Όταν τελειώνεις τη θεσμική, εργασιακή σου ασχολία, όταν κλείνεις τον επαγγελματικό σου κύκλο, τίθεται αναπόφευκτα και επιτακτικά ένα κρίσιμο ερώτημα.

Του Νίκου Τσούλια

Τι θα αναπληρώσει, ως έναν βαθμό φυσικά, την επαγγελματική λειτουργία σου, ποια θα είναι η βασική σου δραστηριότητα;

Και αναφέρομαι στο ποιος θα είναι ο πυρήνας της καθημερινότητάς μας, που θα γεμίζει τη ζωή μας, που θα αποτελεί την πιο όμορφη επιλογή μας – αυτή που δεν μπορούσαμε να της δοθούμε ολοκληρωτικά όταν ασκούσαμε το επάγγελμά μας -, που θα λειτουργούμε …απέναντί της υπεύθυνα και συστηματικά, που θα είμαστε δημιουργικοί, παράγοντας ένα σημαντικό – τουλάχιστον για τον εαυτό μας – έργο.

Προφανώς υπάρχει αντίλογος. Γιατί να έχω έγνοια στο τι να κάνω; Γιατί να σκέπτομαι κάτι για να δοθώ με τρόπο συστηματικό, όταν περίμενα πως και πως να τελειώσω τις δεσμεύσεις της εργασίας μου και του επαγγέλματός μου, που βάστηξε σχεδόν ολόκληρη τη ζωή μου; Γιατί να μην είμαι απόλυτα ελεύθερος και να επιλέγω την καθημερινή μου δραστηριότητα με αποφάσεις της στιγμής και φυσικά με τις όποιες δεσμεύσεις έχω – οικογενειακές κλπ;

Δεν αντιπαρέρχομαι εύκολα αυτή την αντίληψη. Αν μάλιστα, η εργασία κάποιου ήταν κουραστική ή και μη ενδιαφέρουσα ή ακόμα και καταναγκαστική, τότε δεν μπορείς να απαιτήσεις να τεθεί στη βάσανο μιας συστηματικής καθημερινής δράσης. Ωστόσο και στον αντίλογο υπάρχει αντίλογος και πάει λέγοντας. Γιατί σε αυτή την περίπτωση, θεωρώ πως μια κατάσταση αδράνειας – με καφενείο και κομπολόι ή με «βύζαγμα» στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο – δεν είναι εύκολη.

Ο άνθρωπος έχει δημιουργηθεί για να είναι δραστήριος, να έχει ενδιαφέροντα, να ασκεί το πνεύμα του και το σώμα του. Μια αδρανειακή κατάσταση πλήττει ευθέως την υγεία του και συσσωρεύει ψυχική κατάπτωση.

Υπάρχει και κάτι άλλο, μια άλλη περίπτωση – εκείνη του εκπαιδευτικού, που έχει πάψει να έχει οργανική σχέση με το σχολείο. Προκύπτει λοιπόν το εξής ερώτημα. Εφόσον η ζωή του ήταν όλη, από τα παιδικά του χρόνια μέχρι την αφυπηρέτησή του, μέσα στη Γνώση και στη Μάθηση, μπορεί να διακόψει αυτή τη σχέση – τη σχέση ζωής;

Έφτασα, με πολύ «γύρω – γύρω», στην επιλογή μου. Πάντα λάτρευα τη Γνώση. Πάντα κάτι ήθελα να μαθαίνω. Πάντα είχα βιβλίο μαζί μου ακόμα και στις πιο ακραίες για μη διάβασμα περιπτώσεις.

Να λοιπόν. Ήλθε η ώρα της Ελευθερίας! Να δοθώ ολοκληρωτικά στο διάβασμα και στο γράψιμο – προφανώς δεν νοείται το ένα χωρίς το άλλο. Είναι δύο όψεις του ίδιου γεγονότος: της πνευματικής καλλιέργειας και της προαγωγής της ελευθερίας σου, της αναζήτησης της Ομορφιάς και της Αλήθειας.

Και να το βασικό μέρος της καθημερινότητάς μου. Ξυπνώ πάντα πρωί, πολύ πρωί. Καφέ στο γραφείο μου, ανάρτηση του άρθρου μου από το ιστολόγιό μου στο fb και αποστολή του σε ιστοσελίδες – αν και έχω πολλούς followers – και γράψιμο του κειμένου της ημέρας.

Στη συνέχεια έξοδος προς το κέντρο της Αθήνας. Συνέχεια και ολοκλήρωση του άρθρου – αν δεν έχω τελειώσει – ή ξεκίνημα άλλου σε κάποιο καφέ στέκι μου στα αγαπημένα μου μέρη (γύρω από την Πανεπιστημίου ή στην Πλάκα ή στο Μοναστηράκι ή το Θησείο και την Ακρόπολη). Μετά βόλτα στο κέντρο και διάβασμα – συνήθως δοκίμιο – σε κάποιο παρκάκι μέχρι το μεσημέρι.

Μετά τον μεσημβρινό ύπνο – σταθερή επιλογή! – πάλι γράψιμο και συνήθως αποδελτίωση από τα βιβλία που έχω διαβάσει. Και το βραδάκι τελειώνει με διάβασμα – συνήθως λογοτεχνικό…

Και επειδή η ζωή είναι πάντα και για όλους μας μικρή, είμαι πολύ ασκημένος στην καλή επιλογή των προς διάβασμα βιβλίων. Ισχυρίζομαι ότι διαβάζω τα πιο καλά βιβλία – κλασικά ή σύγχρονα!

Θα αναρωτηθεί κανείς. Δεν κουράζεσαι τα ίδια και τα ίδια κάθε ημέρα; Ούτε κατά διάνοια. Το αντίθετο. Κάθε ημέρα την βιώνω και την αισθάνομαι ως πολύ όμορφη, γιατί την κάνει τέτοια το πάντα ξεχωριστό γράψιμο και το διάβασμα.

Και αναρωτιέμαι και μου φαίνεται τόσο παράξενο. Μα είναι τόσο εύκολο να βιώνεις την ομορφιά, να νιώθεις χαρά και φως στη ζωή σου;