Να λοιπόν που λίγο πριν αφήσω την Αθήνα στην ησυχία της ξετυλίγεται στη σκέψη μου το φιλμάκι μιας ακόμα (σχολικής) χρονιάς και με παρασύρει στο να θυμηθώ κάποιες σκηνές που την χαρακτήρισαν.
Κοινότυπη η πρώτη αναφορά αλλά τόσο σημαντική και βασική προϋπόθεση για την όποια άλλη συζήτηση. Και πράγματι τώρα γράφω, σχολιάζω και ετοιμάζομαι για τις διακοπές επειδή είμαι υγιής . Μοιάζει αυτονόητο και απλό, αλλά εδώ και χρόνια η έννοια της λέξης αυτονόητο έχει «κάπου» χαθεί. Ίσως είναι καλή ιδέα να μην συμβάλλουμε στον «εκφυλισμό» της σημασίας των λέξεων..
Αμέσως μετά – στη δεύτερη σκηνή – αισθάνομαι μια έντονη ικανοποίηση που πηγάζει από τις επιτυχίες των μαθητών που είχα τη χαρά να συνεργαστώ. Ορισμένοι βέβαια θα περιμένουν κάνα μήνα από τώρα ώστε να «βεβαιωθούν» για τι ακριβώς κατάφεραν.
Κάποιος θα πει: «Μα κάθε χρόνο δεν αντλείς παρόμοια συναισθήματα από τα παιδιά»; Δεν θα διαφωνήσω μαζί του. Αλλά στο χώρο μας (και όπως προσωπικά τον βιώνω) ποτέ μια χρονιά δεν είναι ίδια με την προηγούμενη και επίσης ποτέ δεν «κουράζομαι» με την χαρά – ικανοποίηση – ευτυχία των άλλων.
Στη συνέχεια εμφανίζεται κάτι που συνηθίσαμε εδώ και χρόνια. Η έλλειψη «καθαρότητας» στις ανθρώπινες σχέσεις. Πλέον δεν με παραξενεύει – αν και με στεναχωρεί – το πόσο εύκολα «αναχωρούν από τη μνήμη» κοινές καταστάσεις που δημιουργούνται σε διάφορους χώρους, κάτι που ατυχώς επιβεβαιώνει το επιφανειακό ή ιδιοτελές που τις χαρακτηρίζει από την πλευρά ορισμένων. Σαν αποτέλεσμα, υπάρχουν συμπεριφορές «εκνευριστικά» αναμενόμενες!
Και εκεί προς το τέλος του φιλμ, τσεκάροντας πια τα εισιτήρια των διακοπών, ακούω κάτι για νέες αλλαγές στην παιδεία! Ειλικρινά με τρομάζει η πολλοστή επανάληψη του ίδιου έργου. Αυτού της αλλαγής για την αλλαγή. Και βέβαια δυσκολεύομαι να αντιληφθώ σε ποια σημεία η νέα version θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη.
Είναι πολλά τα χρόνια που η σκέψη μου προσπαθεί να «διακρίνει» αν τα παιδιά αντιμετωπίζονται προσωρινά σαν πειραματόζωα ή η σημερινή παιδεία «χρειάζεται» μόνιμα πειραματόζωα.
Είναι όμως καλοκαίρι! Και είναι Ελληνικό! Και το πλοίο δεν θα περιμένει..Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να το «ρουφήξουμε» όπως κάποιοι κάποτε! Ας το συνοδεύσουμε με ξενοιασιά, ηρεμία, ξεκούραση, γλέντι, αγάπη, και με ένα βαθύ πιστεύω σε ένα καλύτερο χειμώνα.
Και ξέρετε, αν οι άλλοι δεν εμφανίζονται «πρόθυμοι» σε αυτή την προοπτική ας τους αγνοήσουμε στο βαθμό που μπορούμε δημιουργώντας τον μικρόκοσμό μας όπου στα «λημέρια» του θα επικοινωνούμε λίγο διαφορετικά..
Καλό καλοκαίρι με «πραγματική» ομορφιά!
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News
