Αξιολόγηση: «Στοχεύουν στο μέλλον, χτυπούν στο παρόν»

Αξιολόγηση: Αλήθεια, τι μπορούμε να περιμένουμε όταν σε ένα ήδη υποχρηματοδοτημένο σχολείο θα αξιολογείται «η ικανότητα διαχείρισης των οικονομικών πόρων», όταν σε ένα υποστελεχωμένο σχολείο θα αξιολογείται «η αποτελεσματική αξιοποίηση του προσωπικού», όταν σε ένα σχολείο με ακατάλληλες και ελλιπείς υποδομές θα αξιολογείται «η αξιοποίηση των σχολικών υποδομών»; Αναφέρει ο Γιάννης Μοσχονάς  γ. Γραμματέας της Ζ ΕΛΜΕ Αθήνας.

Η ανακοίνωση του

Οι αποφάσεις των εκπαιδευτικών για απεργία – αποχή από τις διαδικασίες της αξιολόγησης της σχολικής μονάδας, με μεγάλες ή και συντριπτικές πλειοψηφίες, προκάλεσαν πανικό στο ΥΠΑΙΘ. Την περασμένη Πέμπτη 30/9, η Υπουργός Παιδείας στράφηκε κατά των Ομοσπονδιών (ΟΛΜΕ – ΔΟΕ – ΠΟΣΕΕΠΕΑ – ΟΙΕΛΕ), κατέθεσε αγωγή και ζήτησε να εκδικαστεί με το χαρακτήρα του κατεπείγοντος, για να βγει η απεργία μας παράνομη και καταχρηστική. Την ίδια μέρα(!!!) το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών εκδίκασε την αγωγή και αποφάσισε ότι η απεργία είναι παράνομη (όχι καταχρηστική), αφού βασίστηκε σε απαράδεκτες διατάξεις του εκτρωματικού νόμου Χατζηδάκη, π.χ. για «μη διάθεση προσωπικού εγγυημένης ελάχιστης υπηρεσίας!!!». Στην απόφαση αναφέρεται επίσης ότι «απορρίπτεται το αίτημα του Υπουργείου περί απαγόρευσης της συνέχισης της επίμαχης απεργίας, καθόσον δεν υπάρχει ρητή νομοθετική πρόβλεψη για τη δικαστική διακοπή της…». Η επόμενη κίνηση των ΟΛΜΕ – ΔΟΕ – ΠΟΣΕΕΠΕΑ  ήταν να προσφύγουν απέναντι στην απόφαση ζητώντας έφεση άμεσα. Με αυτόν τον τρόπο η απεργία θα είναι σε ισχύ μέχρι να τελεσιδικήσει. Παράλληλα το Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ αποφάσισε να κηρύξει απεργία – αποχή για την αξιολόγηση για να καλύψει τις Ομοσπονδίες. Η κίνηση της Υπουργού να προσφύγει στα δικαστήρια είναι η πιο μεγάλη απόδειξη ότι το άρθρο 56, με τις τιμωρητικές διατάξεις, είναι μόνο απειλές για τον εκφοβισμό των εκπαιδευτικών. Για να έχουν ισχύ πρέπει η κυβέρνηση να καταργήσει το ίδιο το δικαίωμα στην απεργία!!!

Την Παρασκευή 1/10, το ογκώδες και μαχητικό συλλαλητήριο των εκπαιδευτικών, χτυπήθηκε στο Σύνταγμα. Επιστρατεύτηκαν τα ΜΑΤ, τα χημικά, ακόμη και η αύρα με το νερό, για να παρεμποδιστεί η διαδήλωση στην πλατεία.

Έτσι αντιμετωπίζει η κυβέρνηση τους δασκάλους των παιδιών. Με απειλές, με αυταρχισμό, με βία. Εμάς που, τα τελευταία δυο χρόνια, κρατήσαμε την εκπαιδευτική διαδικασία ζωντανή, με τις δικές μας δυνάμεις, με τα δικά μας μέσα, χωρίς καμιά στήριξη. Εμάς που βάλαμε, όπως και οι οικογένειες των μαθητών, το χέρι βαθιά στην τσέπη, για να μπορεί να γίνει έστω και εξ αποστάσεως το μάθημα, αφού η κυβέρνηση φρόντισε να κλείσει τα σχολεία για μήνες και να μην πάρει ούτε ένα μέτρο από αυτά που ζητούσε ο κλάδος μας. Τα παπαγαλάκια και οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης, η ίδια η Υπουργός, μας έδιναν επαίνους και μπράβο, για να πείσουν ότι με την τηλεκπαίδευση, η εκπαιδευτική διαδικασία πάει μια χαρά, λες και τα σχολεία ήταν ανοικτά. Την κυβέρνηση την αξιολογήσαμε σε όλη την διάρκεια της πανδημίας και έμεινε στην ίδια τάξη.

Κι όταν πια, με ψηλά το κεφάλι, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την απεργία – αποχή, που ξεκινήσαμε από τους πρώτους μήνες του 2021, να μην δεχτούμε να γίνουμε εμείς αυτοί που θα εφαρμόσουμε το νόμο για την αξιολόγηση, που οδηγεί στην αυτονόμηση και την κατηγοριοποίηση των σχολείων, στο βάθεμα των ταξικών φραγμών και στην υποβάθμιση των μορφωτικών δικαιωμάτων των παιδιών των λαϊκών οικογενειών, τότε τα μπράβο έδωσαν τη θέση τους στις απειλές, τον αυταρχισμό και την καταστολή.

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες,

Εμείς που διδάσκουμε και διαπαιδαγωγούμε τα παιδιά, τους αυριανούς εργαζόμενους, εμείς που διαμορφώνουμε προσωπικότητες, εμείς που δίνουμε το παράδειγμα για τη στάση ζωής, εμείς θα εμπνεύσουμε, με τους δικούς μας αγώνες, τους εργάτες της επόμενης βάρδιας, να μην σταματούν να διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Ποιος εκπαιδευτικός άλλωστε μπορεί να δεχτεί να τον απειλούν, να του ασκούν βία και να μην ξεσηκώνεται, όταν γνωρίζει ότι με τις δικές του δυνάμεις στέκεται όρθιο το δημόσιο σχολείο. Όταν γνωρίζει πολύ καλά ότι τα σχολεία έχουν συσσωρεύσει τόσα προβλήματα που οι μόνοι υπεύθυνοι είναι οι κυβερνήσεις και η πολιτικές επιλογές τους. Όταν γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι τα σχολεία στενάζουν από την υποχρηματοδότηση (4ευρώ/μαθητή/τρίμηνο δίνονται στα σχολεία της Καισαριανής!!!), ότι τα μαθήματα γίνονται σε αίθουσες ακατάλληλες ακόμη και για αποθήκες, ότι λείπουν οι υποδομές (φυσική αγωγή, καλλιτεχνική παιδεία κ.ά.) για την ολόπλευρη ανάπτυξη των παιδιών, ότι τα κενά λόγω της αδιοριστίας σχεδόν ποτέ δεν καλύπτονται (ακόμη και για μαθήματα των πανελλαδικών εξετάσεων), ότι υπάρχουν παιδιά που μένουν χωρίς την αναγκαία παράλληλη στήριξη, ότι η ενισχυτική διδασκαλία και η πρόσθετη διδακτική στήριξη μένουν στα χαρτιά, ότι λείπει μόνιμα το αναγκαίο βοηθητικό προσωπικό (ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, νοσηλευτές), ότι οι μαθητές και οι μαθήτριές δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες, γιατί οι οικογένειές τους δεν έχουν τις ίδιες οικονομικές δυνατότητες.

Αλήθεια, τι μπορούμε να περιμένουμε όταν σε ένα ήδη υποχρηματοδοτημένο σχολείο θα αξιολογείται «η ικανότητα διαχείρισης των οικονομικών πόρων», όταν σε ένα υποστελεχωμένο σχολείο θα αξιολογείται «η αποτελεσματική αξιοποίηση του προσωπικού», όταν σε ένα σχολείο με ακατάλληλες και ελλιπείς υποδομές θα αξιολογείται «η αξιοποίηση των σχολικών υποδομών»; Τι μπορούμε να περιμένουμε όταν η διεθνής πείρα δείχνει, ότι στα «αξιολογημένα σχολεία» του εξωτερικού, κυριαρχούν τα διαφοροποιημένα αναλυτικά προγράμματα και το διαφορετικό περιεχόμενο μαθημάτων ανάλογα με το σχολείο, οι ταξικοί φραγμοί, οι ανισότητες, η μορφωτική υποβάθμιση, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, ακόμη και οι απολύσεις εκπαιδευτικών; Τι σχέση έχει η βελτίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας με τη σύγκριση, τη δημοσίευση και την ποσοστικοποίηση των δράσεων του σχολείου;

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,

Όσοι και όσες έχετε διευθυντική θέση, όσοι και όσες δεν έχετε ακόμη δηλώσει την αντίθεσή σας στην αξιολόγηση των σχολείων, ακόμη και όσοι και όσες την έχετε αποδεχτεί και βέβαια όσοι και όσες έχετε ήδη πάρει θέση μάχης και έχετε υπογράψει τη δήλωση, σας καλώ σε καθολική συμμετοχή στη απεργία – αποχή. Να μην επιτρέψουμε τα σχολεία μας να γίνουν επιχειρήσεις, να μην μπουν στο μύλο της σύγκρισης, να μην εξαρτώνται από τις χορηγίες, να μην συρρικνωθούν, να μην απαξιωθούν και οδηγηθούν σε κλείσιμο, να μην μεταφερθεί το κόστος λειτουργίας τους στους γονείς. Να διεκδικήσουμε τα σχολεία που δικαιούνται τα παιδιά μας και τις συνθήκες εργασίας που αρμόζουν στο δάσκαλο. Να διεκδικήσουμε την πραγματική δημόσια και δωρεάν παιδεία.