Τα οικογενειακά προβλήματα βγαίνουν στο σχολείο, στη γειτονιά, παντού

Κυρία Βενετοπούλου, ποιο είναι το περιστατικό μπούλινγκ που έχει χαραχτεί στη μνήμη σας;

Ήταν πριν από είκοσι χρόνια στην αρχή της καριέρας μου, ήμουν αναπληρώτρια σε ένα νησί. Είχα στην Τετάρτη, ένα παιδί χωρισμένων γονιών που μεγάλωνε με τη γιαγιά του. Αντιλήφθηκα από την αρχή ότι προσπαθούσε με διάφορους τρόπους να προσελκύσει το ενδιαφέρον των άλλων παιδιών και μέσα στην τάξη και έξω από αυτήν, ενώ τα άλλα παιδιά τον απέφευγαν και καμιά φορά του μιλούσαν άσχημα. Στην πορεία διαπίστωσα ότι δεν ήταν μόνο τα παιδιά αλλά και οι γονείς που είχαν πολύ αρνητική στάση απέναντί του.

Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να αλλάξουμε τη διάταξη των θρανίων και να την κάνουμε κυκλική ώστε να περιορίσουμε την απομόνωσή του. Στη συνέχεια καλέσαμε τους γονείς για ενημέρωση. Η μεγάλη τους αντίδραση ήταν στην γιορτή όταν δώσαμε σε αυτό το παιδί να καταθέσει στεφάνι στο Ηρώο και να πει το ποίημα. Κάναμε πολλή δουλειά όλον τον χρόνο και στο τέλος καταφέραμε να γίνει αποδεκτό αυτό το παιδί απ’ όλους.

Συγκινήθηκα πολύ όταν κάποια χρόνια αργότερα επισκέφθηκα το σχολείο και το παιδί αυτό έτρεξε να με αγκαλιάσει. Μαθαίνω ακόμη τα νέα του, είναι καλά, έχει σπουδάσει. Και είναι διπλή η χαρά μου γιατί τότε δεν είχαμε τη δυνατότητα να απευθυνθούμε σε κάποιον υπεύθυνο τομέα, αργότερα δημιουργήθηκε το Παρατηρητήριο, άρχισαν να γίνονται σεμινάρια, εκστρατείες ενημέρωσης κλπ.

Δεν είναι πάντα εύκολο να εντοπίσεις το μπούλινγκ. Είναι πάντα πιο δύσκολο όταν τα τμήματα είναι πολυπληθή, σε μια τάξη με πολλά παιδιά ο έλεγχος δεν είναι απλό πράγμα. Κι έπειτα το αντικείμενο του εκπαιδευτικού στη χώρα μας δεν είναι μόνο η ενασχόληση με τους μαθητές του. Το εκπαιδευτικό σύστημα απαιτεί από τους δασκάλους και τους καθηγητές να είναι και σωστοί διοικητικοί υπάλληλοι. Ο χρόνος αναγκαστικά περιορίζεται – ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα.

Ως Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος είχαμε κάνει πριν από δυο χρόνια μια σειρά από ενημερωτικές εκδηλώσεις για το μπούλινγκ. Σκεπτόμαστε να αναλάβουμε και άλλες δράσεις σε αυτήν την κατεύθυνση. Οι μαχόμενοι εκπαιδευτικοί χρειάζονται στήριξη και βοήθεια. Αλλά κανένας δεν μπορεί να κάνει τα πάντα μόνος του. Πρέπει επιτέλους να γίνει πράξη και στη χώρα μας η διεθνής πρακτική και να αποκτήσουν οι σχολικές μονάδες κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει μια οικογένεια μέσα στο σπίτι βγαίνουν στο σχολείο, βγαίνουν στην εργασία, βγαίνουν στη γειτονιά, το παιχνίδι. Πολλές φορές βγαίνουν με άσχημο τρόπο και εις βάρος των αδύναμων. Ο αδύναμος επωμίζεται όλο το βάρος. Και εκείνος μένει σιωπηλός είτε επειδή δεν θέλει να μιλήσει είτε ακόμη κι επειδή δεν του επιτρέπεται.

*Η Γιώτα Βενετοπούλου είναι δασκάλα, μέλος του ΔΣ της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος