Γιατί προσπαθούμε να φέρουμε τα παιδιά στα μέτρα μας;

Του Γιώργου Βασιλορεΐζη
Σύμφωνα με την κοινωνία, οι ενήλικες είναι συνήθως μορφωμένοι, καλλιεργημένοι και …
ώριμοι άνθρωποι, ενώ τα παιδιά είναι συνήθως πλάσματα ατίθασα, ζωηρά και ανώριμα.

Και σκέφτομαι:

~Τα παιδιά χαίρονται να παίζουν,
οι μεγάλοι έχουν ξεχάσει να χαίρονται.

~Τα παιδιά εκφράζουν τα συναισθήματά τους,
οι μεγάλοι έχουν κλειστεί στον εαυτό τους.

~Τα παιδιά δεν παίρνουν τα πάντα στα σοβαρά,
οι μεγάλοι είναι σοβαροφανείς.

~Τα παιδιά έχουν έμφυτη την περιέργεια να ψάξουν και να ανακαλύψουν,
οι μεγάλοι ακολουθούν μηχανικά και υπνωτισμένα την περιγραφή του κόσμου που τους δόθηκε.

~Τα παιδιά όταν θυμώνουν, μετά από λίγη ώρα το ξεχνάνε.
Οι μεγάλοι πίνουν το δηλητήριο της μνησικακίας και μετά ελπίζουν ότι έτσι θα «σκοτώσουν» τον άλλο.

~Τα παιδιά εκφράζουν τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους,
οι μεγάλοι τις καταπιέζουν.

~Τα παιδιά έχουν θάρρος,
οι μεγάλοι φοβούνται μην…

~Τα παιδιά λειτουργούν με αθωότητα.
Οι μεγάλοι με δόλο.

~Τα παιδιά δεν γεννιούνται κρίνοντας.
Οι μεγάλοι; ρατσιστές.

~Τα παιδιά λειτουργούν περισσότερο με τα θέλω της καρδιάς,
οι μεγάλοι με τα πρέπει του μυαλού.

~Τα παιδιά αποδέχονται και αγαπούν γιατί έτσι νιώθουν.
Οι μεγάλοι αγαπούν υπό όρους.

Και ερωτώ, ποια είναι πιο φυσική συμπεριφορά;
Γιατί προσπαθούμε να φέρουμε αυτά τα πλάσματα στα μέτρα μας;
Kαι στην τελική, ποιος είναι ώριμος και ποιος ανώριμος;