Προκειμένου να μην κινδυνέψουν τους στερήσαμε τη γειτονιά. Αντί για ελεύθερο παιχνίδι τα φουλάραμε με εποικοδομητικές δραστηριότητες. Αντί να τα αφήσουμε να χαρούν τη φυσική παιδική τους αγριότητα τα μαντρώσαμε σε παιδότοπους και σε camps. Τα παιδιά μας.
Δημήτρης Τσιριγώτης
Αντί να τους δείξουμε τη ζωή τα κρύψαμε από αυτήν λες και μόνο πληγώνει. Προκειμένου να μην πάθουν κανένα κακό τα κάναμε αδίστακτα και σκληρά. Ποτέ δεν τα αφήσαμε να δουν μία αδύναμη στιγμή μας, ότι και εμείς δεν είμαστε άτρωτοι και ότι κάποτε λυγίζουμε. Ναι αλλά οι σούπερ ήρωες δεν έχουν οικογένειες. Με παιδιά.
Συνυπάρχουμε στους ίδιους χώρους περισσότερο αλλά επικοινωνούμε λιγότερο. Και για να τα μεγαλώσει τους πήραμε ψηφιακή παραμάνα (κινητό ή λάπτοπ). Αντί να μοιραστούμε μαζί τους χρόνο και συναισθήματα τούς μοιράσαμε πράγματα. Στα παιδιά μας.
Εκλάβαμε και την παραμικρή παρατήρηση του εκπαιδευτικού προς εκείνα ως προσωπική απόρριψη και αποτυχία και θέλαμε να του φωνάξουμε: «ποιος είσαι εσύ που θα αμφισβητήσεις τη δουλειά που κάνω με το παιδί μου»; Κατηγορήσαμε τον εκπαιδευτικό τους ενώ εκείνα άκουγαν και μετά αναρωτηθήκαμε γιατί δεν τον σέβονται. Αντί να τα μάθουμε να κάνουν αυτοκριτική τους είπαμε ότι εκείνα έχουν πάντα δίκιο, οπότε τώρα εξεγείρονται με την παραμικρή κριτική που δέχονται. Τα παιδιά μας.
Για να μην τους προκαλέσουμε τραύμα δεν τους βάλαμε όρια και κανόνες. Και αντί να τα ελέγξουμε, ελέγξαμε τους δασκάλους επειδή δεν τα ελέγχουν. Διαβάσαμε βιβλία και ρωτήσαμε ειδικούς για να μην κάνουμε λάθη. Μετά όμως όταν αναπόφευκτα κάναμε, αυτομαστιγωθήκαμε και για να μην κάνουμε άλλα γίναμε δισταχτικοί και άβουλοι. Αντί να τα αφήνουμε να λύνουν μόνο τους τα προβλήματά τους για να δυναμώσουν, τρέξαμε να καθαρίσουμε για εκείνα. Κρύψαμε βαθιά μέσα στη γη, εκεί που δεν θα μπορούν ποτέ τους να τον βρουν, το θησαυρό των λαθών τους. Τους τα παρείχαμε όλα εκτός από το σημαντικότερο: τον κόπο και την προσπάθειά τους να τα αποκτήσουν. Για να τους μάθουμε την πειθαρχία και τη σωστή συμπεριφορά χρησιμοποιήσαμε κόλπα με ημερομηνία λήξης όπως μπαμπούλες και άη-βασίληδες. Αντί να είμαστε γονείς γίναμε φίλοι. Με τα παιδιά μας.
Τα οδηγήσαμε από το σταθμό παιδικότητα απευθείας στο σταθμό ενηλικίωση χωρίς ενδιάμεση στάση στο σταθμό εφηβεία. Ρουφήξαμε όλο τους το τώρα για να προετοιμαστούν για το αύριο. Δεν ξέραμε ότι η τόση βιασύνη μας και αγωνία να τα δούμε αποκατεστημένα, το μόνο που προκαλεί είναι τον πρόωρο διωγμό τους από τον παράδεισο της παιδικής τους ηλικίας; Στα παιδιά μας.
Τα αγαπάμε, αλήθεια είναι, αλλά για εκείνα πιο μεγάλη σημασία έχει να μας αρέσουν. Να μας αρέσουν για αυτό που είναι και όχι για τη καλή γνώμη της κοινωνίας. Θυμώνουμε τόσο πολύ με τα λάθη τους εξαιτίας εκείνου του «τι θα πει ο κόσμος». Αντί να τα αφήσουμε να βρουν τα δικά τους όνειρα, τα χειραγωγήσαμε προς τα δικά μας. Τα θέλαμε πρωταθλητές, να έχουν πρωτιές και αριστεία, να ξεχωρίζουν, και από γονείς γίναμε προπονητές, μάνατζερ και οπαδοί. Αναγάγαμε το μεγάλωμά τους σε project που πρόκειται να αξιολογηθεί. Των παιδιών μας.
Έχοντας ανάγκη να είμαστε οι τέλειοι γονείς ζούμε μέσα από τις ζωές των παιδιών μας ξεχνώντας τις δικές μας ζωές. Τα κάναμε ήλιο του σύμπαντός μας και στροβιλιζόμαστε γύρω από αυτά αλλά η παιδική δύναμή τους δεν είναι αρκετά δυνατή για να μας κρατήσει σε τροχιά. Οπότε η απόστασή μας από εκείνα όλο και θα μεγαλώνει. Τα κάναμε ισότιμα με εμάς, χαλώντας την ιεραρχία, οπότε είναι λογικό και αναμενόμενο να κάνουν κατάχρηση της τόσο απροσδόκητης εξουσίας. Τα παιδιά μας.
Αντί να τους γνωρίσουμε το χορό, το θέατρο, τη μουσική, τη ζωγραφική τους είπαμε πως αυτά είναι άχρηστα αφού δεν οδηγούν σε επαγγέλματα που μπορείς να ζήσεις. Στα παιδιά μας.
Αντί να τους πούμε: «νοιάξου, σεβάσου, μοιράσου, μπες στη θέση του άλλου, βοήθησε, δέξου το διαφορετικό, κάνε το σωστό, υπερασπίσου τον αδύναμο, μίλα, όλοι οι άνθρωποι έχουν αξία, όλοι μαζί, κάνε ουσιαστικές σχέσεις, φρόντισε, καλλιεργήσου και αγάπησε», τους φωνάξαμε μόνο «Καλή Επιτυχία» και αυτά άκουσαν «Φα’ τους όλους». Τα παιδιά μας.
Αντί να τους μιλήσουμε για την αξία της φιλίας τούς είπαμε: «Να μην έχεις εμπιστοσύνη σε κανέναν εκεί έξω. Μόνο η οικογένεια σου σε αγαπάει πραγματικά», «Εσύ να κοιτάς τα μαθήματά σου και άσε τους φίλους. Αύριο που δεν θα έχεις δουλειά να δούμε αν οι φίλοι θα σου δώσουνε να φας», «Να μάθεις να στηρίζεσαι στα δικά σου πόδια γιατί κανείς δεν δίνει δεκάρα για σένα σε αυτόν τον κόσμο», «Αν δεις να πειράζουν κάποιο φίλο σου δεν θα πεις κουβέντα και κοίτα να απομακρυνθείς γιατί στο τέλος μπορεί να την πληρώσεις εσύ», «Η ζωή είναι ένας σκληρός αγώνας και στο τέλος κερδίζει ο πιο δυνατός». Στα παιδιά μας.
Αυτοπαγιδευτήκαμε και μετά παγιδεύσαμε. Αλλά έτσι και αλλιώς είναι δύσκολο να μεγαλώνεις παιδιά σήμερα. Και το χειρότερο είναι πως κάποιοι δήθεν ειδικοί θα ΄ρθούν και μας πουν ότι για να τα κρατήσουμε κοντά μας πρέπει, όταν έρθει η ώρα, να τα αφήσουμε να φύγουν. Τα παιδιά μας ρε;
Τα παιδιά μας στον ύπνο τους βλέπουν πολλά από τα δικά μας όνειρα. Το πρωί όμως θυμούνται μόνο τους εφιάλτες μας και τα ανεκπλήρωτά μας.
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News
