Γιατί χάνουμε την όρεξή μας, όταν αρρωσταίνουμε

Μήπως καταστέλουμε έναν από τα παλαιότερους και πιο αποτελεσματικούς μηχανισμούς της Μητέρας Φύσης για την καταπολέμηση των ασθενειών με το να πιέζουμε κάποιον άρρωστο άνθρωπο να φάει “λίγο περισσότερο” από όσο τραβάει η όρεξή του;

Ο Gustav van Niekerk, διδακτορικός φοιτητής στις Επιστήμες Φυσιολογίας στο πανεπιστήμιο του Stellenbosch, υποστηρίζει αυτό μπορεί να είναι πράγματι μια λανθασμένη μας προσέγγιση στην ίαση των ασθενών και κάνει έκκληση για επαναξιολόγηση του εν λόγω προτύπου στην ιατρική πρακτική.

Σε ένα άρθρο, που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Autophagy τον περασμένο μήνα, ο Van Niekerk και άλλοι ερευνητές από το Τμήμα του στο πανεπιστήμιο υποστηρίζουν, ότι η απώλεια της όρεξης κατά τη διάρκεια μιας λοίμωξης, ή ασθένειας έχει μια πολύ σημαντική λειτουργία: να ενισχυθεί η ικανότητα των κυττάρων να εκτελέσουν την διαδικασία της αυτοφαγίας.

Τι συμβαίνει ακριβώς

Υπό κανονικές συνθήκες, τα κύτταρα στο σώμα χρησιμοποιούν την αυτοφαγία ως ένα είδος κυτταρικής “ανακύκλωσης”, για να καθαρίσουν τα… σκουπίδια που δημιουργούνται από την φυσιολογική φθορά τους. Μέσω της αυτοφαγίας, το κύτταρο είναι σε θέση να ανακυκλώσει σκουπίδια που θα μπορούσαν διαφορετικά να προκαλέσουν βλάβη.

Το κατεστραμμένο υλικό χρησιμοποιείται στη συνέχεια ως καύσιμο για την παραγωγή νέων “εξαρτημάτων”. Με άλλα λόγια, όλα τα κύτταρα στο σώμα σας συνεχώς αναγεννώνται, για να λειτουργούν βέλτιστα.

Ο Van Niekerk και οι συνεργάτες του υποστηρίζουν ότι η βραχυπρόθεσμη νηστεία κατά τη διάρκεια μιας λοίμωξης μπορεί να είναι επωφελής, δεδομένου ότι τα κύτταρα στερούνται θρεπτικών ουσιών και αναγκάζονται να “τραφούν” από άλλες πηγές, για να συνεχιστεί η διαδικασία της ανακύκλωσης (αυτοφαγία). Έτσι, βακτήρια και ιοί εισβάλλουν το κύτταρο για να “αποδομηθούν” με την ίδια διαδικασία ανακύκλωσης.

Ένας μηχανισμός αυτοάμυνας του κυττάρου

Ο Van Niekerk εξηγεί: “Το ανοσοποιητικό σύστημα συχνά θεωρείται ως ένας είδος στρατού, ενώ τα απλά κύτταρα, όπως εκείνα του ήπατος και των νευρώνων, θεωρούνται κάτι σαν απλοί πολίτες. Κατά την άποψη αυτή, τα επιτιθέμενα βακτήρια και ιοί βλάπτουν τον… άμαχο πληθυσμό, ενώ ο στρατός (το ανοσοποιητικό σύστημα) επικεντρώνεται στην καταπολέμηση της μόλυνσης. Ωστόσο, τα ‘απλά’ κύτταρα δεν είναι τόσο ανυπεράσπιστα, όσο νομίζουμε.

Εμείς πιστεύουμε η αυτοφαγία λειτουργεί ως μηχανισμός αυτοάμυνας οποιουδήποτε κυττάρου και ότι διαδραματίζει έναν κρίσιμο ρόλο στο ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού. Με αυτό τον τρόπο, ο… άμαχος πληθυσμός κυττάρων συμβάλλει σημαντικά στην ανάσχεση της εξάπλωσης της μόλυνσης, βοηθώντας τους… στρατιώτες (τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος)”.

“Ελεγχόμενη διατροφική απόσυρση μικρής διάρκειας”

Πρώτον, οι ερευνητές υποστηρίζουν μια εκ νέου αξιολόγηση της διατροφικής υποστήριξης στο πλαίσιο του “ελεγχόμενου υποσιτισμού”, όπου η ενισχυμένη αυτοφαγία στα κύτταρα μπορεί να παρέχει καλύτερη υποστήριξη στο ανοσοποιητικό.

Η αύξηση της αυτοφαγίας (μέσω της μειωμένης πρόσληψης τροφής και άρα ενέργειας) μπορεί να έχει πρόσθετα οφέλη. Κομμάτια από τα βακτήρια και τους ιούς που ανακυκλώνονται στο κάθε κύτταρο μπορούν μεταφερθούν στα κύτταρα του ανοσοποιητικού.

Με τη σειρά τους, τα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος μπορούν να “εκπαιδευτούν” για να αναγνωρίζουν τα βακτήρια και τους ιούς και να παράγουν αντισώματα. Αυτό θα σήμαινε ότι η αύξηση της αυτοφαγία μπορεί να είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος για να ενισχυθεί η αποτελεσματικότητα ενός εμβολίου.

Οι ερευνητές τονίζουν, ωστόσο, ότι υπάρχουν μια σειρά από περιστάσεις, στις οποίες κάποια διατροφικά συμπληρώματα μπορούν να παρέχουν θεραπευτικό όφελος. Ως εκ τούτου, προτείνουν ότι ο κάθε ασθενής πρέπει να αξιολογείται σύμφωνα με τον παθογόνο τύπο της λοίμωξης και να συστήνεται σε αυτόν ο ελεγχόμενος υποσιτισμός όπου κρίνεται αποτελεσματικός, σε αντίθεση με την συνήθη πρακτική της πίεσης για να φάει περισσότερο.