Συγνώμη

Θυμάμαι, όταν ήμουν 12 χρονών και πήγαινα στην πρώτη γυμνασίου, με μάλωσε ο Θεολόγος μου, γιατί ανέφερα τις λέξεις «πεθαμένος» και «νεκροταφείο».

Χαράλαμπος Χαραλάμπους
Θεολόγος, Τεχνική Σχολή Μακάριος Γ΄

«Η Εκκλησία μας κύριε Χαραλάμπους, χρησιμοποιεί τη λέξη κεκοιμημένος και τη λέξη κοιμητήριο, γιατί ο θάνατος είναι ένας προσωρινός ύπνος, τον οποίο ακολουθεί η ανάσταση των νεκρών σωμάτων κατά τη Δευτέρα Παρουσία».

Για να μην στεναχωρώ τον Θεολόγο μου, την Εκκλησία, τη μάνα μου, τη γειτονιά μου, την κοινωνία, το σύστημα, έμαθα τις λέξεις όπως μου τις μάθανε.
Έμαθα καλά και τις υπόλοιπες λέξεις.

Για τον Θεολόγο η έκτρωση ήταν φόνος, όμως η φιλόλογος ήθελε να μάθω πως η έκτρωση ονομάζεται απλά διακοπή κύησης.
Έμαθα πως στον ναό, όταν ένα παιδί κουνάει τα πόδια του, η μάνα του θα «κοιμηθεί» τον προσωρινό ύπνο.
Έμαθα από τις εφημερίδες πως η ποινή της ισόβιας φυλάκισης ισούται με περίπου 20 χρόνια.

Στο δημοτικό έμαθα τι είναι τα κατεχόμενα. Στο Γυμνάσιο τι είναι το ψευδό-κράτος και στο Λύκειο τι είναι η επαναπροσέγγιση.
Στο Πανεπιστήμιο τι είναι η συμφιλίωση με τον κατακτητή. Στο Μεταπτυχιακό τι είναι ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και η διαπολιτισμικότητα. Στη ζωή, τι είναι η αληθινή υποκρισία και τι είναι η υποκριτική αλήθεια. Τι είναι τελικά η πικρή και η γυμνή αλήθεια και τι είναι τελικά τα γλυκά και ντυμένα ψ-αίματα.
Έμαθα πω$ ο πατριώτη$ είναι αυτό$ που δεν ξεχνά ότι κάποια στιγμή είναι υποχρεωμένο$ να ξ€χάσ€ι.

Έμαθα πως, μπορώ να εργάζομαι σε τρεις (3) δουλειές ταυτόχρονα, φτάνει να μην συγκρούονται τα ωράρια. Αν συγκρουστούν κάποια στιγμή τα συμφέροντα, απλά να αγνοήσω τη σύγκρουση.

Έμαθα πως, για να είσαι σωστός υιός, θα πρέπει να είσαι υπάκουος στον πατέρα σου.
‘Έμαθα πως, για να είσαι σωστός πατέρας, πρέπει να είσαι υπάκουος σε όλα τα παιδιά σου.
Έμαθα πως το πιο σημαντικό πράγμα, που πρέπει συνέχεια να μαθαίνω, είναι πως το σύστημα, σε τακτά χρονικά διαστήματα, έχει το δικαίωμα να αλλάζει με απίστευτη ευκολία όλα αυτά που πρέπει να μαθαίνω.

Έμαθα πως στα παλιά τα χρόνια οι σπουδαίοι παιδαγωγοί ξυλοφόρτωναν τα παιδιά, ασκώντας αδιανόητη βία, με τη δικαιολογία πως ήθελαν να μάθει ο κόσμος γράμματα.
Έμαθα πως στη σύγχρονη εποχή οι σπουδαίοι παιδαγωγοί τιμωρήθηκαν, γιατί διαμαρτυρήθηκαν για το ότι λείπει από την παιδεία το όραμα, η χαρά, η ελπίδα που διώχνει τα εφηβικά σύννεφα και γεννά φως.

Ο Χριστός, ως παιδαγωγός , με συγκίνησε τόσο πολύ που από μικρός ήθελα να γίνω το ίδιο. Παιδαγωγός. Όχι Χριστός. Γι’ αυτό προσπάθησα να μάθω την Παλαιά Διαθήκη. Την Καινή. Και κάποια άλλα βιβλία. Διάβασα και λίγους φιλοσόφους. Και λίγους κοινωνιολόγους. Ανθρώπους που μου έδειξαν άλλα εκπαιδευτικά μονοπάτια. Πως ο δάσκαλος είναι υπεύθυνος να συγκλονίσει την ύπαρξη του μαθητή. Με τις γνώσεις του. Με τις δεξιότητές του. Με το μυαλό της ψυχής του και με τη ψυχή του μυαλού του.

Έμαθα τόσα πολλά από όλους και στο τέλος αποφάσισα ν’ ασχοληθώ με την εκπαίδευση. Είμαι Θεολόγος, καθηγητής διορισμένος στη Μέση Εκπαίδευση.
Δεν φοβάμαι να χαρακτηριστώ οπισθοδρομικός, επειδή πιστεύω σε έναν Τριαδικό Θεό. Αυτή είναι η πίστη μου. Μέσα από αυτήν την πίστη έμαθα πως έχω υποχρέωση να διδάξω ότι ο Θεός είναι ΑΓΑΠΗ. Ότι ο Θεός αγαπά τη θυσία. Ότι ο Θεός συγχωρεί. Ότι μισεί την αμαρτία, γιατί πληγώνει το πλάσμα του που το αγαπά αιώνια και όχι προσωρινά.

Διδάσκω ότι ο Θεός σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου.
Διδάσκω ότι η ζωή είναι δώρο από τον Θεό και πως αξίζει να το εκτιμήσουμε.
Διδάσκω τόσα πολλά για τον Θεό που πιστεύω και αγαπώ, αλλά αισθάνομαι πως κάθε μέρα τον πληγώνω και κάθε μέρα τον ταλαιπωρώ. Το εξομολογούμαι στα παιδιά και αυτά καταλαβαίνουν. Κι εγώ προσπαθώ να τα καταλαβαίνω. Είμαι κι εγώ σε μια πορεία όπως και αυτά. Σε έναν αγώνα καθημερινό με τα πάνω και τα κάτω μας.
Ονομάσαμε, μαζί με τα παιδιά, τη ζωή μας καρδιογράφημα.

Δεν είμαστε για την ευθεία γραμμή. Αυτή η ζωή συμφωνήσαμε πως είναι ΘΑΝΑΤΟΣ.
Και όπως θέλετε χαρακτηρίστε τον.
Θέλετε προσωρινό;
Θέλετε αιώνιο;

Εμείς είμαστε και για τα πάνω και για τα κάτω.
ΖΩΝΤΑΝΟΙ.

Δίδασκα το μάθημα «Σήμερον ο Χριστός Γεννάται, Σήμερον ο Χριστός Κρεμάται» και προσπάθησα να πείσω τα παιδιά πως ΣΗΜΕΡΑ λέμε στους γονείς μας, «σας αγαπώ», σήμερα ξεκινούμε να διαβάζουμε καλύτερα, σήμερα τα βρίσκουμε με τον εαυτό μας, σήμερα. Όλα σήμερα.
Την επόμενη μέρα ήρθε ένας πατέρας στο σχολείο.
Ζήτησε να δει τον Θεολόγο.

Με ρώτησε, αν τον ξέρω και του είπα ότι δεν τον ξέρω.
Μου είπε να μάθω ποιος είναι και να πω στον Θεολόγο ένα ευχαριστώ, γιατί ο γιος του χθες του είπε: «παπά μου, που τα σήμερα θέλω να σου λαλώ τζαι εσένα τζαι της μάμμας μου, κάθε μέρα, πόσο πολλά σας αγαπώ».

Έσφιξα το χέρι του πατέρα με συγκίνηση και του είπα πως θα το πω στον κύριο Χαραλάμπους. Δεν του το είπα, όμως.
Θα πω όμως σε όλους εσάς ,κάτι που με πνίγει ασφυχτικά και θέλω να το βγάλω από μέσα μου.
Η εκπαίδευση είναι κάτι περισσότερο από τη βελτίωση των μαθησιακών αποτελεσμάτων.
Οι γονείς περιμένουν από μένα και από όλους τους παιδαγωγούς όχι απλά να διδάξουμε τα παιδιά τους, αλλά να τα αγαπήσουμε ολοκληρωτικά.
Τα παιδιά έχουν και σώμα και μυαλό και ψυχή.

Οι δάσκαλοι, φτύνουν αίμα στην έδρα καθημερινά για τα παιδιά Του Θεού,
γι’ αυτό να προσέχετε όσοι ομιλείτε από καθέδρας για τον σύγχρονο δάσκαλο.
Φέτος ξεκίνησε πένθιμα η χρονιά.

Φέτος λείπουν από το σχολείο παιδιά πολυαγαπημένα.
Φέτος δεν θάψαμε στο «κοιμητήριο» τα παιδιά τους.
Φέτος δώσαμε το πικρό ποτήριο, στα παιδιά μας.
Φέτος ξαναγράφτηκε το τραγούδι: «Αυτό το (χώμα)παιδί είναι δικό τους και δικό μας.
Πριν καλά καλά ξεκινήσει η χρονιά, θάψαμε στο νεκρό-ταφείο μας, ξεδιάντροπα την αξιοπρέπειά μας.
Συγνώμη Στυλιανέ μας.

Συγνώμη ανώνυμα άλλα παιδιά, που η αστυνομία για πολλούς λόγους χαρακτήρισε τους θανάτους σας, θανάτους αφύσικους.
ΣΥΓΝΩΜΗ, που, ως «άνθρωποι του πνεύματος» που σας είχαμε τόσα χρόνια στα χέρια μας δεν κάναμε τον κόπο να επισκεφτούμε την ψυχή σας. Τον κόσμο σας.
Να σας μοιράσουμε λίγη αγάπη, λίγο φως και λίγη ελπίδα.

Θέλω να ζητήσω δημόσια συγνώμη, όχι από το σύστημα.
Ζητώ δημόσια συγνώμη από όλους τους γονείς, που δεν έκανα ως παιδαγωγός όσα έπρεπε να κάνω. Η διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας λέει πως ένας άνθρωπος και μόνο, είναι πιο πολύτιμος από όλες τις ομορφιές και τα πλούτη του κόσμου. Ακριβώς, γιατί δεν είναι προσωρινός. Είναι αιώνιος.
Συγνώμη Στυλιανέ μας και άλλα ανώνυμα παιδιά.

Δεν σας δείξαμε πόσο πολύτιμοι θησαυροί ήσασταν.
Ζητώ δημόσια συγνώμη γιατί κι εγώ, σαν ένα κομμάτι του συστήματος, κάτι δεν έκανα καλά, εφ’ όσον τώρα κοιμούνται δικά μας παιδιά, τον προσωρινό ύπνο.
Κλείνοντας, θα ήθελα να πω, ότι παρόλο που ο Paulo Freire έγινε για μένα σημαία στην εκπαιδευτική μου σταδιοδρομία, δεν κατάφερα τελικά, στην πράξη, να βιώσω τις επιστολές που έγραψε για όσους θέλουν να ονομάζονται παιδαγωγοί.

Διαβάσαμε τόσα βιβλία, μάθαμε τόσα πράγματα και βρισκόμαστε στα χάλια που βρισκόμαστε σήμερα.
Και μην τολμήσει κανείς να μου πει πως δεν χάσαμε το παιγνίδι, γιατί το χάσαμε.
«Κοιμήθηκαν τα παιδιά μας».
«Τον προσωρινό θάνατο».