Απ΄ ότι φαίνεται στις επικείμενες εκλογές της 25 Ιανουαρίου, πρώτο κόμμα θα αναδειχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Ζητούμενο είναι αν θα μπορεί να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση ή θα πρέπει να συνεργαστεί με άλλα κόμματα, εντός της βουλής, για να σχηματίσει κυβέρνηση και να έχει τη δεδηλωμένη.

Ότι και να γίνει, η μορφή αυτής της αξιολόγησης, που εφαρμόζουμε από πέρσι στα σχολεία μας σταματά. Είναι μια από τις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία είμαι σίγουρος ότι θα τηρηθεί. Και καλά θα κάνει να σταματήσει! Διότι με τον τρόπο που εφαρμόζεται αλλά και πολλά από αυτά που προβλέπει, μόνο προβλήματα δημιούργησαν στα σχολεία μας και σίγουρα δεν είχαν την αποδοχή της μεγάλης πλειοψηφίας των συναδέλφων.

Η ποσοστώσεις – ειδικά αυτή του 15% – , ο άκρως γραφειοκρατικός χαρακτήρας της, η άρπα κόλλα εφαρμογή της αξιολόγησης των στελεχών εκπαίδευσης, οι πολλοί,, πολλές φορές αλληλοκαλυπτόμενοι δείκτες αλλά και η μη επίτευξη σωστής ενημέρωσης σε όλους τους συναδέλφους για το τι προβλέπουν οι δείκτες κλπ, είναι μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα των προβλημάτων που υπάρχουν.

Ακόμα και η αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας, που επιχειρήθηκε πέρσι, όσο εφαρμόστηκε και με όποιο τρόπο εφαρμόστηκε, ανέδειξε τα πολλά διαχειριστικά προβλήματα που είχε, παρά και τα κάποια θετικά. Αρνητικό για παράδειγμα όταν κληθήκαμε να αυτοαξιολογήσουμε τη σχολική μονάδα, μέσα σε ένα πλαίσιο άκρατου συγκεντρωτισμού του εκπαιδευτικού μας συστήματος ( όλα εκπορεύονται από το ΥΠΑΙΘ ), δίχως καμία, στην πραγματικότητα, αυτονομία στη λειτουργία των σχολείων μας. Δεν μπορείς να αυτοαξιολογείς με δείκτες που ελέγχονται από πράξεις ετέρων, όπως για παράδειγμα τον αριθμό των εκπαιδευτικών του σχολείου σου, τους πόρους που διαχειρίζεσαι, την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, όταν αυτή δεν υπάρχει επίσημα, την αυτοεπιμόρφωση των εκπαιδευτικών όταν η πολιτεία απαιτεί αυτή να γίνεται, εκτός εργασιακού ωραρίου και εθελοντικά, τις συνεδριάσεις των συλλόγων διδασκόντων, όταν δεν έχει ακόμα, προβλεφθεί ο κατάλληλος χρόνος αυτών των συνεδριάσεων….

Θετικό είναι ότι μπορεί το σχολείο να διαμορφώσει δράσεις, πάνω στα πραγματικά προβλήματα της κάθε σχολικής μονάδας. Θετικό είναι και η ύπαρξη δεικτών, διότι αποτρέπει την αυθαιρεσία από μέρους των αξιολογητών.

Τέλος λοιπόν σε αυτήν την αξιολόγηση!

Πρέπει όμως να απαντήσω και σε δύο άλλα ερωτήματα. Αφού υπάρχουν όλα αυτά τα αρνητικά, γιατί τα στελέχη εκπαίδευσης, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, την εφάρμοσαν; Κατά τη γνώμη μου, οι λόγοι είναι πολλοί.

α) Η αποδοχή ότι κάποιο σύστημα αξιολόγησης πρέπει να υπάρξει στην εκπαίδευση. 30 και, χρόνια δίχως καμία αξιολόγηση τους μόνους που ωφέλησε, ήταν εκείνους, που καταλάμβαναν θέσεις είτε βάσει της κομματικής ταυτότητας τους είτε βάσει των πολλών “χαρτιών” που αποκτούσαν, χωρίς ποτέ να κρίνεται το πραγματικό διδακτικό έργο τους. ( Πρόσφατα και ο Αλ. Τσίπρας, δήλωσε ναι στη αξιολόγηση των ΔΥ, αλλά με ένα αξιοκρατικό σύστημα…. αναμένουμε )

β) Την βαθιά πεποίθηση των διευθυντών των σχολείων, ότι οι διαδικασίες αυτοαξιολόγησης είναι απαραίτητες για την ομαλή και σωστή λειτουργία των σχολείων. Το τρίπτυχο Προγραμματισμός – Ανατροφοδότηση – αυτοαξιολόγηση είναι μια από τις βασικές λειτουργίες των σχολικών μονάδων, σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο.

γ) Η εφαρμογή των διαταγών, των εγκυκλίων, των νόμων είναι δεδομένη από τις διοικήσεις των σχολείων. Η μη εφαρμογή τους, πέρα από τη διοικητική ή πειθαρχική υπόσταση, είναι σίγουρο ότι δεν ευνοεί ούτε την έννοια του ευνομούμενου κράτους αλλά ούτε και τον ίδιο τον εκπαιδευτικό που είναι πέρα από ΔΥ και πολίτης μιας χώρας. Οι νόμοι εφαρμόζονται, δοκιμάζονται, αξιολογούνται και τροποποιούνται ή καταργούνται ή ανατρέπονται από άλλες κυβερνήσεις. Εδώ το συνδικαλιστικό κίνημα μας, φάνηκε πόσο απροετοίμαστο ήταν να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Επί χρόνια, εδώ και μία δεκαετία τουλάχιστον ψηφίζονταν νομοσχέδια που αναφέρονταν στην αξιολόγηση, εφαρμόστηκε η αξιολόγηση στα πειραματικά, αλλά ποτέ δεν μπήκε σε έναν σοβαρό διάλογο με την πολιτεία για το είδος της αξιολόγησης που θέλουμε. Οι εντολές για απεργία – αποχή στηριζόμενες στις όποιες γνωματεύσεις Τσίπρα, μόνο ως αστεία θεωρήθηκαν από την πλειοψηφία των στελεχών εκπαίδευσης. Αν ήθελαν να μην εφαρμοστούν, μόνο ένας τρόπος υπήρχε, να ζητηθούν οι παραιτήσεις μας επίσημα και συντεταγμένα. Όλα τα υπόλοιπα ήταν για να ασχολούμαστε απλώς με το θέμα, τάχατες αγωνιζόμενοι, εξυπηρετώντας άραγε, ποιούς πολιτικούς σχεδιασμούς;

Κλείνω λέγοντας, ότι η πρώτη αυτή προσπάθεια αξιολόγησης κλείνει… και με τη δεδομένη μορφή καλά κάνει και κλείνει.

Τα σχολεία όμως, ειδικά αυτά θα πρέπει να έχουν αξιολογικούς μηχανισμούς. Είναι μεγάλη η ευθύνη των συνδικάτων μας, να διαμορφώσουν ένα πλαίσιο, επαναλαμβάνω σοβαρής, διαπραγμάτευσης με το ΥΠΑΙΘ. Με τη νέα κυβέρνηση, οι όροι θα είναι σίγουρα πιο ευνοϊκοί. Να μην μείνουμε όμως στο δόγμα, που εφαρμόζαμε μέχρι σήμερα… Καμία αξιολόγηση!