Το ημερολόγιο μιας αναπληρώτριας δασκάλας: Η αγάπη για τα παιδιά

Μερικές γραμμές από το ημερολόγιο μιας αναπληρώτριας δασκάλας: Η αγάπη για τα παιδιά

21 Ιουνίου 2015

Η σχολική χρόνια έληξε. Άφησα πίσω μου το σχολείο. Το πρώτο μου σχολείο… Αποχαιρέτησα τους μαθητές μου, που δεν πρόλαβα να τους γνωρίσω καλά, αφού πήγα στη μέση της χρονιάς. Αποχαιρέτησα συναδέλφους και φίλους. Αποχαιρέτησα και το όμορφο εκείνο χωριό της Ηλείας που με φιλοξένησε αυτούς τους λίγους μήνες. Και επέστρεψα στο σπίτι μου…

22 Ιουνίου 2015

Έχεις πολλά πράγματα να κάνεις όταν γυρίζεις σπίτι ύστερα από μήνες… Το πρώτο όμως που ήθελα είναι να δω τα «παιδιά» μου. Είναι τα παιδιά που βοηθούσα στη μελέτη για τα μαθήματα του σχολείου (μέχρι να με προσλάβει το Υπουργείο). Τα παιδιά που άφησα ξαφνικά γιατί έπρεπε μέσα σε δυο μέρες να βρεθώ στην άλλη άκρη της Έλλαδας για να παρουσιαστώ στο σχολείο. Τα περισσότερα από αυτά τα γνώριζα αρκετά χρόνια. Πήγαινα κάθε μέρα σπίτι τους για να διαβάζουμε μαζί. Ήμουν σαν… μέλος της οικογένειας πια!

Τα παιδιά ήξεραν ποια μέρα θα γυρίσω από την Ηλεία και με περίμεναν! Μάλιστα, η μητέρα ενός παιδιού μού είπε ότι η κόρη της περίμενε πάνω από το τηλέφωνο μέχρι να πάρω… Ήταν το ίδιο κορίτσι που είχε κρεμάσει στο παράθυρο του δωματίου του χαρτόνια με ζωγραφισμένες λέξεις : «ΝΙΚΗ» (το όνομά της), δίπλα «ΕΛΕΝΗ» (το όνομα της κολλητής της φίλης) και «ΗΛΕΙΑ»….

Ζωγραφιές, κάρτες και πολλές αγκαλιές με περίμεναν όταν γύρισα. Ζεστές τρυφερές αγκαλιές όλο αγάπη…

11 Σεπτεμβρίου 2015

Τα σχολεία ξεκινούν. Δεν με έχουν καλέσει ακόμα σε σχολείο. Άγνωστο το πότε θα με χρειαστούν. Άγνωστο το πού… Άγνωστο και το αν τελικά θα με καλέσουν φέτος… Το τηλέφωνο χτυπά ασταμάτητα. Οι γονείς των «παιδιών» μου με ρωτούν σε ποιο σχολείο είμαι. «Ακόμα πουθενά. Περιμένω…».

Κι έρχεται η ερώτηση που φοβόμουν… «Θα έρχεσαι να μας βοηθάς και φέτος;». «Δεν ξέρω. Στη μέση της χρονιάς θα φύγω πάλι. Πώς θα αφήσω πάλι το παιδί;». «Σε παρακαλώ. Ας ξεκινήσουμε και βλέπουμε. Δεν θέλει άλλον. Τουλάχιστον για λίγο στην αρχή». Πόσο τιμητικά τα λόγια τους! Με κάνουν να καταλάβω την αγάπη τους. Με τα παιδιά αυτά έχουμε χτίσει μια σχέση διαφορετική. Κι έπρεπε να φύγω για να το καταλάβω…

Να καταλάβω το βάρος της ευθύνης που έχει ο δάσκαλος. Ναι… είναι πολύ όμορφο να είσαι δάσκαλος. Μα δεν είναι εύκολο. Όσο κι αν πολλοί θεωρούν πως το να ασχολείσαι με παιδιά είναι… παιχνιδάκι. Η ευθύνη είναι τεράστια.

20 Σεπτεμβρίου 2015

Περιμένω. Έχω καιρό ακόμα μπροστά μου. Οι προσλήψεις ελάχιστες. Τα κενά πολλά. Στο τμήμα της Νίκης δεν έχει έρθει δάσκαλος. «Κυρία, θέλετε να πω στη διευθύντρια να έρθετε εσεις στην τάξη μας;»… Χαμογελάω… «Γιατί όχι; Αφού εμείς δεν έχουμε δασκάλα. Εσείς περιμένετε να πάτε σε ένα σχολείο. Και μάλιστα κάπου μακριά. Γιατί δεν έρχεστε στο δικό μας;».

Πολύ λογική η απορία της. Μα πόσο παράλογη η απάντησή μου; «Δεν γίνεται έτσι…». Άλλωστε, το έχουμε ξαναπει… Είναι περίεργος ο κόσμος των μεγάλων!

Οκτώβριος 2015

Μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα όλο και κάποιες προσλήψεις γίνονται. Όλο και προχωρά η λίστα των ονομάτων. Κι όλο και φτάνουν κοντά στο δικό μου. «Δεν μπορεί… είναι νωρίς ακόμα για μενα». Τα παιδιά με ρωτούν πότε θα φύγω τελικά. Ίσως «μυρίζονται» την αγωνία μου. Καταλαβαίνουν πιο πολλά από όσα νομίζουμε! Καταλαβαίνουν πιο πολλά απο εμάς τους… μεγάλους. Γιατί τα παιδια δεν σκέφτονται με τη λογική, αλλά με την καρδιά.

Νοέμβριος 2015

Προβλέπονται προσλήψεις. Μέχρι το τέλος της εβδομάδας θα ανακοινωθούν. Ο αριθμός μεγάλος. Οριακά είμαι μέσα… Από τη μία, ανακούφιση. Επιτέλους, θα δουλέψω! Μετα από τέσσερις – πέντε μήνες ανεργίας. Από την άλλη… Βαθιά μέσα μου δεν θέλω να συμπεριληφθώ ακόμα στις προσλήψεις. Είναι μήνας διαγωνισμάτων. Πρέπει να μελετήσουμε πολύ με τα παιδιά μου! Δεν μπορώ να φύγω τώρα. Έναν ακόμη μήνα ανεργίας θα τον αντέξω, άλλωστε.

Ανακοινώθηκαν τα ονόματα. Πρέπει να φύγω. Τα συναισθήματά μου ανάμικτα. Μεγάλη χαρά και ανακούφιση. Μα συνάμα και μια πίκρα. Ίσως από τις ενοχές… που θα αφήσω πίσω μου τα «παιδιά» μου.

Είμαι τυχερή φέτος. Μεσολαβεί Σαββατοκύριακο κι έτσι αντί για δύο, έχω τέσσερις ημέρες να ετοιμαστώ! Θα προλάβω φέτος να πάω να τα αποχαιρετήσω! Να τους πω η ίδια ότι φεύγω, όχι από το τηλέφωνο. Να τους δώσω μια τελευταία αγκαλιά και μερικές τελευταίες … συμβουλές. Να συνεχίσουν να προσπαθούν… Γιατί θα μαθαίνω τα νέα τους και… αλίμονό τους αν δεν τα πάνε καλά!!

Μια μέρα πριν φύγω.

Ξανά ζωγραφιές και κάρτες. Ξανά αγκαλιές. Πιο σφιχτές τώρα. Αγκαλιές που με κάνουν να βουρκώσω, όσο κι αν σφίγγομαι για να κρατηθώ. «Τυχερή η τάξη σας», μου λένε… Μα δεν το πιστεύω! Τυχερή είμαι εγώ! Που έγινα δασκάλα. Που συνεργάστηκα με αυτά τα παιδια. Που συνεργάζομαι με παιδιά. Τυχερή γιατί μου δόθηκε μια ευκαιρία που σπάνια έχουν σήμερα οι άνθρωποι. Να ασχολούμαι με αυτό που αγαπώ.

Και είναι πράγματι τόσο όμορφο να ασχολείσαι με παιδιά. Δεν λέω, υπάρχουν φορές που μπορεί να αγανακτώ και να νευριάζω. Μα το επόμενο δευτερόλεπτο το έχω μετανιώσει. Γιατί ό, τι και να μου κάνουν, το κάνουν με αυτή την παιδική αθωότητα… Που με κάνει να ξεχνώ τα πάντα..

Δεν ξέρω τι θα συναντήσω στο σχολείο τις επόμενες μέρες. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι ότι θα δώσω όλο μου το ενδιαφέρον και την αγάπη στους νέους μου μαθητές. Και πως θα δημιουργήσω και με αυτά τα παιδιά παρόμοια σχέση…

Ξέρω επίσης ότι όλα θα πάνε καλά, γιατί θα έχω στις βαλίτσες μου τις κάρτες των «παιδιών» μου με τις ευχές τους… Και στην καρδιά μου την αγάπη τους…

Αντίο, παιδιά μου.

Σας ευχαριστώ για όσα μου μάθατε…

Πηγή: fylada.gr