Έλενα Λαζαρίδου
Αυτή είναι η γενναιόδωρη ανταμοιβή που μου προσφέρει το Υπουργείο για όλα αυτά τα χρόνια που εργάζομαι στην υπηρεσία του. 0,κάτι.
Που καλύπτω πάγιες ανάγκες της εκπαίδευσης. Που ανοίγω τα κλειστά σχολεία. Που φεύγω εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο μου. Που αλλάζω σπίτι και ζωή 2 φορές τον χρόνο. Που αφήνω πίσω την οικογένεια και τους φίλους μου. Που τρέχω στα πιο δύσβατα και απόμακρα μέρη της χώρας. Που υπομένω όλες τις άδικες διακρίσεις εις βάρος μου. Που κρατώ ακόμα όρθιο το πάσχον εκπαιδευτικό σύστημα.
0,κάτι…
Το αφεντικό τρελάθηκε και τα δίνει τσάμπα. Μόνο που αυτή η τρέλα και η ανικανότητα έχουν για άλλη μια φορά επιπτώσεις στη ζωή μου και στη ζωή χιλιάδων συναδέλφων μου που πίστευαν ότι κάτι μπορεί να βελτιωθεί. Πώς θα βελτιωθεί; Με το επαίσχυντο ψαλίδισμα της προϋπηρεσίας; Με την προσμέτρηση της επιτυχίας σε ανύπαρκτους διαγωνισμούς; Με μοναδικό ακαδημαϊκό κριτήριο τον βαθμό πτυχίου και όχι την ημερομηνία κτήσης, γεγονός που θα δημιουργήσει τεράστιες αδικίες; Με το πέταγμα των δυσπρόσιτων στον Καιάδα;
Όμως το κερασάκι στην τούρτα, εκεί που δεν ξέρουμε αν πρέπει να γελάσουμε ή να κλάψουμε, βρίσκεται αλλού: Στο όριο της προϋπηρεσίας! 60 μήνες! Τόσο μόνο θα μοριοδοτηθεί. Και μετά; Ας αράξουμε. Βέβαια, πολλοί από εμάς έχουμε ήδη αγγίξει το πλαφόν αυτό και αν συνεχίσουμε να εργαζόμαστε, θα το κάνουμε για την ψυχή της γιαγιάκας μας αφού άλλα μόρια δεν έχει. Προτείνω, λοιπόν, κάποια αγχολυτική ασχολία (π.χ. πλέξιμο), ενασχόληση με τη γη ή κάποιο χόμπυ που πάντα μας ενδιέφερε αλλά δε βρίσκαμε τον απαιτούμενο χρόνο (π.χ.ψάρεμα, αερομοντελισμός). Τώρα έχουμε. Άπλετο. Η καριέρα μας τελείωσε!
Κρατήστε τα, κύριοι, τα 0,κάτι. Δε θέλουμε την ελεημοσύνη σας.
Ντροπή και αίσχος, τίποτα άλλο.
protaodaskalos.blogspot.gr
Αυτή είναι η γενναιόδωρη ανταμοιβή που μου προσφέρει το Υπουργείο για όλα αυτά τα χρόνια που εργάζομαι στην υπηρεσία του. 0,κάτι.
Που καλύπτω πάγιες ανάγκες της εκπαίδευσης. Που ανοίγω τα κλειστά σχολεία. Που φεύγω εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τον τόπο μου. Που αλλάζω σπίτι και ζωή 2 φορές τον χρόνο. Που αφήνω πίσω την οικογένεια και τους φίλους μου. Που τρέχω στα πιο δύσβατα και απόμακρα μέρη της χώρας. Που υπομένω όλες τις άδικες διακρίσεις εις βάρος μου. Που κρατώ ακόμα όρθιο το πάσχον εκπαιδευτικό σύστημα.
0,κάτι…
Το αφεντικό τρελάθηκε και τα δίνει τσάμπα. Μόνο που αυτή η τρέλα και η ανικανότητα έχουν για άλλη μια φορά επιπτώσεις στη ζωή μου και στη ζωή χιλιάδων συναδέλφων μου που πίστευαν ότι κάτι μπορεί να βελτιωθεί. Πώς θα βελτιωθεί; Με το επαίσχυντο ψαλίδισμα της προϋπηρεσίας; Με την προσμέτρηση της επιτυχίας σε ανύπαρκτους διαγωνισμούς; Με μοναδικό ακαδημαϊκό κριτήριο τον βαθμό πτυχίου και όχι την ημερομηνία κτήσης, γεγονός που θα δημιουργήσει τεράστιες αδικίες; Με το πέταγμα των δυσπρόσιτων στον Καιάδα;
Όμως το κερασάκι στην τούρτα, εκεί που δεν ξέρουμε αν πρέπει να γελάσουμε ή να κλάψουμε, βρίσκεται αλλού: Στο όριο της προϋπηρεσίας! 60 μήνες! Τόσο μόνο θα μοριοδοτηθεί. Και μετά; Ας αράξουμε. Βέβαια, πολλοί από εμάς έχουμε ήδη αγγίξει το πλαφόν αυτό και αν συνεχίσουμε να εργαζόμαστε, θα το κάνουμε για την ψυχή της γιαγιάκας μας αφού άλλα μόρια δεν έχει. Προτείνω, λοιπόν, κάποια αγχολυτική ασχολία (π.χ. πλέξιμο), ενασχόληση με τη γη ή κάποιο χόμπυ που πάντα μας ενδιέφερε αλλά δε βρίσκαμε τον απαιτούμενο χρόνο (π.χ.ψάρεμα, αερομοντελισμός). Τώρα έχουμε. Άπλετο. Η καριέρα μας τελείωσε!
Κρατήστε τα, κύριοι, τα 0,κάτι. Δε θέλουμε την ελεημοσύνη σας.
Ντροπή και αίσχος, τίποτα άλλο.
protaodaskalos.blogspot.gr
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News
