«Αγαπάμε τον άλλον γι’ αυτό που είναι, γιατί είναι άνθρωπος, και αυτό πρέπει να τον σεβαστούμε. Πρέπει να αποδεχτούμε τη διαφορετικότητα γιατί ο καθένας μας είναι διαφορετικός και το μόνο που παίζει ρόλο είναι ο χαρακτήρας κι η προσωπικότητα». Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στην 23χρονη Δήμητρα Κοκκόση, πτυχιούχο του Παιδαγωγικού τμήματος του Πανεπιστημίου Πατρών, που συμμετέχει για δεύτερη χρονιά ως εθελόντρια στη δράση «Μία Βαλίτσα Κόσμος» στο πλαίσιο του προγράμματος «Προσφυγικές ροές, ανθρώπινα δικαιώματα και διαπολιτισμικότητα» του Σώματος Ελληνικού Οδηγισμού.

Η Δήμητρα, μιλώντας στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, περιέγραψε τη δράση τους, την εμπειρία από τη συμμετοχή της καθώς και τα συναισθήματα που βίωσε.

«Η δράση μας ουσιαστικά είναι ένα παιχνίδι προσομοίωσης της κατάστασης που βιώνουν οι πρόσφυγες. Το παιχνίδι ξεκινά με τους ήχους από αεροπλάνα κι από βόμβες. Έτσι, έχοντας ήδη χωριστεί σε ομάδες, προσπαθούμε να βρούμε την οικογένειά μας.

Διασκορπιζόμαστε στο χώρο με κλειστά μάτια και ψάχνουμε να βρούμε την οικογένειά μας φωνάζοντας ονόματα. Αφού τους βρούμε πρέπει να αποφασίσουμε αν θα μείνουμε σε αυτή την κατάσταση του πολέμου ή θα φύγουμε, συνήθως απαντάμε να φύγουμε, γιατί από το να μείνεις σε κατάσταση πολέμου προτιμάς να φύγεις για κάτι καλύτερο.

Παρά το γεγονός ότι είναι πολύ δύσκολη απόφαση, αποφασίζουμε και φεύγουμε. Προχωρώντας εμφανίζεται ένας συντοπίτης, ένας δικός μας άνθρωπος από τη γειτονιά μας που μας λέει ότι ξέρει που θα πάμε και που θα σωθούμε, και ισχυρίζεται ότι έχει έναν γνωστό που θα μας περάσει απέναντι, στην απέναντι χώρα. Ισχυρίζεται επίσης ότι είχε συνεννοηθεί με το διακινητή, τον άνθρωπο που θα μας περάσει στην άλλη χώρα με αντάλλαγμα εξωπραγματικά ποσά.

Στην πορεία όμως μας προδίδει, παίρνει τα χρήματα, μας αφήνει εκεί και εμείς μπαίνουμε στη βάρκα για να κάνουμε το ταξίδι. Φτάνοντας στη στεριά, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον εκπρόσωπο των αρχών και δεχόμαστε τις πρώτες βοήθειες. Μετά πρέπει να συνεχίσουμε το ταξίδι μας γιατί εκεί που φτάνουμε είναι ένα μικρό νησί. Εκεί έρχεσαι αντιμέτωπος με δύο ερωτήσεις. Εάν δεν απαντήσεις όπως θέλουν μένεις εγκλωβισμένος εκεί και σταματάει το παιχνίδι. Όσοι περνούν πάνε στις δομές φιλοξενίας, όπου έρχεται μεταφραστής, οι πρώτες βοήθειες, γιατροί κλπ», εξηγεί η Δήμητρα.

Στη συνέχεια η Δήμητρα αναλύοντας τη δική της εμπειρία τόνισε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ «Όταν ξεκινήσαμε να συμμετέχουμε σε αυτό το παιχνίδι, ήμασταν αρκετά χαλαροί, χωριστήκαμε σε ομάδες, γνωριζόμασταν μεταξύ μας. Προχωρώντας όμως το παιχνίδι όλο και περισσότερο σοβαρεύαμε μέχρι που κάποια στιγμή μέσα ένιωσα αγανάκτηση.

Ήταν μία στιγμή του παιχνιδιού που φτάναμε στις αρχές, ο εκπρόσωπος των αρχών δεν μιλούσε τη γλώσσα μας γιατί εμείς ήμασταν Σύριοι και αυτοί ήταν από μία άλλη χώρα, και μιλούσε άλλη γλώσσα. Θέλαμε να περάσουμε τα σύνορα και δεν μας άφηνε». «Μπαίνοντας λοιπόν στο ρόλο εκείνη τη στιγμή, μπήκα στη θέση των ανθρώπων που φτάνουν στα σύνορα και δεν τους αφήνουν να περάσουν ή έστω να αποκτήσουν άσυλο ή δεν αντιμετωπίζουν όμορφες συμπεριφορές από τους γύρω τους κι ήθελα κι εγώ να βάλω τα κλάματα, ήμουν έτοιμη να σηκώσω μία κάρτα που έγραφε SOS, και την σηκώναμε σε περίπτωση που αισθανόμασταν άσχημα, αλλά τελικά είπα να συνεχίσω το παιχνίδι», περιγράφει αρκετά φορτισμένη ακόμα και τώρα η Δήμητρα.

Η Δήμητρα, θυμάται ακόμη, μία έντονη στιγμή κατά τη διάρκεια αυτού του βιωματικού παιχνιδιού «όταν αποκλειστήκαμε στον τελευταίο σταθμό γιατί δεν μπορούσαμε να περάσουμε ούτε από τα σύνορα της μίας χώρας, ούτε από τα σύνορα της άλλης, οπότε μείναμε εγκλωβισμένοι στο παιχνίδι, δεν το τελειώσαμε ποτέ, δεν πήγαμε ποτέ στον τελευταίο μας σταθμό που ήταν οι δομές φιλοξενίας. Εκεί πάλι αισθάνθηκα απογοήτευση κι αγανάκτηση, κι αντιλήφθηκα πώς νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι, που λόγω συνθηκών πολέμου αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους ψάχνοντας για ένα πιο ασφαλές μέρος».

«Ένα ακόμη σημείο που δεν θα ξεχάσω είναι τα λόγια ενός μικρού μαθητή που μου είπε εγώ αγαπάω τον άνθρωπο γιατί είναι άνθρωπος κι είμαι κι εγώ άνθρωπος, δεν μπορώ να τον δω ανάλογα με το χρώμα του δέρματός του, τον βλέπω απλώς σαν άνθρωπο, τα βρίσκουμε, παίζουμε, αυτό μου φτάνει», λέει στη συνέχεια η Δήμητρα.

Μοναδικό πειστήριο για να συμμετάσχει κάποιος στη «Μία Βαλίτσα Κόσμος» είναι οι αντιδράσεις των παιδιών. Τα παιδιά αρκετά συνειδητοποιημένα μαθαίνουν τι είναι ανθρώπινα δικαιώματα και τι σημαίνει σεβασμός απέναντι στο διαφορετικό.