Ζούμε σε μια κοινωνία όπου η βία και η επιθετικότητα είναι φαινόμενα , που μπορεί να πάρουν εκρηκτικές διαστάσεις. Γι’ αυτό τα φαινόμενα αυτού του είδους θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται με περισσότερη προσοχή, ως σημαντικά κοινωνικά προβλήματα που δεν αφορούν μόνο τους εμπλεκόμενους μαθητές και τις οικογένειες τους, αλλά και όλο το σχολικό σύστημα.

Πώς μπορούμε να βρούμε τρόπους να προλάβουμε την εκδήλωση δυσάρεστων καταστάσεων βίας και να αναπτύξουμε στο σχολείο και τους μαθητές μας την ικανότητα επίλυσης συγκρούσεων, που αντιστοιχεί σε θετικά πρότυπα σκέψης, σχέσεων και διαντίδρασης με τους άλλους;

Πώς μπορούμε να αντιδρούμε εποικοδομητικά, ώστε να χειριζόμαστε τα προβλήματα επιθετικότητας και τις ποικίλες συγκρούσεις στο σχολείο;

Λαμβανομένου υπόψη ότι η επιθετική συμπεριφορά, ακόμα και η υπερβολική ή «παθολογική», είναι κάτι σαν «ευλογία», γιατί μας δείχνει, ότι τα παιδιά έχουν κάποιο πρόβλημα μέσα τους και θέλουν να επικοινωνήσουν μαζί μας, ώστε να το βγάλουν προς τα έξω, να το δηλώσουν, έστω και με αυτόν τον τρόπο.

Έτσι, αφού σκεφτούμε ψύχραιμα αλλά και λογικά θα προτείναμε για την αντιμετώπιση της «παιδικής επιθετικότητας», μερικές πρακτικές τεχνικές για την αντιμετώπιση της, όταν εμφανιστεί:

vΑποφεύγουμε τη σωματική τιμωρία.

vΑπομακρύνουμε τα παιδιά από το «ακροατήριο τους», ύστερα από ένα εκρηκτικό επεισόδιο.

vΣυζητάμε τους λόγους και τις συνέπειες της έκρηξης τους.

vΒάζουμε τα παιδιά να ασχοληθούν με μια ωφέλιμη δραστηριότητα που τα ευχαριστεί (άθληση, άκουσμα μουσικής κ.λ.π.).

vΜπορούμε ακόμα, να αγνοήσουμε την επιθετική συμπεριφορά των παιδιών σε μερικές περιπτώσεις.

vΜικρή στέρηση προνομίων και άμεση για να καταλάβουν τα παιδιά, ότι αυτή η τιμωρία είναι απόρροια της βίαιης συμπεριφοράς και όχι επειδή δεν τα αγαπάμε.

vΑποφεύγουμε τις απειλές ή τις αναβολές της τιμωρίας, που παρατείνουν το φόβο τους και την αγωνία τους.

vΕξηγούμε στα παιδιά πόσο πιο όμορφα είναι τα πράγματα, όταν είναι ήρεμα. Τους δηλώνουμε επίσης, ότι κατανοούμε πως τα βασανίζει! Και αν θέλουν; Μπορεί να το μοιραστούν μαζί μας.

vΑς είμαστε στοργικοί και διαλλακτικοί, όσο μπορούμε, ώστε να λύνουμε ειρηνικά της διαφορές.

vΠρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο θέμα της ανατροφής και των προτύπων που θέλουμε να περάσουμε στα παιδιά μας.

vΑς τονίσουμε στα παιδιά μας, ότι η βία πληγώνει τους άλλους και ότι για να μπορούμε να ζούμε, είναι ανάγκη να σεβόμαστε την ελευθερία τους και τη σωματική τους ακεραιότητα.

vΤέλος ας προσπαθήσουμε να χαλιναγωγούμε τον δικό μας επιθετικό εαυτό, για να μην μας μιμηθούν. Αφού, όπως λένε, τα παιδιά είναι «καθρέπτες» της δικής μας προσωπικότητας, είτε είμαστε γονείς, είτε εκπαιδευτικοί.

της Αλίκης Γιατρά Εκπαιδευτικού -Ψυχολόγου Στελέχους του Συμβουλευτικού Σταθμού Νέων