Ποιά ακριβώς παιδεία επιζητούμε

Το ξεπέρασμα της κρίσης και οι αξίες που έχουμε στερηθεί.  Η χώρα βιώνει μια σοβαρή και παρατεταμένη κρίση. Και ενώ από τη μία όλοι την ονομάζουμε οικονομική, από την άλλη δείχνουμε τα αγνοούμε μερικά καίρια και κομβικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα του λαού μας. Γνωρίσματα που πηγαίνουν manus in mano με τις θελήσεις μας και τις προτεραιότητές μας.

Γράφει ο Ταμπουρέας Νικόλαος Εκπαιδευτικός, παιδαγωγικός σύμβουλος.

Ο ισπανός συγγραφέας, πανεπιστημιακός και παιδαγωγός Εστέβε Πουχόλ Ι Πονς είχε την ιδέα να μαζέψει τις πιο σημαντικές από τις αρετές που είναι απαραίτητες για την ομαλή μας συνύπαρξη σε ένα βιβλίο και να τις παρουσιάσει στο περίφημο Δέντρο των Αξιών. Ο συμβολισμός του δέντρου δεν είναι, φυσικά, τυχαίος. Με αυτό πρέπει να φανεί πως όλες οι αξίες μεταξύ τους αλληλοσυμπληρώνονται και συνδέονται για το καλό μιας κοινωνίας.

Στον κορμό του Δέντρου υπάρχει ο σεβασμός, από το λατινικό «respectare» που σημαίνει ότι κοιτάζω γύρω μου, διαπιστώνοντας πως δεν είμαι μόνος , αλλά συνυπάρχω με πολλούς ακόμα ανθρώπους. Κοντολογίς, ακολουθούν κατά τον συγγραφέα οι επόμενες αξίες που παρουσιάζονται στο εξαιρετικό βιβλίο του: υπομονή, σταθερότητα, σύνεση, κοινωνικότητα, υπευθυνότητα, ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη, διάλογος, ανεκτικότητα, δημιουργικότητα, συνεργασία, συμπόνια, γενναιοδωρία, φιλία, ελευθερία, δικαιοσύνη και ειρήνη. Κάθε κεφάλαιο του βιβλίου είναι χωρισμένο στις αξίες όπου αναλύονται με όμορφο, παιδαγωγικό τρόπο.Είναι όλες συνιστώσες μιας αποτελεσματικής και ολιστικής παρέμβασης στα παιδιά που είναι και η αισιοδοξία του κόσμου αυτού…

Αναρωτιέμαι ποιες από τις αξίες αυτές αναλύονται οργανωμένα στο σχολείο; Ποιες από αυτές διδάσκονται , πρώτα με το παράδειγμα τους, από τους γονείς; Ποιες κοινωνικές δράσεις έδειξαν πως μας νοιάζει να έχουμε αξιακό κώδικα και όχι εύπεπτους ακτιβισμούς; Πώς ακριβώς φανταζόμαστε εμείς μια κοινωνία, εάν φανταζόμαστε ακόμα; Νοσταλγούμε καθόλου κάποιες παλαιότερες αξίες αυτού του τόπου ή δηλώνουμε πως είναι παρωχημένες για να μην πουν οπισθοδρομικούς; Τι διακρίνει μια κοινωνία από ένα χάος ατομικότητας και ψυχικού πόνου;
Αυτό που ζούμε δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα αποτελέσματα μιας παρατεταμένης , πνευματικής ανομβρίας. Και εάν η υπομονή είναι η συγκρατημένη και γεμάτη ελπίδα αναμονή, τότε στον τόπο μας φαίνεται να χάνεται σταδιακά και η ελπίδα. Και αυτό είναι χειρότερο από την κάθε είδους κρίση που ζούμε.
Η αιτία της λύπης μας είναι η προσκόλληση στο εφήμερο. Αυτό που δίνει τη σκια μόνο στο τώρα. Αυτό που σε κάνει να ξεχνάς τον ουρανό και τον Θεό . Να κοιτάς και να ‘’σέρνεσαι’’ χαμηλά. Αλλά όταν κοιτάς το εφήμερο ποιες αξίες μπορείς να διακρίνεις καθαρά ; Καμία, γιατί η κυρίαρχη φιλαυτία θολώνει νου και καρδιά. Όταν το κατανοήσουμε αυτό τότε θα αρχίσει και το ξεπέρασμα της κρίσης αυτής. Διαφορετικά θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε τις αιτίες σε σχήματα και σημεία της ζωής αυτής που μόνο φθορά, πλέον, προκαλούν.