Το πιο σημαντικό πράγμα που μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά μας είναι η παρουσία και η προσοχή μας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι και μόνο η παρουσία μας τα βοηθά, όποια ηλικία κι αν έχουν.

Εντούτοις, να μοιραζόμαστε το χρόνο μας μαζί τους είναι, μερικές φορές, το πιο δύσκολο απ’ όλα. Πολλοί γονείς νιώθουν παγιδευμένοι σ’ ένα πλήθος υποχρεώσεων. Μεταξύ δουλειάς, σπιτιού, γάμου, και παιδιών, αισθάνονται ότι δεν έχουν αρκετό χρόνο για τον εαυτό τους. Οι απαιτήσεις είναι ακόμα πιο μεγάλες για τους γονείς που ανατρέφουν χωρίς σύντροφο τα παιδιά τους.
Ένας διαζευγμένος πατέρας αποφάσισε ότι ήθελε να περάσει ποιοτικό χρόνο με τον εντεκάχρονο γιο του. “Ας κάνουμε σχέδια για να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί, μόνο οι δυο μας, τι λες;”. Η αντίδραση του γιου του ήταν επιφυλακτική. Κοίταξε καχύποπτα τον πατέρα του και ρώτησε, πολύ σοβαρά, “Πώς θα ήταν κάτι τέτοιο;”.


Δεν μπορούμε να επανορθώσουμε για το χαμένο χρόνο.
Είναι πολύ πιο σημαντικό να χρησιμοποιούμε με ουσιαστικό τρόπο το χρόνο που περνάμε πραγματικά με τα παιδιά μας. Πρέπει να είμαστε πολύ ειλικρινείς με τον εαυτό μας, σχετικά με τις επιλογές που κάνουμε στη ζωή μας. Όταν λέμε στον εαυτό μας, “Τώρα θα δουλέψω σκληρά, θα κάνω υπερωρίες, και, όταν πετύχω, θα περνώ περισσότερο χρόνο με την οικογένεια μου”, μπορεί να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας, αλλά δεν πρόκειται να κοροιδέψουμε τα παιδιά μας. Αυτά θα μεγαλώσουν, είτε βρισκόμαστε στο πλάι τους είτε όχι. Και όταν τελικά στραφούμε σ’ αυτά, έτοιμοι να τους αφιερωσουμε περισσότερο χρόνο, μπορεί να μην είναι πια εξίσου δεκτικά ή διαθέο,. μα. θα ήτα φρονιμότερο να Βάλουμε εξ αρχής στις προτεραιότητές μας την εύρεση χρόνου για τα παιδιά μας. Αυτό, Βέβαια, είναι πολύ πιο εύκολο αία λόγια παρά στα έργα. Λόγω οικονομικών και επαγγελματικών πιέσεων μπορεί να δυσκολευτούμε πολύ να καταλάβουμε ιιότε και πού πρέπει να θέσουμε όρια. Είναι, όμως, σημαντικό να έχουμε ιιάνια στο νου μας πόσο γρήγορα θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας, και να προσπαθήσουμε να είμαστε παρόντες, όσο περισσότερο μπορούμε.

Μερικές φορές μπορεί να νομίζουμε ότι περνάμε χρόνο με τα παιδιά μας, αλλά στην πραγματικότητα, χάνουμε την επαφή μας μαζί τους. Η μητέρα του Φρανκ ήταν ενεργή εθελόντρια της εκκλησιαστικής ομάδας νέων. Όταν ήταν μέλος της ομάδας, ο Φρανκ ήταν περήφανος που η μαμά του ήταν συνοδός στις εκδρομές που έκαναν. Ομως, καθώς μεγάλωσε και άρχισε να συμμετέχει πιο ενεργά σε αθλητικές ομάδες τα σαββατοκύριακα, προέκυ-ψε μια σύγκρουση ενδιαφερόντων. Τώρα, πολλές φορές, η μαμά του ήταν σε συγκεντρώσεις της ομάδας νέων, ενώ εκείνος έπαιζε ποδόσφαιρο στο γήπεδο, χωρίς να έχει κανέναν δικό του στις κερκίδες. Καθώς ήταν άνθρωπος που ήθελε πάντα να ολοκληρώνει ένα έργο με επιτυχία, η μητέρα του Φρανκ δυσκολευόταν να παραιτηθεί από την ομάδα, παρ’ όλο που, πλέον, ήταν ίσως πιο σημαντικό γι’ αυτήν να ξοδεύει το χρόνο και την ενέργεια της αλλού.

“Ακόμα και η μαμά του Μπίλλυ έρχεται”, παραπονιόταν ο Φρανκ, “παρ’ όλο που ο γιος της δεν παίζει την περισσότερη ώρα”.
Ο Φρανκ χρειάζεται τώρα το χρόνο και την προσοχή της μητέρας του με διαφορετικό τρόπο. Τη θέλει να συμμετέχει σ’ αυτά που κάνει τώρα. Ο χρόνος και η ενέργεια μας είναι περιορισμένα. Πρέπει να επανεξετάζουμε συνεχώς τις προτεραιότητες, τις δραστηριότητες, και τις δεσμεύσει μας, ανάλογα με το στάδιο ανάπτυξης των παιδιών μας. Για να μοιραστούμε το χρόνο μας πρέπει να είμαστε ευέλικτοι και να προσαρμοζόμαστε καθώς εξελίσσονται οι ανάγκες τους. Πρέπει να παρακολουθούμε τις αλλαγές στη ζωή τους και να είμαστε στο πλευρό τους όχι μόνο όταν είναι μικρά, αλλα και καθώς μεγαλώνουν.

Πηγή: boro.gr