Δύο πουλιά βρισκόντουσαν κάποτε σε ένα κλαδί. Τα έβλεπα αρκετή ώρα, θαύμαζα την αγάπη που η μαμά έδειχνε στο μικρό της παιδί. Με πόση στοργή εκείνο ερχόταν και καθόταν δίπλα της, περιμένοντας από εκείνη να το σκεπάσει με τη φτερούγα της!
Μαρία Σκαμπαρδώνη
Ξαφνικά, η συνέχεια του θεάματος δεν είναι η αναμενόμενη. Το μεγάλο πουλί άξαφνα και με μία κίνηση ρίχνει το μικρό της παιδί στο έδαφος. Πόσο άσπλαχνη, πόσο άκαρδη πρέπει να είναι, σκέφτηκα! Θύμωσα μαζί της, το μικρό της το πουλάκι πόσο πρέπει να πόνεσε και να πληγώθηκε αφού η ίδια του η μαμά του έριξε στο χώμα.
Όμως, το μικρό πουλάκι ξαφνικά, άνοιξε τα φτερά του και πέταξε ψηλά με πείσμα και τόλμη! Αυτό το μικρό και ολιγόλεπτο σπρώξιμο από τη μαμά του, ώθησε το ίδιο να βγάλει τον καλύτερο εαυτό του, να ανοίξει τα δικά του φτερά και να πετάξει ψηλά.
Να δίνουμε στα παιδιά την ευκαιρία να πετούν ψηλά. Ακόμα και αν πέσουν για λίγο, αυτό θα είναι η αφορμή να εξερευνήσουν τη δύναμή τους, να ανοίξουν τα δικά τους φτερά και να πετάξουν και αυτά ψηλά…
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News
