Είναι ιδιαιτέρως εντυπωσιακό το πώς σπεύδουμε οι γονείς να προστατέψουμε ή να θεραπεύσουμε το φυσικό σώμα των παιδιών μας και αφήνουμε ανεξίτηλες αμυχές, έως και βαθιά τραύματα στο συναισθηματικό τους σώμα. Επειδή δεν φαίνονται αυτά τα τραύματα δεν είναι λιγότερο επικίνδυνα αντίθετα είναι πολλές φορές πολύ πιο επικίνδυνα από πολλά σωματικά που συχνά τόσο πανικοβάλλουν τους περισσότερους γονείς.
Γράφει η Ερατώ Χατζημιχελάκη, Οικογενειακή Σύμβουλος, ειδικευμένη στις σχέσεις γονιών-παιδιών.
Ο ενήλικας χρειάζεται να αρχίσει να βλέπει τα θετικά του παιδιού του. Να τα εντοπίσει ένα – ένα και οργανωμένα και συνειδητά να αρχίσει να τονίζει στο παιδί του ενισχύοντας την αυτοεκτίμησή του. Απλές κατανοητές ενθαρρυντικές προτάσεις εύκολα αντιληπτές από το παιδί αναλόγως ηλικίας είναι αναγκαίες όπως το φάρμακο στην ασθένεια.
Συνήθως όταν ρωτάς έναν γονιό ποια είναι τα θετικά του παιδιού του, αναφέρει μερικά και στην επόμενη ερώτηση που είναι «Από πότε έχεις να του πεις πως χαίρεσαι που έχει αυτό ή εκείνο το χαρακτηριστικό» η απάντηση είναι «Α! όλη την ώρα του το λέω».
Συχνά λοιπόν ρωτώ και «αν ήμουν εκεί πώς θα σας άκουγα να του το λέτε αυτό;» και προκαλώ τον γονιό να επαναλάβει τον τρόπο και τα λόγια με τα οποία νομίζει ότι αναγνωρίζει τα θετικά χαρακτηριστικά του παιδιού του. Εννέα στις δέκα φορές η αναγνώριση του θετικού συνοδεύεται και από ένα «αλλά». Ένα «αλλά» που τα χαλάει όλα. Τι σημασία έχει να μου πεις πόσο έξυπνος ή πόσο ευαίσθητος ή πόσο καλός είμαι αν αυτή η διαπίστωση ολοκληρωθεί και με ένα «αλλά» αν διάβαζα, αν ήμουν πιο τακτικός, αν ήμουν πιο ευγενικός ή αν δεν μάλωνα με την αδελφή μου; Στο βρόντο πήγε κάθε καλή διαπίστωση. Στο μυαλό μένει το τελευταίο και αυτό στοιχειώνει τις συνειδήσεις των παιδιών. Τα «αλλά», τα «πρέπει» τα «αν ήσουν» είναι που ενισχύουν τη χαμηλή αυτοεκτίμηση και την αδικία και την απογοήτευση και έρχεται ο θυμός να τα εξισορροπήσει.
Ένα θυμωμένο παιδί είναι ένα παιδί που χρειάζεται ενθάρρυνση, χρειάζεται φροντίδα, ενασχόληση με τις ανάγκες του, αναγνώριση των θετικών του χαρακτηριστικών, έμφαση στα καλά του και παντελή αδιαφορία για τα κακά του. Αν οι γονείς αποφασίσουν να μην εμπλέκονται στη μάχη για τη δύναμη, αν καταφέρουν να φύγουν απ’ την αρένα, ένας άλλος αέρας θα φυσήξει μέσα στα σπίτια μας και κατ’ επέκταση στην κοινωνία μας.
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News
