Νομίζεις πως δεν μπορώ να διακρίνω την αλήθεια μέσα από τα μάτια σου; Αυτή την αλήθεια που με τόση επιμέλεια προσπαθείς να κρύψεις, επειδή φοβάσαι την οργή μου;


Σε βλέπω αγχωμένο, φοβισμένο μήπως την αλήθεια που μου κρύβεις διακρίνω. Φοβάσαι μήπως ξεσπάσω άγρια και αφήσω το θυμό μου να με κατευθύνει. Προσπαθείς να κρυφτείς, δε θέλεις να μου μιλήσεις για τα λάθη σου, τις επιπολαιότητές σου, την άγνοια κινδύνου σου.
Θα ήθελα μόνο αυτό να σου πω και κάθε άγχος να εξαγνίσω: Να μάθεις πως γνωρίζω τα πάντα για εσένα, καταλαβαίνω αυτά που εσύ δε μου λες, αντιλαμβάνομαι τα μυστικά σου.
Ακόμα και αν σιωπώ, να μην πιστεύεις πως δε γνωρίζω. Να μη νοιώθεις πως αδιαφορώ. Ξέρω να σιωπώ όταν κρίνω πως αυτό είναι καλύτερο και επειδή θεωρώ πως αυτό θα είναι το έναυσμα που θα σε ωριμάσει.
Καταλαβαίνω τα πάντα για εσένα, διακρίνω τους φόβους και τις αγωνίες σου. Αν σε αγαπώ πραγματικά, γνωρίζω την ταυτότητα και την ύπαρξή σου. Μη στεναχωριέσαι, αν διακρίνω πως δεν αντέχεις και χάνεσαι, θα επέμβω ξαφνικά…