Η αποτυχία στις Πανελλαδικές 2016 εύκολα μπορεί να «χρυσωθεί» από μια κοινωνία η οποία αναπαράγει την τεχνική του στρουθοκαμηλισμού. Κατά πρώτον, 33.417 υποψήφιοι που δεν θα καταφέρουν να εισαχθούν (με βάση τα στοιχεία του υπουργείου Παιδείας, οι θέσεις σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ είναι 69.985 και οι υποψήφιοι 103.402). Κατόπιν, το γεγονός ότι μόνον ο ένας στους δέκα υποψηφίους εισάγεται στη σχολή της πρώτης του προτίμησης «επιτρέπει» τις πολλές διαβαθμίσεις του χαμόγελου της επιτυχίας μεταξύ των 69.985 τυχερών.

Α Λακασας

Ωστόσο, οι απόψεις πως ο μαθητής δεν κατάφερε να εισαχθεί επειδή δεν μπορεί να παπαγαλίσει ή επειδή δεν του πάει το νυν εξεταστικό σύστημα, προσβάλλουν εκείνους που κατάφεραν να πειθαρχήσουν στους κανόνες του εξεταστικού συστήματος και να εισαχθούν στη σχολή που εξαρχής επιθυμούσαν.

Το σύστημα των Πανελλαδικών Εξετάσεων είναι διαγωνιστικό: προσφέρει συγκεκριμένες θέσεις, τις οποίες καταλαμβάνει αντίστοιχος αριθμός υποψηφίων. Και ακόμη περισσότερο, οι ίδιες απόψεις θίγουν εκείνους (τα «φυτά» κατά ορισμένους – αλήθεια, τι σχολικός εκφοβισμός!) που καταφέρνουν να βρεθούν στις πρώτες θέσεις της κατάταξης.

Η διαχείριση του θέματος «εισαγωγή στο πανεπιστήμιο» αποτελεί δείκτη ωριμότητας της οικογένειας, και κατ’ επέκταση της κοινωνίας και της πολιτείας. Τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, το αίτημα για άνοιγμα της γνώσης στα χαμηλά και μεσαία στρώματα (και όχι μόνο στην ελίτ) οδήγησε πολλούς υποψηφίους και τους γονείς τους να ακυρώσουν την έννοια της αριστείας και να επιβάλουν το μαζικό πανεπιστήμιο. Το δημοκρατικό πέντε για το… «χαρτί» έγινε το διαβατήριο για την καλύτερη ζωή.

Τώρα, μετά έξι χρόνια πολυεπίπεδης κρίσης, που η αριστεία αναδεικνύεται πρωταρχική αξία ανάταξης της παραπαίουσας κοινωνίας, η μαζικοποιημένη τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν μπορεί να ανταποκριθεί στον ρόλο της διότι κουβαλά ένα σωρό στρεβλά.

Δείτε μόνο τούτο: Ολα τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ έχουν λάβει εξαίρετες αξιολογήσεις, με αποτέλεσμα να υπονομεύεται η έννοια του άριστα.

Αλήθεια, για τα ελληνικά ιδρύματα μιλάμε; Την ίδια στιγμή, τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ έχουν γεμίσει με μεταπτυχιακά προγράμματα –συνολικά 735– παρότι πολλά τμήματα είναι υποστελεχωμένα, με το προσωπικό τους να μην επαρκεί ούτε καν για τη διδασκαλία των προπτυχιακών μαθημάτων. Μας λέει επίσης κάτι το γεγονός ότι η πλειονότητα των μεταπτυχιακών (το 66% των πανεπιστημίων και το 100% των ΤΕΙ) έχει δίδακτρα;
Τις δεκαετίες ’80 και ’90 οι οικογένειες κορνίζαραν το πτυχίο του παιδιού. Τώρα μάλλον θα πρέπει να αναρτήσουν (στον τοίχο ή μήπως στο Facebook;) το μεταπτυχιακό του.

Μια κοινωνία που πορεύεται άναρχα και χωρίς στρατηγική, και προσπαθεί να επιπλεύσει στο τέλμα επιδεικνύοντας τα πτυχία της. Μήπως έτσι προσπαθεί να στρουθοκαμηλίσει στην αποτυχία της;