκευτικής συνείδησης, κατά τέτοιο τρόπο ώστε να διασφαλίζεται σε επαρκή βαθμό η διδασκαλία του ορθόδοξου χριστιανικού δόγματος». Ο δε ειδικότερος αυτός σκοπός υλοποιείται «με την πρόβλεψη του μαθήματος των Θρησκευτικών ως υποχρεωτικού μαθήματος του Σχολικού Προγράμματος», και το οποίο «πρέπει να διδάσκεται προεχόντως σύμφωνα με τις αρχές της Ορθόδοξης Χριστιανικής Θρησκείας» [Διοικ. Εφετείο Χανίων 115/2012, με την εκεί αναφορά στη Νομολογία του ΣτΕ, σε αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, και με παραπομπές στη θεωρία, όπως στις σύμφωνες περί των ανωτέρω απόψεις των Ι. Κονιδάρη, Α. Μαρίνου, Γ. Κρίππα και Κ. Χρυσόγονου].
Το προτεινόμενο από το νέο ΠΣ πολυθρησκειακό μείγμα επιχειρώντας μία τεχνηέντως επιφανειακή σύγκλιση των τριών διαφορετικών δογμάτων του Χριστιανισμού μεταξύ τους, αλλά, και του Χριστιανισμού με άλλα 4-5 θρησκεύματα, που η διδασκαλία όλων θα γίνεται συγχρόνως και ΙΣΟΤΙΜΩΣ, εκτός των εσφαλμένων επιστημονικών και θεολογικών συμπερασμάτων, θα δημιουργήσει σύγχυση τους Ορθόδοξους Έλληνες μαθητές στους οποίους και απευθύνεται και θα τους οδηγήσει στον συγκρητισμό των θρησκειών, πλήρως ασύμβατου με την Ορθόδοξη διδασκαλία της Εκκλησίας, αφού καταργείται ο Χριστοκεντρικός προσανατολισμός του ΜτΘ και μετατρέπεται σε ανθρωποκεντρικό – συγκρητιστικό μεταβάλλοντας την Ορθόδοξη Χριστιανική συνείδηση των μαθητών, αντί της αναπτύξεώς της, που απαιτεί το Σύνταγμα. Από την άλλη θα οδηγήσει τους δασκάλους και καθηγητές που θα διδάξουν το νέο αυτό ΜτΘ στην διάπραξη του ποινικού αδικήματος του προσηλυτισμού, τιμωρουμένου μάλιστα με την ιδιαιτέρως επιβαρυντική περίσταση εκ του ότι η τοιαύτη διδασκαλία του θα γίνεται εντός Σχολικών Μονάδων. (βλ. αναλυτικότερα περί τούτου εις Γ. Κρίππα, Κατά πόσο το Νέο Πρόγραμμα Σπουδών του ΜτΘ συνιστά αξιόποινη πράξη, εις επιθεώρηση Δημοσίου και Διοικητικού Δικαίου τόμος 58, σελ. 679-697).
Η μετατροπή, ως εκ των άνω, του ΜτΘ σε διαθρησκειακό ή πολυθρησκειακό μη ομολογιακό μάθημα καθίσταται σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 13/§2, εδάφ. 3 του Συντάγματος, αντισυνταγματική κατ’ επανάληψη, αφού ο προσηλυτισμός απαγορεύεται ρητά, ενώ με τις διατάξεις του άρθρου 4 του ισχύοντος Αναγκαστικού Νόμου 1363/1938 προσδιορίζονται ενδεικτικώς, τόσο η έννοια του ποινικού αδικήματος του προσηλυτισμούόσο και οι ποινικές κυρώσεις κατά των διαπραττόντων τούτο, οριζομένης μάλιστα, ως ιδιαιτέρως επιβαρυντικής περιστάσεως για τους υπαιτίους τελέσεως προσηλυτισμού σε Σχολικές Μονάδες, σύμφωνα με το άρθρο 4/§3 του ιδίου Αναγκ. Νόμου.
Εν τέλει, σκοπός της αναφοράς αυτής είναι η αποποίηση της προσωπικής μου ευθύνης την οποία έχω ως δάσκαλος και ως Έλληνας πολίτης έναντι των μαθητών μου, του Συντάγματος των Ελλήνων, της Δημοκρατίας, της Ιστορίας, αλλά και της Ορθοδόξου Πίστεως του Έθνους μας, που ενσυνείδητα θα υπερασπίζομαι, Θεού θέλοντος, έως εσχάτων και με κάθε προσωπικό, επαγγελματικό ή υλικό κόστος. Με την παρούσα αποποιούμαι την ευθύνη που απορρέει και στοιχειοθετείται από τη σιωπή για όλα τα τεκταινόμενα στην πατρίδα. Επειδή μια τέτοια σιωπή θα αποτελούσε εκ των πραγμάτων συγκατάθεση και παραδοχή των όσων ανεξήγητων συμβαίνουν στις μέρες μας, με τη μορφή τετελεσμένων γεγονότων και χωρίς την συγκατάθεση του κυρίαρχου ελληνικού λαού, αποφάσισα να εκφράσω την γνώμη μου ελεύθερα και δημοκρατικά καλυπτόμενος υπό την αιγίδα του Συντάγματος, των Νόμων και της Ορθοδόξου Πίστεως των προγόνων μου, όσων δηλαδή έχω ιερή υποχρέωση να υπερασπίζομαι ως υπάλληλος του Κράτους και δη ως δάσκαλος («Έκαστος δύναται να εκφράζει και να διαδίδει προφορικώς, εγγράφως και δια του τύπου τους στοχασμούς του, τηρών τους νόμους του Κράτους» άρθρο 14/§1 του Συντάγματος).
Ας επωμιστεί λοιπόν ο καθένας την ευθύνη που του αναλογεί σε σχέση με το μετερίζι το οποίο ορκίστηκε να υπερασπίζεται από κάθε απόπειρα υποβαθμίσεως του Συντάγματος, είτε ως απλός πολίτης είτε κατέχων διοικητική ή ηγετική θέση, κι ας αντιδράσει νόμιμα και δημοκρατικά, αναλογιζόμενος πως με την παθητική στάση του μεταβάλλεται ο ίδιος αλλά και η πατρίδα του, με την ανοχή του άρα οικειοθελώς και υπευθύνως, σε κάτι που ούτε ο ίδιος επιθυμεί ούτε ο κυρίαρχος λαός αποφάσισε ποτέ!

Ο αναφέρων

ΓκαντίδηςΑνδρέας

Δάσκαλος