Αλλού τα μαγειρέματα κι αλλού λαλεί ο Φίλης

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΖΟΥΛΑΣ kathimerini.gr

Εχει απόλυτα δίκιο ο Κυριάκος Μητσοτάκης να δηλώνει ότι δεν θα προσφέρει συναίνεση α λα καρτ στην κυβέρνηση, επικαλούμενος όσα συμβαίνουν στην Παιδεία. Γιατί ακριβώς στον τομέα αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει όχι μόνο την ιδεοληψία του, αλλά και την προκλητική καθεστωτική του αντίληψη.

Είναι πραγματικά ασύλληπτη η δήλωση Φίλη ότι οι αλλαγές του «θα αντιμετωπίσουν τις παρενέργειες της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας στα σχολεία». Διότι, πέραν των άλλων, δείχνει ότι δεν έχει καν συνειδητοποιήσει ότι η σοβαρότερη παθογένεια στην εκπαίδευση ήταν οι διαρκείς μεταρρυθμίσεις των προκατόχων του. Αλήθεια, δεν αντιλαμβάνεται τη στοιχειώδη ανάγκη να επιδιώξει τη συναίνεση της αντιπολίτευσης για οποιαδήποτε αλλαγή επιχειρήσει; Εχει ξεχάσει ο κ. Φίλης ότι ειδικώς οι αλλαγές στα ΑΕΙ ψηφίστηκαν προ 4ετίας κατόπιν εξαντλητικού διαλόγου από 255 βουλευτές; Ή μήπως πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μείνει για πάντα στην εξουσία όταν εξαγγέλλει νέο διάλογο, στον οποίο έχει ήδη τοποθετήσει πλειοψηφικά ομοϊδεάτες του για να… πολεμήσουν τον νεοφιλελευθερισμό;

Στο πρόσφατο ταξίδι μου στις ΗΠΑ γνώρισα δύο Ελληνες εφήβους που φοιτούν σε ένα σχολείο βόρεια της Νέας Υόρκης, και καθώς βρήκα πολύ ενδιαφέροντα όσα μου είπαν, σας τα μεταφέρω μήπως ενημερωθεί και ο κ. Φίλης για το πώς λειτουργεί η εκπαίδευση σε μια… Μέκκα του νεοφιλελευθερισμού. Ο δήμος στον οποίο κατοικούν έχει –όπως σε όλη την Αμερική– την απόλυτη ευθύνη λειτουργίας των σχολείων. Με απλά λόγια, κάθε δήμαρχος, ήδη πριν εκλεγεί, έχει προαναγγείλει ποια θα είναι η εκπαιδευτική του πολιτική την οποία θα εφαρμόσει ο –ας τον πούμε– τοπικός υπουργός Παιδείας, τον οποίο ο δήμος επιλέγει. Και εκείνος με το επιτελείο του έχει πλήρη ελευθερία κινήσεων. Από το να καθορίσει ποιοι καθηγητές θα διδάσκουν πού, μέχρι τα μαθήματα που θα διδάσκονται τα επόμενα χρόνια.

Ο δήμος που μένουν οι δύο έφηβοι, έχει πληθυσμό 45.000 κατοίκων και υπάρχουν δεκάδες νηπιαγωγεία και δημοτικά, αλλά μόνο ένα High-School στο οποίο φοιτούν όλοι οι μαθητές μετά τα 12 χρόνια τους. Ο λόγος είναι απλός. Με τη συγκέντρωση των καθηγητών σε ένα χώρο, εκτός από οικονομίες κλίμακος, πολλαπλασιάζονται οι δυνατότητες των μαθητών να έχουν πάρα πολλές επιλογές στα μαθήματα που επιθυμούν να διδαχθούν.

Για να συνειδητοποιήσετε πόσο απεχθής είναι ο εκπαιδευτικός νεοφιλελευθερισμός στις ΗΠΑ, οι δύο έφηβοι μου έλεγαν ότι έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν μαθήματα, από ξένη λογοτεχνία, διεθνή ιστορία και θέατρο μέχρι φωτογραφία, μαγειρική και κηπουρική, ενώ καθώς ο ένας διακρίνεται στο τρέξιμο, έχει κάθε μέρα προπόνηση (με γυμναστή του σχολείου) μετά το ωρολόγιο πρόγραμμα.

Ακόμη πιο «νεοφιλελεύθερα» ήταν όσα μου είπαν για το πώς βαθμολογούνται. Σε όλα τα βασικά μαθήματα (Μαθηματικά, Γλώσσα κλπ.) υπάρχει η λεγόμενη τιμητική τάξη (honor class). Το ίδιο το σχολείο, δηλαδή, όταν ένας μαθητής αποδεικνύεται πολύ καλός σε ένα μάθημα, του προτείνει να αλλάξει τμήμα και να μπει στην προχωρημένη τιμητική τάξη των αρίστων. Αυτό έγκειται στην ευχέρεια του μαθητή, ο οποίος όμως, αν το αποφασίσει, υποχρεούται να υπογράψει μαζί με τους γονείς του σύμβαση (!) με το σχολείο, η οποία προβλέπει ότι και ο τιμώμενος δεσμεύεται να παίρνει πάντα στο μάθημα είτε Α είτε Β, για να μην επιστρέψει στην παλιά του τάξη. «Και πώς υπάρχει ισότητα στη βαθμολογία;» ρώτησα. «Το B στην honor class ισοδυναμεί με A στη γενική τάξη, ενώ αν κάποιος μαθητής κατορθώσει να πάρει A στην τιμητική, τότε κερδίζει επιπλέον μόρια τα οποία συνυπολογίζονται για την είσοδό του στα πανεπιστήμια», μου είπαν τα παιδιά, εξηγώντας μου ότι «είναι σαν να υπάρχει το άριστα του 20, αλλά όσοι πραγματικά το αξίζουν να μπορούν να παίρνουν και 22 ή 23». Τα παιδιά με ενημέρωσαν επίσης ότι είναι υποχρεωμένα να προσφέρουν κάθε χρόνο 30 ώρες εθελοντικής εργασίας σε όποιο κοινωφελές ίδρυμα της περιοχής τους επιλέξουν, οι οποίες επίσης προσμετρούνται ως μπόνους στην τελική τους βαθμολογία.

Κύριε Φίλη, ξέρω ότι σας φαίνονται εξωπραγματικά όλα αυτά, αλλά ήθελα παρεμπιπτόντως να σας ενημερώσω ότι το σχολείο στο οποίο αναφέρομαι είναι Δημόσιο. Αν αναρωτιέστε δε πώς χρηματοδοτείται, η απάντηση θα σας εκπλήξει. Οι δήμοι στην Αμερική χρηματοδοτούνται κατά κύριο λόγο από έναν «νεοφιλελεύθερο» φόρο, το ύψος του οποίου έχουν βέβαια την απόλυτη ευθύνη να καθορίζουν. Πρόκειται για τον ΕΝΦΙΑ που η τάχα προοδευτική κυβέρνησή σας είχε υποσχεθεί να καταργήσει και τώρα αξιοποιεί για να βουλώσει τις νέες μαύρες τρύπες που η ίδια δημιούργησε.