Είναι αρκετό για να πορευθεί το ελληνικό σχολειό μπροστά να ανταποκρίνεται κάθε λειτουργός του στα καθήκοντά του.

Αυτό αρκεί κατά τους πιο συνετούς και προσγειωμένους αναλυτές.

Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που η ζωή ζητά από τον εκπαιδευτικό να γίνει Δάσκαλος, γονιός, ασπίδα, αγκαλιά και χάδι μαζί.

Λίγοι είναι αυτοί που έχουν την τύχη να λειτουργήσουν έτσι.

Δεν το αποφασίζουν οι ίδιοι.

Η ζωή η ίδια τούς το επιβάλλει.

Σε κάποιο σχολειό της ελλαδικής επικράτειας μια ομάδα εκπαιδευτικών λειτουργεί με διάθεση, με φαντασία, με όρεξη, με θυσίες για το καλό των μαθητών, που δεν είναι άλλο από την καλλιέργειά τους.

Μια από αυτές τις δασκάλες τελείωνε ένα μεσημέρι την έβδομη ώρα της, όταν ένα δωδεκάχρονο παιδί τής ζήτησε να βγουν μια βόλτα στην αυλή.

Με προθυμία η δασκάλα ακολούθησε το παιδί κι όταν απομακρύνθηκαν αρκετά, το μικρό κορίτσι έσφιξε το χέρι της δασκάλας της, για να βγάλει δυο λέξεις από το στόμα του:

– Σώσε μας!

Τα δυο αδέλφια, όπως εκμυστηρεύτηκε το κορίτσι, κακοποιούνταν σωματικά ακόμη και σεξουαλικά από μέλη της οικογένειας και το παιδί μόνο στη δασκάλα του μπορούσε να απευθυνθεί.

Αυτή η στιγμή ήταν για την εκπαιδευτικό η πιο συγκινητική και συνάμα η πιο δύσκολη στιγμή της σταδιοδρομίας της.

Αμέσως κινητοποίησε τη διεύθυνση και τους συναδέλφους και ειδοποίησαν την αστυνομία.

Έγινε η καταγγελία και τα παιδιά οδηγήθηκαν από την αστυνομία σε παιδικό νοσηλευτικό ίδρυμα, για να βοηθηθούν και να μεθοδευτεί η περαιτέρω φροντίδα τους.

Στο νοσοκομείο οι εκπαιδευτικοί που αποτελούσαν μια μικρή αλλά θαυματουργή ομάδα πρόσεχαν και συντρόφευαν τα παιδιά με ημερήσιες βάρδιες αμέσως μετά το σχολικό πρόγραμμα.

Έπρεπε τα παιδιά να μη μένουν μόνα, να νιώθουν πως είχαν κοντά τους κάποιους δικούς τους ανθρώπους και να προστατεύονται από τυχόν ανεπιθύμητες επισκέψεις συγγενών, που είχαν δικαστικά απαγορευτεί.

Τα παιδιά αυτά σώθηκαν.

Αποκαταστάθηκαν κοντά σε συγγενικό πρόσωπο και ζουν σήμερα με τον εφιάλτη απλώς στη μνήμη τους.

Οι άνθρωποι αυτοί, οι δάσκαλοι αυτοί, είναι η ελπίδα που έχει η ελληνική κοινωνία για να ονειρεύεται ένα πιο ευοίωνο αύριο.

Λίγοι αρκούν σε κάθε σχολείο, για να αλλάξει το κλίμα.

Δυο-τρεις είναι αρκετοί, για να επιβάλουν την κουλτούρα της προσφοράς.

Αρκετοί θα ακολουθήσουν και θα υποστηρίξουν.

Έτσι αλλάζει ένα σχολείο και μετατρέπεται από δημόσια υπηρεσία σε φωλιά διαπαιδαγώγησης ΑΝΘΡΩΠΩΝ.