Σημαντικό βήμα για την αντιμετώπιση των αυτοάνοσων νοσημάτων

Ένας “εμφύλιος πόλεμος” μέσα στο ανοσοποιητικό μπορεί να αντιμετωπίσει τα αυτοάνοσα νοσήματα.

Επιστήμονες στις ΗΠΑ – με επικεφαλής τον Κριστόφ Έλεμπρεχτ του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια και τον Ελληνικής καταγωγής διακεκριμένο καθηγητή δερματολογίας Γιώργος Κωτσαρέλης της Ιατρικής Σχολής του ίδιου Πανεπιστημίου – τροποποίησαν γενετικά στο εργαστήριό τους τα ζωτικά Τ-κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος, έτσι ώστε αυτά, όταν επανεισάγονται στο σώμα, να καταστρέφουν επιλεκτικά μόνο τα κύτταρα που έχουν στραφεί κατά του οργανισμού και όχι τα υγιή. Τα εντυπωσιακά ευρήματα δημοσιεύθηκαν στο Science.

Η νέα τεχνική, η οποία δοκιμάσθηκε με επιτυχία σε ποντίκια, που είχαν πέμφιγα, μια σπάνια δερματική αυτοάνοση πάθηση, και οι Αμερικανοί ερευνητές τη χαρακτήρισαν δημιουργική κι επιτυχημένη.

Ορισμένα αυτοάνοσ εκδηλώνονται, όταν τα Β-λεμφοκύτταρα, που παράγουν αντισώματα, αντιμετωπίζουν τον ιστό του ασθενούς ως ξένο σώμα, ωθώντας όλο το ανοσοποιητικό σύστημα να στραφεί εναντίον του. Σήμερα σε τέτοιες περιπτώσεις χορηγούνται θεραπείες γενικευμένης ανοσοκαταστολής, οι οποίες συχνά αφήνουν τον ασθενή πιο ευάλωτο σε πιθανώς μοιραίες λοιμώξεις ή σε καρκίνους. Επιπλέον αρκετοί ασθενείς υποτροπιάζουν μετά τη θεραπεία.

Εμπνεόμενοι από μια παρόμοια αντικαρκινική τεχνική, η οποία τελευταία είχε θετικά αποτελέσματα στη θεραπεία της λευχαιμίας και του λεμφώματος, οι ερευνητές κατάφεραν να δημιουργήσουν Τ-κύτταρα που στοχεύουν μόνο στα «ανεξέλεγκτα» Β-λεμφοκύτταρα. Θα ακολουθήσουν δοκιμές σε σκύλους, οι οποίες, εάν είναι επιτυχείς, θα ανοίξουν το δρόμο για κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους.

Οι επιστήμονες ελπίζουν να ανοίξει, έτσι, ο δρόμος για την αντιμετώπιση των αυτοάνοσων νοσημάτων – που στις μέρες μας είναι πιο συχνά από ποτέ. Όμως η χρησιμότητη της εν λόγω θεραπείας θα αφορά κυρίως σε όσες αυτοάνοσες παθήσεις προκαλούνται από κάποιο προφανές αντίσωμα, καθώς σε πολλές κοινές παθήσεις (συστηματικός ερυθηματώδης λύκος, πολλαπλή σκλήρυνση, διαβήτης τύπου 1 κ.ά.) οι αιτίες είναι συνήθως πολλαπλές και πολύπλοκες.