Επιστήμονες θεωρούν, πως ανακάλυψαν έναν τρόπο να διαγράφονται οι οδυνηρές αναμνήσεις από το μυαλό, βοηθώντας έτσι ναρκομανείς να διαχειρίζονται καλύτερα την χρήση ναρκωτικών και δίνοντας την δυνατότητα σε στρατιώτες να ξεπεράσουν διαταραχές μετα-τραυματικού στρες (PTSD).

Καναδοί ερευνητές κατάφεραν να ενεργοποιήσουν και στη συνέχεια να διαγράψουν επιτυχώς σε ποντίκια, αναμνήσεις που βασίζονται στον φόβο, παράγοντας σε υπερβολική ποσότητα μια συγκεκριμένη πρωτεΐνη στον εγκέφαλο, η οποία και δείχνει ποιοι νευρώνες χρησιμοποιούνται για να σχηματιστεί μια άσχημη ανάμνηση. Παρόλο που θα μπορούσε να εφαρμοστεί πρακτικά σε πολλές μορφές τραύματος, οι επιστήμονες πίσω από την τεχνική προειδοποιούν πως κάτι τέτοιο θα είχε «τεράστιες δεοντολογικές επιπλοκές» και θα μπορούσε μέχρι και να μας σταματήσει να διδασκόμαστε από τα λάθη μας.

Η έρευνα παρουσιάζει πολλές ομοιότητες με την ταινία «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» με πρωταγωνιστές τους Τζιμ Κάρεϊ και Κέιτ Ουίνσλετ, όπου οι χαρακτήρες είχαν επισκεφθεί μια κλινική για να τους βοηθήσει να απομακρύνουν αναμνήσεις από άσχημες σχέσεις.

Κατά τη διάρκεια των πειραμάτων, κάποιοι νευρώνες αφαιρέθηκαν γενετικά ώστε συγκεκριμένες αναμνήσεις να μπορούν να διαγραφούν χωρίς να επηρεάσουν τις υπόλοιπες. Οι ερευνητές είπαν πως οι δοκιμές σε ποντίκια έδειξαν ότι ο εθισμός στην κοκαΐνη μπορούσε να ξεπεραστεί με το να απομακρύνονται συναισθητικές αναμνήσεις που συνδέονταν με την λήψη των ναρκωτικών.

«Τα ευρήματά μας υποδεικνύουν πως μια μέρα θα μπορούσε να είναι πιθανό να θεραπεύουμε ανθρώπους με PTSD σβήνοντας αυτές τις αναμνήσεις. Σε αυτούς τους ανθρώπους, οι αναμνήσεις είναι διεισδυτικές και αναστατώνουν τη ζωή τους. Ωστόσο, θα μπορούσαν να υπάρξουν και πιθανά μειονεκτήματα, ειδικά αν εφαρμοζόταν σε ανθρώπους που θα ήθελαν να ξεφορτωθούν μια “άσχημη ανάμνηση”, όπως ένας κακός χωρισμός. Όλοι μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Αν τα διαγράψουμε από την μνήμη μας, τι μας κρατάει από το να μην τα επαναλάβουμε;», λέει η Dr Sheena Josselyn, καθηγήτρια στο Τμήμα Φυσιολογίας του Πανεπιστημίου του Τορόντο.

«Απλώς και μόνο επειδή κάτι είναι εφικτό, δεν σημαίνει πως πρέπει να γίνει κιόλας. Οι μελέτες μας προσφέρουν μια απόδειξη πως η διαγραφή μιας ανάμνησης είναι δυνατή. Ωστόσο, η κοινωνία μας χρειάζεται να αναπτύξει δεοντολογικές πολιτικές γύρω από την πιθανή εφαρμογή κάτι τέτοιου», καταλήγει η Dr Josselyn.