Της Έλενας Λαζαρίδου*
Μόλις αποχώρησε από το σπίτι μου ένας γνήσιος εκπρόσωπος της ελληνικής κοινωνίας, ένας υδραυλικός, που δεν παρέλειψε να μου αναλύσει τις απόψεις του σχετικά με το επάγγελμά μου, χωρίς φυσικά να ρωτηθεί.
Ο διάλογος δεν ξέφυγε από τα τετριμμένα αλλά παραμένει κάθε φορά εξίσου συναρπαστικός:
– Δασκάλα, ε;;; Δηλαδή 2 η ώρα σπίτι;;;
– Ναι… (με ύφος “κάνε γρήγορα και φύγε”)
– Μια χαρά σε βρίσκω. Εγώ ξέρεις μέχρι τι ώρα θα τρέχω σήμερα;; Μέχρι τις 10!
– Κι εγώ μέχρι τις 10 δουλεύω για το σχολείο!
Με τον κλασικό ειρωνικό καγχασμό, λες και περίμενε χρόνια το σημείο αυτό:
– Εεεε, καλά, τα ίδια κάνουμε;;;Τι έχεις να κάνεις εσύ;;;
– ΝΑ ΜΟΡΦΩΣΩ ΠΑΙΔΙΑ!
Μάλλον εκεί γυάλισε λίγο το μάτι μου γιατί άρχισε να τα μαζεύει:
– Εντάξει, ναι, δε λέω, αλλά άλλο πράμα η κούραση…
Και το αγαπημένο μου σημείο πάντα:
– Εσείς γιατί δε γίνατε δάσκαλος;;;
– Δε μου ‘κοβε τότε!
Ενώ τώρα πας για το Νόμπελ!
Δεν το συνέχισα, γιατί είχα λυσσάξει στην πείνα και η βρύση ήταν ακόμα αποσυναρμολογημένη.
Είναι τρομακτικό το γεγονός ότι μερικοί θα προτιμούσαν να μπει λουκέτο στα σχολεία της χώρας προκειμένου να εκλείψει το μισητό εκείνο είδος των εργαζομένων που επιστρέφουν στο σπίτι τους στις 2…
Αλλά από την άλλη να λέω κι ευχαριστώ, που δε θυμήθηκε ότι την άλλη εβδομάδα αρχίζουν και οι διακοπές μας!
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News
