Όταν οι γονείς δεν επικρίνονται για ανεπαρκή εμπλοκή στην εκπαίδευση των παιδιών τους – που συχνά σημαίνει πως αποτυγχάνουν να υποστηρίξουν την ατζέντα του σχολείου στο σπίτι– επικρίνονται πως εμπλέκονται υπερβολικά.

Πιο συγκεκριμένα, μία μερίδα γονιών κατηγορείται πως παρέχουν στα παιδιά τους υπερβολική βοήθεια στο διάβασμα.

Οι πιο ηχηροί κατήγοροι φαίνεται πως κινούνται όχι από κάποια εμπειρικά ευρήματα πως μία τέτοια βοήθεια είναι στην πραγματικότητα αντιπαραγωγική, αλλά από μία συντηρητική αφήγηση, η οποία συγκροτείται από γκρίνια για το πώς τα παιδιά αποκτούν σήμερα τα πάντα υπερβολικά εύκολα (Α’, επαίνους, έπαθλα), ότι μία επιδημία από γονείς-ελικόπτερα* τα προστατεύει από την «χρήσιμη» αποτυχία, ότι οφείλουμε να προωθούμε την αυτάρκεια και την αυτοπειθαρχία αντί της αυτοεκτίμησης.

{adselite}Απάντησα σε αυτή τη θέση διεξοδικά σε ένα πρόσφατο βιβλίο αμφισβητώντας τους εσφαλμένους περιγραφικούς της ισχυρισμούς και ανέλυσα την ιδεολογία που τους τονίζει. Νομίζω πως το «κάντε πίσω και αφήστε τα να τα βγάλουν πέρα μόνα τους» είναι μία φτωχή συμβουλή. Αυτό που χρειάζεται δεν είναι λιγότερη, αλλά καλύτερη ανατροφή.

Αλλά αυτό δεν είναι ένα επιχείρημα που βοηθάει με το διάβασμα στο σπίτι. Είναι ένα επιχείρημα για να διερωτηθούμε γιατί ανατέθηκαν πρώτα από όλα οι εργασίες στο σπίτι – ειδικότερα σε παιδιά μικρότερα του λυκείου.

Είναι αξιοσημείωτο πως καμία έρευνα ποτέ δεν βρήκε κάποιο πλεονέκτημα οποιουδήποτε είδους στο δημοτικό σχολείο. Δεν βρέθηκε να συσχετίζεται με εξωτερικές μετρήσεις, όπως τα σταθμισμένα test επιδόσεων, πόσο μάλλον με την προώθηση της γεμάτης νόημα διανοητικής ανάπτυξης. Και όσο μπορώ να γνωρίζω, καμία έρευνα δεν έχει υποστηρίξει την λαϊκή σοφία πως οι εργασίες στο σπίτι συμβάλλουν στην ανεξαρτησία, την υπευθυνότητα ή τις καλές εργασιακές έξεις.

Τα κύρια αποτελέσματα από το να βάζουμε τα παιδιά να δουλεύουν δεύτερη βάρδια όταν επιστρέφουν στο σπίτι από μία γεμάτη μέρα στο σχολείο είναι: αποθάρρυνση, εξάντληση, οικογενειακούς καβγάδες (είτε ο γονιός αποφασίσει να βοηθήσει είτε όχι), λιγότερο χρόνο για ευχάριστες δραστηριότητες και μειωμένο ενδιαφέρον για τη μάθηση.

{googleads}

Ρωτώντας αν ή πόσο πρέπει οι γονείς να βοηθούν με τις εργασίες στο σπίτι μας αποσπά από το σημαντικό ερώτημα: Πώς οι γονείς μπορούν να οργανωθούν – και να ενωθούν με φωτισμένους δασκάλους – για να αμφισβητήσουν την ερώτηση στη βάση της; Τι συμβαίνει στις ώρες της οικογένειας πρέπει να ζήτημα της οικογένειας να αποφασίσει. Εξάλλου έξι ώρες σχολείο είναι αρκετές. Θέλουμε τα παιδιά μας να αναπτυχθούν όχι μόνο ακαδημαϊκά, αλλά καλλιτεχνικά, κοινωνικά, συναισθηματικά και σωματικά. Και θέλουμε να έχουν μία ευκαιρία να είναι απλώς παιδιά.

* ΣτΜ: Υπερπροστατευτικοί γονείς που βρίσκονται συνέχεια πάνω από τα παιδιά τους