Οι σχέσεις μας με τα προβλήματα της ζωής και η όποια αντιμετώπισή τους έχουν πολλές μορφές. Μπορεί να έχουμε αγωνιστική κουλτούρα για τη ζωή και να προσπαθούμε να τα λύνουμε – και έτσι, εκτός των άλλων, να απολαμβάνουμε την ιδιαίτερη χαρά των ικανοτήτων μας.
Του Νίκου Τσούλια
Μπορεί να αγωνιζόμαστε να τα επιλύσουμε και να χαιρόμαστε τον αγώνα μας ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Μπορεί να κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε ή και να φαντασιωνόμαστε ότι δεν υπάρχουν – και κακώς τα βλέπουν κάποιοι άλλοι. Μπορεί να είμαστε κυνικοί, να ισχυριζόμαστε ότι δεν υπάρχουν και να αντικρούουμε όποιον θεωρεί ότι τα εν λόγω προβλήματα είναι υπαρκτά και απειλητικά.
Αυτή την τελευταία εκδοχή έχει υιοθετήσει η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας στη γενική άσκηση της πολιτικής της. Μάλιστα οριοθετεί με το δικό της αυταρχικό τρόπο το ποια είναι προβλήματα και ποια χρήζουν αντιμετώπισης, ανεξάρτητα από την όποια αντικειμενική πραγματικότητα ή την κοινωνική οριοθέτησή τους, προβολής τους και διεκδίκησης επίλυσής τους!
Ας δούμε τη στάση της κυβέρνησης στο μείζον ζήτημα της θεσμικές υποεκπαίδευσης των μαθητών λόγω της πανδημίας για τα σχολικά έτη 2019 – 2020 και 2020 – 2021. Αν και σύμπασα η εκπαιδευτική κοινότητα απαιτούσε από την αρχή της εμφάνισης της πανδημίας τη λήψη κατάλληλων προστατευτικών και νέων λειτουργικών μέτρων – προσαρμοσμένων στη νέα συγκυρία, η κυβέρνηση εμφανιζόταν ψύχραιμη αλλά στην ουσία αδιαφορούσε. Και αυτό για δύο λόγους. Γιατί δεν μπορούσε να διαμορφώσει κάποιο σχετικό σχέδιο και γιατί δεν ήταν διατεθειμένη να χρηματοδοτήσει την όλη προσπάθεια και τα μέτρα που θα απαιτούνταν.
Την ίδια στάση κράτησε σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας – με μοναδική αγωνία να ανακοινώνει το κλείσιμο και το άνοιγμα των σχολείων – αλλά και στη σημερινή (ας την ονομάσουμε τελική φάση. Σήμερα, ισχυρίζεται ότι δεν υπήρξε πρόβλημα με την υπολειτουργία των σχολείων και ότι σε κάθε περίπτωση όπου υπάρχει, θα αντιμετωπιστεί κάπως αυτόματα.
Αλλά ποια είναι τα δεδομένα σε αυτή τη δύσκολη και για την εκπαίδευση συγκυρία; Ας καταγράψουμε την προσέγγιση της UNESCO, του πιο αξιόπιστου και φυσικά του απόλυτα παγκόσμιου οργανισμού, που έχει κάνει τις πιο άρτιες επιστημονικές μελέτες και έρευνες για το θέμα μας.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της UNESCO, στην κορύφωση της πανδημίας τα σχολεία έκλεισαν για το 91% των μαθητών και σπουδαστών ή για ενάμιση περίπου δισεκατομμύριο μαθητές… “Η ψυχική υγεία και η ευημερία των παιδιών και της νεολαίας έχουν τεθεί σε μεγάλο κίνδυνο και με τρόπους που θα μπορούσαν έχουν μακροχρόνιες επιπτώσεις”.
Η UNESCO κάνει λόγο για “καταστροφή γενεών”, ενώ φοβάται για μια ολόκληρη δεκαετία αναστάτωσης στην εκπαίδευση, προϊόν της κρίσης που βιώνουμε. “Ο 4ος από τους 17 στόχους του ΟΗΕ για τη βιώσιμη ανάπτυξη μέχρι το 2030, που αναφέρεται στην ισότιμη και ποιοτική εκπαίδευση χωρίς αποκλεισμούς και στις ευκαιρίες διά βίου μάθησης για όλους, μοιάζει πλέον δύσκολα επιτεύξιμος”.
Σύμφωνα με τη μελέτη της UNESCO “Pandemic-related disruptions to schooling and impacts on learning proficiency indicators: A focus on the early grades” (Μάρτιος 2021), ακόμη και αν εφαρμοστούν πολιτικές αποκατάστασης των μαθησιακών απωλειών, θα μεσολαβήσουν αρκετά χρόνια προτού οι μαθητές των μικρότερων ειδικά τάξεων καλύψουν το γνωστικό και παιδαγωγικό έλλειμμα που προκάλεσε η πανδημία.
Και όμως, εδώ η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας ισχυρίζεται ότι “δεν συνέβη κάτι που απαιτεί έναν ανασχεδιασμό της σχολικής λειτουργίας”. Και μάλιστα αυτή η προκλητική θεώρηση γίνεται για την περίπτωση της χώρας μας με δεδομένα α) το συγκριτικά μεγαλύτερο κλείσιμο των σχολείων μας σε σχέση με τις άλλες χώρες της Ευρώπης και β) την φοβερά ελλιπή λειτουργία της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης.
“Αναίμακτα” λοιπόν έβγαλε τον μέχρι σήμερα πόλεμο κατά της πανδημίας. “Δεν λέρωσε καν τα χέρια της”. Φυσικά γιατί ήταν θεατής. Σοφή στάση… Στη συνέχεια, ισχυρίζεται, εν τοις πράγμασι, ότι δεν χρειαζόταν να κάνει κάτι περισσότερο από τις μάσκες, το αντισηπτικό και άλλα τέτοια συναφή. Ακόμα πιο σοφή θεώρηση…
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News
