Πολλές φορές κάνουμε διαγνώσεις, βάζουμε ταμπέλες, χρησιμοποιούμε ορολογίες που είναι για τα παιδιά δυσνόητες και τους δημιουργούμε σύγχυση και άγχος. Είναι πολύ σημαντικό το παιδί να γνωρίζει τι του συμβαίνει, ώστε να συνεργαστεί με την αντιμετώπιση που έχει σχεδιαστεί και για να του δώσουμε την ευκαιρία να εκφράσει φόβους και απορίες. Εξηγούμε στο παιδί ανάλογα με την ηλικία του, προσέχοντας να είμαστε θετικοί και να δημιουργούμε ελπίδα.

Αν το παιδί έχει διαγνωσθεί με δυσλεξία και χρειάζεται να παρακολουθήσει μαθήματα ειδικής αγωγής μέσα ή έξω από το σχολείο, αυτό πρέπει να εξηγηθεί πολύ προσεχτικά στο ίδιο το παιδί. Όσο πιο ενημερωμένος είναι ο γονιός, τόσο πιο εύκολα θα μπορέσει να εξηγήσει στο παιδί, γι αυτό ίσως χρειαστεί τη βοήθεια ενός ειδικού προκειμένου να συγκεντρώσει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες. Όταν εξηγούμε τη δυσλεξία στο παιδί, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε απλή γλώσσα, χωρίς επιστημονικούς όρους. Επίσης, θέλουμε το παιδί να καταλάβει ότι η δυσλεξία δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπεται, ότι υπάρχει βοήθεια και ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην πετύχει τους στόχους του.

  • Αν το παιδί έχει διαγνωσθεί με δυσλεξία, πείτε το. Δεν υπάρχει λόγος να του το κρύβετε.
  • Εξηγήστε ότι η δυσλεξία είναι είναι αρκετά συνηθισμένη δυσκολία και ίσως έχουν κι άλλοι μαθητές ή μέλη της οικογένειας. Υπάρχουν επίσης πολλοί διάσημοι με δυσλεξία.
  • Μπορείτε να πείτε ότι η δυσλεξία είναι απλά μια λέξη που εξηγεί γιατί κάποιοι άνθρωποι δυσκολεύονται με την ανάγνωση, τη γραφή και την ορθογραφία. Άλλωστε κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός.
  • Όλοι έχουμε διαφορετικές δυνατότητες και αδυναμίες και διαφορετικά ταλέντα. Μαζί με το παιδί, βρείτε κάτι που κάνει πολύ καλά – άθλημα, μουσική, κατασκευές. Μπορεί το παιδί να είναι καλό με τα ζώα, να είναι γενναιόδωρο, αγαπητό, αστείο, οτιδήποτε. Βρείτε μια πραγματική δυνατότητα/ικανότητα του παιδιού. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Μετά πείτε του ότι η ανάγνωση δεν του είναι τόσο εύκολη όσο π.χ. οι κατασκευές, αλλά κανένας δεν είναι σε όλα καλός. Απλώς προσπαθούμε.
  • Εξηγήστε ότι δεν φταίει το παιδί, εσείς, ή το σχολείο. Είναι κάτι που συμβαίνει – όπως το να είναι μελαχρινό, να έχει φακίδες ή να έχει μπλε μάτια.
  • Δώστε στο παιδί να καταλάβει ότι γι αυτό δυσκολεύεται στο σχολείο και ότι ίσως πρέπει να δουλέψει λίγο περισσότερο, αλλά και ότι μπορεί να τα καταφέρει με την κατάλληλη υποστήριξη και βοήθεια.
  • Να είστε προετοιμασμένοι να συζητήσετε αυτό το θέμα αρκετές φορές. Μην υποθέσετε ότι θα κατανοήσει και θα δεχτεί τα πάντα την πρώτη φορά. Αυτό θα είναι ένα θέμα που θα σας απασχολήσει αρκετές φορές και είναι καλό να είστε διατεθειμένοι να το συζητήσετε και να λύσετε τις απορίες του παιδιού.