Οι μαθητές δεν είναι ονόματα με βαθμούς, είναι ιστορίες

Είμαστε το τμήμα Γ4. Μας λένε Γιάννη, Μαρία, Γεωργία, Καίτη, Κώστα, Δημήτρη, Ελπίδα, Μάριο, Σπύρο, Φανή, Κωνσταντίνα, Βάσω, Γιώργο, Κλαίρη, Νώντα, Βασίλ. Δεν είμαστε ονόματα με βαθμούς, είμαστε ιστορίες. Ακούστε μας.

Δημήτρης Τσιριγώτης

Είμαι ο Γιάννης. Με ενοχλεί που οι καθηγητές δεν θυμούνται το όνομά μου. Νιώθω αγωνία κάθε φορά που για να παιχτεί ένας αγώνας χωρίζονται ομάδες. Μην τυχόν και ξεμείνω. Στις εκδρομές όταν όλοι κανονίζουν με ποιόν θα καθίσουν στο λεωφορείο ή με ποιους θα μοιραστούν το δωμάτιο εγώ περιμένω να δω που περισσεύουν θέσεις. Για να πω την αλήθεια στο σχολείο υπάρχει ένα αγόρι που θέλει να κάνουμε παρέα αλλά αυτός είναι τόσο ίδιος με μένα που μου θυμίζει τη διαφορά μου από όλους τους άλλους. Οπότε καλύτερα μόνος μου. Δεν σηκώνω ποτέ το χέρι στο μάθημα και άμα με ρωτήσει ο καθηγητής μπλοκάρω και περιμένω με αγωνία πότε θα φύγει από μένα και θα πάει στον επόμενο. Είμαι και θέλω να παραμείνω αόρατος. Υπάρχει όμως και μία καθηγήτρια που με βλέπει. Το πρώτο μπράβο στη ζωή μου το πήρα από εκείνη και ας είπα λάθος απάντηση και δεν μπερδεύει ποτέ το όνομά μου. Τι θέλει και αυτή από μένα; Είναι θέμα χρόνου να καταλάβει ότι δεν αξίζω τίποτα. Με έχει μπερδέψει πάντως, δεν ξέρω αν θέλω να ασχολείται μαζί μου ή να με παρατήσει ήσυχο.

Είμαι η Μαρία. Ο χορός είναι το πάθος μου. Όταν χορεύω πετάω. Κρίμα που στο σχολείο μου δεν κάνουμε χορό. Οι γονείς μου δεν έχουν λεφτά να με στείλουν σε κάποια σχολή χορού. «Εσύ να κοιτάς τα μαθήματά σου» μου λένε. Εντάξει, γονείς είναι. Ούτε θεατρολόγο έχουμε στο σχολείο για την κολλητή μου τη Γεωργία που είναι άπιαστη στην υποκριτική. Και έτσι εγώ χορεύω για τη φίλη μου και εκείνη παίζει ρόλους για μένα. Είμαστε η μία το κοινό της άλλης. Κοινό μικρό θα μου πείτε για τόσο μεγάλα όνειρα.

Είμαι η Καίτη. Είμαι ορφανή από μητέρα. Ο πατέρας, καλός άνθρωπος είναι κατά βάθος, αλλά πίνει πολύ και μετά με χτυπάει. Υπάρχουν μέρες που νιώθω απελπισία. Θέλω να μιλήσω στον ψυχολόγο του σχολείου που έρχεται μία φορά την εβδομάδα αλλά χρειάζεται να υπογράψει ο πατέρας μου για να με δεχτεί. Όταν βρήκα τη δύναμη να του το ζητήσω, με χτύπησε ξανά, χωρίς να έχει πιεί αυτή τη φορά.

Είμαι ο Κώστας. Και οι δύο γονείς μου είναι γιατροί. Και σύμφωνα με αυτούς το μήλο πρέπει να πέσει κάτω από τη μηλιά. Εγώ ήθελα να γίνω γυμναστής αλλά ούτε που να το ακούσουν. Έτσι κάνω ιδιαίτερα από την 4η Δημοτικού για να είμαι έτοιμος όταν δώσω εισαγωγικές. Και είμαι σε τρομερό δίλλημα: Να γράψω άριστα και να πετύχω σε κάτι που δεν θέλω αλλά θα κάνει πολύ περήφανους τους δικούς μου ή να γράψω μέτρια, να ακολουθήσω το όνειρό μου αλλά να ξέρω ότι οι γονείς μου άλλα όνειρα είχαν για μένα;

Είμαι ο Δημήτρης. Προσπαθώ να είμαι καλός μαθητής αλλά δεν τα καταφέρνω. Έχω μείνει πολύ πίσω. Χρειάζομαι βοήθεια για να πάρω μπρος. Οι γονείς μου δεν έχουνε λεφτά για φροντιστήρια. Ξεκίνησα ενισχυτική που είναι δωρεάν αλλά αυτή άρχισε όταν τελείωσε το Α’ τετράμηνο. Οι βαθμοί είχαν ήδη μπει και ήταν χάλια. Ο μόνος που δεν στεναχωρήθηκε ήταν πατέρας μου. Μου είπε να τελειώσω το Γυμνάσιο κουτσά στραβά και μετά να δουλεύουμε μαζί στις ελιές. Δεν τόλμησα να του πω ότι εγώ θέλω να σπουδάσω γιατί θα έβαζε τα γέλια και θα είχε και δίκιο.

Είμαι η Ελπίδα και είμαι Ρομά. Πάω στο Γυμνάσιο αλλά δεν ξέρω να γράφω και να διαβάζω. Κάθομαι μόνη μου στο θρανίο και καλύτερα. Δεν καταλαβαίνω τίποτα από αυτά που λένε την ώρα του μαθήματος. Κανένας δάσκαλος δεν με κοιτάει όταν μιλάει. Μόνο όταν κάνω φασαρία με κοιτάνε, γι’ αυτό και εγώ θα κάνω.

Είμαι ο Μάριος. Γιατρός θέλω να γίνω από μικρός αλλά ενώ είμαι «γάτα» δεν μου αρέσει το διάβασμα. Ευτυχώς θα ανοίξει μη κρατικό Πανεπιστήμιο Ιατρικής. Θα μας στοίχισε μία περιουσία, το ξέρω, αλλά μετά θα δουλεύω σε μεγάλο ιδιωτικό νοσοκομείο που θα συνεργάζεται με το Πανεπιστήμιο που θα έχω τελειώσει. Εκεί θα κάνω και την πρακτική μου, εκεί όλα. Γιατί, όπως λέει και μπαμπάς, στη ζωή χρειάζεται να είσαι ξύπνιος και όχι έξυπνος. Παράδειγμα ο συμμαθητής μου ο Σπύρος, που είναι ο σημαιοφόρος του σχολείου μου. Τώρα μας το παίζει έξυπνος αλλά στο μέλλον θα φάει τα μούτρα του. Σαν να το βλέπω: Θα δώσει τρεις φορές Πανελλαδικές για να μπει Ιατρική και τελικά θα περάσει Νοσηλευτική. Ίσως μάλιστα όταν την τελειώσει να με πάρει τηλέφωνο να με παρακαλέσει αν μπορώ να πω καμία καλή κουβέντα μπας και τον προσλάβουνε στο ιδιωτικό νοσοκομείο που θα δουλεύω. Ίσως και να το κάνω. Πολύ θα ήθελα να με δω προϊστάμενό του.

Είμαι η Φανή. Είμαι άριστη μαθήτρια. Είμαι το καμάρι όλων των καθηγητών μου και των γονέων μου. Λυπάμαι τους μαθητές που μιλάνε στην τάξη. Με ενοχλεί πολύ όταν κάποιοι καθηγητές ανοίγουν συζήτηση στην τάξη για θέματα που δεν αφορούν το μάθημα. Και γίνομαι έξαλλη με κάποιους άλλους που λένε αστεία. Οι παρέες είναι χάσιμο χρόνου. Πρέπει να προσέχω. Δεν θέλει και πολύ, να με κάνουν να χάσω το στόχο μου.

Είμαι η Κωνσταντίνα. Βλέπω το «ε» σαν «3» αλλά το χειρότερο είναι πως όταν διαβάζω κάτι, τα γράμματα χορεύουν μπροστά στα μάτια μου και αλλάζουν συνεχώς θέση. Έτσι αργώ και μένω πίσω. Το είπα σε μία καθηγήτρια και μου είπε πως μάλλον έχω δυσλεξία και ότι πρέπει να κάνω αίτηση στο ΚΕΔΑΣΥ για να με δουν. Στο ΚΕΔΑΣΥ με είδαν και είπαν ότι όντως έχω δυσλεξία. Από τότε εξετάζομαι προφορικά στα διαγωνίσματα. Στα διαγωνίσματα όμως πάω σχεδόν αδιάβαστη αφού τα γράμματα συνεχίζουν το ξέφρενο χορό τους.

Είμαι η Βάσω. Στο σχολείο κάποιες συμμαθήτριες συνεχώς με σχολιάζουν. Μου το λέει και η μαμά μου που ξέρει. Και εκείνης της κάνανε το ίδιο όταν ήταν στην ηλικία μου. Η μαμά μου το είπε στους καθηγητές μου. Εκείνοι αντί να τις τιμωρήσουν, απλά τους μίλησαν. Φυσικά τίποτα δεν άλλαξε. Ο μπαμπάς μου στο σπίτι φωνάζει και απειλεί ότι δεν θα το αφήσει έτσι αυτό. Αλλά το αφήνει. Και εγώ λοιπόν θα συνεχίσω να είμαι χάλια μέχρι να κάνει κάτι.

Είμαι ο Γιώργος . Αγαπάω τα ναρκωτικά γιατί με κάνουν να βλέπω την αλήθεια του κόσμου, την ασχήμια του κατάματα. Είμαι πολύ πιο μπροστά από τους συμμαθητές μου. Αυτοί είναι όλοι παιδάκια και ξενέρωτοι. Οι καθηγητές και ο ψυχολόγος του σχολείου προσπαθούν να με βοηθήσουν να τα κόψω αλλά εγώ γελάω γιατί δεν θέλω να τα κόψω. Προχθές πέθανε από ναρκωτικά ο φίλος μου ο Μάκης που μου τα πούλαγε και με έπιασε μεγάλη ταραχή: Καταλαβαίνετε, έχασα το βαποράκι μου και πρέπει να βρω άλλο τώρα.

Είμαι η Κλαίρη. Έχω δύο μικρά αδελφάκια. Από τότε που μας παράτησε η μαμά μας πήρα εγώ τη θέση της. Τα φροντίζω εγώ τώρα γιατί ο μπαμπάς μας έπιασε και δεύτερη δουλειά για να τα βγάλουμε πέρα. Ευτυχώς το πρωί πάνε στο νήπιο. Δεν μου μένει καθόλου χρόνος για διάβασμα. Οι καθηγητές μου στο σχολείο συνεχώς μου κάνουν παρατήρηση που έχει πέσει τόσο πολύ η επίδοσή μου. Φυσικά δεν ξέρουν τίποτα και ούτε έχω σκοπό να τους πω. Δεν θέλω να με λυπούνται και να μου βάζουνε βαθμούς χωρίς να τους αξίζω.

Είμαι ο Νώντας. Είμαι γεννημένος αρχηγός. Κανείς δεν τολμάει να τα βάλει μαζί μου. Έχω δική μου ομάδα στο σχολείο, που με σέβεται. Στο προαύλιο στριμώχνουμε τους loosers την ώρα που δεν κοιτάνε οι καθηγητές. Οι loosers και όσοι απλά κοιτάνε δεν μιλάνε, που σημαίνει ότι και αυτοί αναγνωρίζουν τη δύναμή μου. Ανθρωπάκια. Τα έχω. Ευτυχώς που ο πατέρας είναι σκληρός μαζί μου αλλιώς και εγώ τώρα θα είχα βγει φλώρος. Έχει δίκιο όταν λέει ότι στη ζωή αυτή θα είσαι ή με τους δυνατούς ή με τους αδύναμους.

Είμαι ο Βασίλ. Από μέσα μου παρακαλάω τους καθηγητές μου για ένα «η» στο τέλος του ονόματός μου. Όταν με φωνάζουν οι συμμαθητές μου για πλάκα «Βούλγαρε» εγώ κάνω ότι χαμογελάω. Μου λένε ότι κοιτάω περίεργα, σαν να τους απειλώ. Αυτό που βλέπετε στο βλέμμα μου δεν είναι απειλή αλλά φόβος. Ναι λοιπόν εγώ φοβάμαι εσάς, εσείς είστε οι δυνατοί. Η πόρτα είναι δική σας και εγώ είμαι απ’ έξω και σας τη χτυπάω. Να την ανοίξετε θέλω αλλά εσείς νομίζετε ότι έχω σκοπό να την παραβιάσω.

Είμαστε το τμήμα Γ4. Αυτές είναι οι καλά κρυμμένες ιστορίες μας. Φοβόμαστε να τις μοιραζόμαστε γιατί τρέμουμε μήπως χαλάσουμε την εικόνα που έχετε για εμάς. Να ξέρατε όμως πόσο πολύ θέλουμε να τις μοιραστούμε.