Όταν ξεκίναγες τα πρώτα σου βήματα στη διδασκαλία είχες ένα «όραμα». Και αυτό ήταν να μεταφέρεις γνώση. Όχι για να αισθανθείς εσύ πιο «δυνατός» αλλά για να κάνεις του άλλους πιο δυνατούς από εσένα. Ασφαλώς αναφερόμαστε όχι στη φυσική δύναμη αλλά στη δύναμη της γνώσης.

Είχες όρεξη, κέφι και μεράκι. Η ατμόσφαιρα σε «βοηθούσε» αφενός με την επικαιρότητά της (δεκαετίες μετά τα ‘80s) αλλά και με ότι ακόμα δεν είχε αποφασίσει να σε αφοπλίσει πλήρως.

Ο οπλισμός του καθηγητή έχει τουλάχιστον δύο έννοιες.

Η πρώτη σχετίζεται με το κατά πόσο η εκάστοτε «λογική» καθιστά ουσιαστικά «ορατό» τον ρόλο του στην τάξη αλλά και με τις δυνατότητες που του παρέχει για να τον διατηρεί και να τον υπενθυμίζει σε όσους τους διαφεύγει! Η δεύτερη έρχεται από τη ατμόσφαιρα που σου προσφέρει ή όχι παραδείγματα – κάτι σαν σημεία αναφοράς – για να «εμπλουτίσεις» με στοιχεία από τον πραγματικό κόσμο τη γνώση που θέλεις να μεταφέρεις.

Σταδιακά, έντεχνα (έως και καλλιτεχνικά) σου αφαίρεσαν τη δυνατότητα του διακριτού ρόλου μέσα στην τάξη. Αργότερα, και φθάνοντας ειδικά στο σήμερα, το περιβάλλον σου προσφέρει μόνο αρνητικά σημεία αναφοράς (παραδειγμάτων) τα οποία ατυχώς αφορούν σχεδόν το σύνολο της παρουσίας  του ατόμου στην «οργανωμένη» κοινωνία του σήμερα!

Έχετε σκεφτεί ότι ο καθηγητής μπαίνοντας στην τάξη (τα δύσκολα πρέπει ενός καθηγητή) προσπαθεί να περιγράψει τον κόσμο μεταφέροντας σκέψεις, ιδέες, αρχές, αξίες αλλά και την πραγματικότητα της καθημερινότητας..Λίγο «περίεργη»  δεν μοιάζει αυτή η περιγραφή..

Είναι πολύ δύσκολο (έως αδύνατο) για μια μη ηγετική φυσιογνωμία να μπορέσει να περάσει ένα όραμα στους νέους χωρίς σημεία αναφοράς. Χωρίς να λέει « για παράδειγμα..ή όπως είδατε…ή όπως διαβάσατε»

Αποτελεί  την ακραία μορφή του αυτονόητου και είναι σίγουρα εκνευριστικός πλεονασμός να πούμε ότι αυτά που συμβαίνουν σήμερα στη χώρα μας (και όχι μόνο) δεν σου αφήνουν κανένα περιθώριο θετικής αναφοράς.

Κάποιοι θα ισχυριστούν ότι  «δείχνοντας» την άσχημη εικόνα αιτιολογείς την προσπάθεια να φανταστείς την όμορφη. Δεν μπορείς όμως να περιγράφεις στα μάτια ενός παιδιού ένα καλύτερο αύριο βασιζόμενος μόνο στο «θα μπορούσε να..». Χρειάζεται και «επαφή» με την καθημερινότητα του – αν αναφέρεσαι μόνο στον Άρη δεν είσαι και τόσο πειστικός – και αυτή (η γήινη πραγματικότητα) δεν στο επιτρέπει καθόλου μια και σου έχει εξαφανίσει το «όπλο» της θετικής αναφοράς.

Η σύγχρονη «λογική» σου έδεσε..

αρκετά τα χεράκια ώστε να μπορείς να συμμετέχεις στη διαμόρφωση χαρακτήρων που θα ονειρεύονται  και θα αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο (καλλιεργείται στο σχολείο η κριτική σκέψη;). Σου άφησαν βέβαια μια μεθοδολογία «παπαγαλισμού» με μοναδικό σκοπό να προετοιμάζεις άτομα για  να περάσουν στο πανεπιστήμιο. Αυτό είναι το εύκολο. Αύριο αυτό θα στο κάνουν και τα «ρομπότ»!

Οι αγαπημένοι μου Μπλε περιγράφουν μέσα από τη φωνή της εκπληκτικής Georgia στο τραγούδι τους πιάνω φωτιά μια διαδρομή από το ΄70 μέχρι το ΄00. Σκέψου να φτάνανε στο σήμερα..

Αγαπητή σύγχρονη λογική το να οδηγήσεις την οπτική της μάζας προς την κατεύθυνση που επιθυμείς αφαιρώντας το όπλο της ορθολογικής σκέψης μπορεί να το πετύχεις.

Να αφοπλίσεις όμως τη «σκέψη» του καθηγητή από το να μεταφέρει ιδέες..δεν μπορείς.

Η μεταφορά ιδεών είναι κάτι σαν τον έρωτα..και ούτε αυτός ελέγχεται!