Και τι κάνετε πια, εσείς οι δάσκαλοι;

Αυτή είναι λοιπόν, φίλοι συνάδελφοι, μια ερώτηση που θεωρώ δε θα βαρεθούμε ποτέ να ακούμε: Και τι κάνετε πια εσείς οι δάσκαλοι; Γιατί λέτε συνέχεια ότι κουράζεστε τόσο; Σχολάτε πιο νωρίς απ’ όλους και έχετε και παράπονο; Τι σας παιδεύει ακριβώς; Η ζωγραφική και η ανάγνωση;

Δήμητρα Πήττα
Εκπαιδευτικός Α’ βάθμιας, Ειδική Παιδαγωγός & Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

Θα απαντήσω, λοιπόν, σε όλους εσάς που δε γνωρίζετε- ή δεν υποθέτετε, ή δε μάθατε ως τώρα- τι ακριβώς κάνουμε εμείς οι δάσκαλοι.
Δεν είναι τόσο εύκολο- όσο νομίζετε μερικοί- τα πρωινά που τα μισά παιδιά έρχονται νυσταγμένα και τα άλλα μισά εκστασιασμένα, να τα επαναφέρουμε στον ρυθμό του σχολείου και να μην επικρατεί ζούγκλα.

Δεν είναι απλό να τα εκπαιδεύσουμε πως να γράφουν, πως να μιλούν, πως να αντιδρούν, πως να φέρονται, πως να αλληλεπιδρούν.
Δεν είναι παιχνιδάκι να τους δώσουμε να καταλάβουν πως μεγαλύτερη σημασία έχει να γίνουν σωστοί άνθρωποι και δευτερευόντως καλοί μαθητές.
Θέλει κόπο να τα πείσεις πως κάθε λάθος είναι το “σκαλάκι” για μια επιτυχία κι όχι ένδειξη αδυναμίας ή έλλειψης προσπάθειας.
Θέλει προνοητικότητα να κουβαλάμε πάντα μαζί μας τραυμαπλαστ με πολύχρωμα σχέδια, φιγούρες και αγαπημένους ήρωες, για να τους παίρνουμε τον πόνο τους όταν τον νιώθουν ανυπόφορο.

Χρειάζεται πολυδιεργασία (για τους αγγλόφιλους ” multitasking”) για να ξύνουμε τα μολυβια τους την ώρα που παράλληλα υπαγορεύουμε ορθογραφία, με τα μισά παιδιά να την έχουν ήδη τελειώσει και να γκρινιάζουν και τα υπόλοιπα μισά να βρίσκονται ακόμα στην ημερομηνία.
Χρειάζεται όρεξη να ψωνίζουμε κάθε τόσο όλων των ειδών τα αυτοκόλλητα για να επιβραβεύουμε -με την παραμικρή αφορμή- κάθε επίτευγμα τους.
Θέλει διαλλακτικότητα, όταν σε κάθε τσακωμό, προσπαθούμε να είμαστε δίπλα τους, χωρίς θυμό, χωρίς οργή, κρατώντας τις ισορροπίες με νύχια και με δόντια, χωρίς να παίρνουμε πλευρές και να αδικούμε ή να στοχοποιούμε το ένα ή το άλλο παιδί.

Θέλει υπομονή όταν βομβαρδιζόμαστε από τρεις και τέσσερις απορίες και πρέπει να τις λύσουμε όλες σχεδόν ταυτόχρονα για να μη θεωρεί κανένα παιδάκι ότι το παραμελούμε.

Θέλει σωματικό κόπο να σκύβουμε και να δένουμε πριν από κάθε διάλειμμα τα κορδόνια τους ,να γινόμαστε το στήριγμά τους όταν παραπατάνε, να κουβαλάμε τις τσάντες τους γιατί είναι πιο μεγάλες και βαριές κι από τα ίδια, να καθόμαστε στα 30 μας έτη σε καρεκλίτσες πρώτης δημοτικού για να είμαστε διαρκώς δίπλα τους.

Χρειάζεται υπερανθρωπη προσπάθεια και ψυχραιμία να μην κλάψουμε κάθε φορά που μια ντουζίνα 6χρονα μιλάνε ταυτόχρονα και φωνάζουν, την ώρα που εμείς ίσως να υποφέρουμε από ημικρανία.

Χρειάζεται κουράγιο και αυτοθυσία να είμαστε τα στηρίγματα τους στη ζωή, όταν οι γονείς δεν υπάρχουν ή όταν είναι “απόντες”.
Θέλει κότσια να τα βάζουμε με όλους και με όλα καθημερινά για να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα τους · δικαιώματα, που τα ίδια είναι πολύ μικρά για να τα διεκδικούν και να τα προασπίζονται.

Κάθε μέρα στο σχολείο, δίνουμε μια μάχη να τα διδάξουμε όχι μόνο όσα λένε τα βιβλία αλλά και όσα δε λένε. Όσα έχουν σημασία αλλά και όσα δεν έχουν. Όλα όσα πρέπει να κάνουν, αλλά κι αυτά που δεν πρέπει. Όσα θα τα πάνε μπροστά. Όσα θα τα εξελίξουν.Όσα θα τα κάνουν υπεύθυνους, ευαίσθητους, αλτρουιστές, κοινωνικούς ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

Κι αυτό, για να βγουν στη ζωή και να ξέρουν καλά τι αξίζει και τι όχι.
Να επιλέγουν σωστά .

Να παίρνουν το “καλό μονοπάτι”- κι ας είναι το πιο δύσκολο και επίπονο -και όχι το εύκολο μονοπάτι του “κακού”.

Αυτα τα ολίγα λοιπόν, κάνουμε εμείς οι δάσκαλοι.
(Και άλλα τόσα, που δε τα γράφω, για να μη φρικάρετε)
Χρόνια μας πολλά, λοιπόν, συνάδελφοι .