Εξ αυτών, οι 15.727 έλεγχαν τον διαβήτη με πολλαπλές ενέσεις ινσουλίνης καθημερινά, ενώ 2.441 με αντλία. Οι δυο ομάδες ετέθησαν υπό παρακολούθηση για επτά χρονικά, δηλαδή μέχρι τον Δεκέμβριο του 2012.
Οι ερευνητές ανέλυσαν τα ποσοστό μοιραίας στεφανιαίας νόσου, μοιραίες καρδιαγγειακής νόσου (στεφανιαίας νόσου ή εγκεφαλικού επεισοδίου) και θανάτου από κάθε αίτιο.
Η χρήση της αντλίας ινσουλίνης σχετίστηκε με 45% μείωση του κινδύνου μοιραίας στεφανιαίας νόσου, συγκριτικά με τις ενέσεις ινσουλίνης, με 42% μείωση της μοιραίας καρδιαγγειακής νόσου και 27% μικρότερο κίνδυνο θανάτου από οποιαδήποτε αιτία.
Τα άτομα που χρησιμοποιούσαν αντλία ινσουλίνης έτειναν να είναι νεότερα, να έχουν χαμηλότερη αρτηριακή πίεση, λιγότερη καρδιακή νόσου, να είναι περισσότερο δραστήρια, κάπνιζαν λιγότερο και είχαν καλύτερο μορφωτικό επίπεδο.
Στην δεύτερη ανάλυση που πραγματοποίησαν οι ερευνητές σε 16.427 άτομα του αρχικού δείγματος, χωρίς ιστορικό καρδιαγγειακής νόσου, καρδιακής ανεπάρκειας ή κολπικής μαρμαρυγής, τα αποτελέσματα ήταν όμοια μεταξύ των δύο ομάδων.
«Η μελέτη δείχνει ότι η διαχείριση του διαβήτη με αντλία ινσουλίνης σχεδόν μειώνει στο μισό την καρδιαγγειακή θνησιμότητα. Προσωπικά πιστεύω ότι όλο και περισσότερα άτομα με διαβήτη τύπου Ι μπορούν να επωφεληθούν από τις αντλίες ινσουλίνης, αρκεί να μάθουν να την χρησιμοποιούν σωστά» σημειωνει η συγγραφέας της μελέτης Δρ Ιζαμπέλ Στέινεκ.
Οι αντλίες απελευθερώνουν την ινσουλίνη σε 24ωρη βάση ανάλογα με τις ανάγκες του οργανισμού. Είναι σχεδιασμένες δηλαδή να μιμούνται όσο περισσότερο γίνεται την φυσιολογική διαδικασία έκκρισης ινσουλίνης του οργανισμού.