Αξιολόγηση – εκπαιδευτικοί: Ποιος δε θέλει την αναβάθμιση του μορφωτικού επιπέδου;

Αξιολόγηση: Είναι βελτίωση να υπάρχουν χιλιάδες παιδιά με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες και ανάγκες αστήριχτα από ειδικό παιδαγωγικό και βοηθητικό προσωπικό και να καλείστε και πάλι εσείς οι γονείς, αν μπορείτε, να βάλετε το χέρι στην τσέπη;

H ανακοίνωση

Επιλέγουμε να επικοινωνήσουμε μαζί σας μέσα από αυτή την επιστολή, συναισθανόμενοι την κοινή μας αγωνία για τη μόρφωση και την πρόοδο των παιδιών μας. Γιατί αυτός είναι ο κοινός μας στόχος: το καλύτερο για τα παιδιά σας, «για τα παιδιά μας»!

Όπως ίσως θα έχετε ακούσει, η κυβέρνηση το καλοκαίρι ψήφισε έναν νόμο, με τίτλο «Για την αναβάθμιση του εκπαιδευτικού έργου και τη στήριξη των εκπαιδευτικών». Και θα έλεγε κανείς ότι σαν τίτλος, μας βρίσκει όλους σύμφωνους. Και εμάς τους εκπαιδευτικούς και εσάς τους γονείς και φυσικά τους ίδιους τους μαθητές.

Ποιος δε θέλει άλλωστε την αναβάθμιση του μορφωτικού επιπέδου;

Ποιος δε θέλει την πλήρη στήριξη των εκπαιδευτικών, ώστε να έχουν όλα τα μέσα για να δώσουν ό,τι καλύτερο στα παιδιά;

Αν κοιτάξουμε όμως καλύτερα μέσα στην καθημερινότητα, μέσα στα σχολεία και τις τάξεις, θα δούμε ότι ο τίτλος είναι πραγματικά παραπλανητικός.

Ας αναρωτηθούμε μαζί…

Είναι βελτίωση του εκπαιδευτικού έργου, σχεδόν ένα μήνα μετά το άνοιγμα των σχολείων, να υπάρχουν χιλιάδες κενά εκπαιδευτικών; Μόνο στη Δευτεροβάθμια Ζακύνθου αυτή τη στιγμή το υπουργείο δε διορίζει τουλάχιστον 20 εκπαιδευτικούς. Αυτός είναι ο λόγος που τα παιδιά σας κάνουν τρίωρα, τετράωρα και πεντάωρα και όχι ο απάνθρωπος ισχυρισμός της Υπουργού ότι ευθύνονται άδειες που πήραν συνάδελφοι με δυσίατα νοσήματα (πχ καρκινοπαθείς, σκλήρυνση κατά πλάκας σε προχωρημένο στάδιο) ή εγκυμονούσες.

Είναι βελτίωση να υπάρχουν χιλιάδες παιδιά με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες και ανάγκες αστήριχτα από ειδικό παιδαγωγικό και βοηθητικό προσωπικό και να καλείστε και πάλι εσείς οι γονείς, αν μπορείτε, να βάλετε το χέρι στην τσέπη; Στη Δευτεροβάθμια Ζακύνθου ακόμα και σήμερα λείπουν καθηγητές παράλληλης στήριξης, με αποτέλεσμα αυτά τα παιδιά να μην έχουν τη βοήθεια που τόσο χρειάζονται.

Είναι βελτίωση, τον 21ο αιώνα, τα παιδιά μας να στοιβάζονται ανά 25 σε κοντέινερς ή σε κτίρια δεκαετιών, έρμαια στη φθορά του χρόνου ή στην πρώτη εμφάνιση σεισμού, πλημμύρας και άλλων καταστροφών; Πρόσφατα το Υπουργείο επιχείρησε συγχώνευση τμημάτων και στη Ζάκυνθο, κάτι που θα είχε αποτέλεσμα το στοίβαγμα ακόμα και 28 μαθητών στην τάξη.

Είναι βελτίωση εδώ και 15 χρόνια να έχουμε αναλυτικά προγράμματα που μας καλούν να διδάξουμε τα μαθηματικά στο «περίπου» και τη γλώσσα μέσα από συνταγές μαγειρικής; Αλήθεια, πού είναι τα σπουδαία κείμενα των κορυφαίων Ελλήνων λογοτεχνών του 20ου αιώνα και τα ξένα λογοτεχνικά έργα παγκόσμιας κληρονομιάς;
Είναι βελτίωση να αλλάζουν οι μαθητές μας εκπαιδευτικό κάθε χρόνο ή πολλές φορές 2-3 φορές μέσα στον χρόνο, εξαιτίας της επιλογής των κυβερνήσεων να μη διορίζουν όλο το αναγκαίο μόνιμο προσωπικό, που είναι προϋπόθεση για την παιδαγωγική σχέση και συνέχεια; Στη Ζάκυνθο τουλάχιστον 80 θέσεις καθηγητών μένουν κενές στην αρχή κάθε χρονιάς επειδή το Υπουργείο δεν μονιμοποιεί τους συναδέλφους που εδώ και χρόνια δουλεύουν ως «αναπληρωτές». Αυτός είναι και ο λόγος που τα παιδιά σας δεν έχουν κανονικό πρόγραμμα με την έναρξη της σχολικής χρονιάς.

Είναι βελτίωση οι μαθητές μας απέναντι στη μάχη τους για τη μόρφωση, να συναντούν τον κόφτη της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής (που άφησε εκτός ΑΕΙ 40.000 μαθητές) και της Τράπεζας Θεμάτων και να μετατρέπονται σε εμπόρευμα για τα ιδιωτικά κολλέγια; Αλήθεια, πόσο αξιόπιστο είναι το επιχείρημα του Υπουργείου ότι «δεν μπορεί να υπάρχει απόφοιτος Πανεπιστημίου που να έχει γράψει κάτω από 10 στις Πανελλαδικές» όταν το ίδιο το Υπουργείο του επιτρέπει αν πληρώνει 10.000 ευρώ το χρόνο σε ένα ιδιωτικό κολλέγιο να πάρει ισότιμο πτυχίο; Με κάτω από 10 δηλαδή δεν κάνει, αλλά αν δώσει 10.000 ευρώ «ξεχνιέται» η κακή του επίδοση!

Είναι βελτίωση, μετά από 2 χρόνια τηλεκπαίδευσης, να μην παίρνεται κανένα ουσιαστικό μέτρο από κυβέρνηση και Υπουργείο Παιδείας για την αντιμετώπιση των τεράστιων μορφωτικών κενών, που έχουν δημιουργηθεί, εξαιτίας της δικής τους διαχείρισης;