Αποφασίζοντας – σαν χώρα, τη συμμετοχή σου στο μεγάλο χωριό – όπως εύστοχα παρομοιάστηκε η ιδέα της παγκοσμιοποίησης, στην ουσία αποδεχόσουν (μεταξύ άλλων) και την αλλαγή της έννοιας της λέξης «απόσταση» σε σχέση με την κυριολεκτική σημασία της. Το φευγιό λοιπόν ήταν αναμενόμενο.

Βέβαια, απαραίτητη προϋπόθεση για την εννοιολογική μετονομασία της λέξης ήταν η σταδιακή κατάργηση όλων εκείνων των «εμποδίων» που θα φρέναραν την ανάπτυξη της απαραίτητης ταχύτητας για την επίτευξη του εγχειρήματος.

Η νέα τάξη πραγμάτων

Σταδιακά λοιπόν υποχωρεί – σε συγκεκριμένες γεωγραφικές περιοχές, η χρήση των διαβατηρίων σαν του απαραίτητου οχήματος για το πέρασμα ενός προσώπου από μια χώρα σε άλλη. Τα σύνορα μεταξύ των κρατών γίνονται αόρατα. Και βέβαια η ελευθερία του περάσματος δεν περιορίζεται μόνο στους ταξιδιώτες. Γρήγορα επεκτείνεται στις επιχειρήσεις, στα κεφάλαια, στις αντιλήψεις, στη μόδα, στις συνήθειες και τον πολιτισμό. Έσχάτως δε και στις καιρικές συνθήκες.

Το χωριό μας λοιπόν αρχίζει τα εύκολα πάρε δώσε με τα διπλανά και μέσω της θεωρίας του ντόμινο έμμεσα γνωρίζεται με τόπους, διαφορετικούς ίσως και ελκυστικούς!
Τα ταξίδια είναι πλέον τόσο εύκολα και συχνά που δεν αργεί η δημιουργία του μεγάλου χωριού. Το καταστατικό του ανέφερε για σκοπό: την ανάπτυξη, την ευημερία, τις νέες σχέσεις, τη νέα εποχή, το γενικό καλό! Βέβαια, μέσα στα χρόνια υπήρξαν αρκετές τροποποιήσεις του καταστατικού…

Η Ελλάδα μέσα στα νέα δεδομένα

Ο τόπος μας λοιπόν – η Ελλάδα, ευρισκόμενη στα νέα σαλόνια υιοθετεί τις κατάλληλες συμπεριφορές για να μπορέσει να σταθεί ισότιμα και με αξιοπρέπεια σε σχέση με τους υπόλοιπους καλεσμένους! Αλλάζει σε πολλά. Νέες συνήθειες και λογικές. Νέα επιχειρηματικά σχήματα και πρόσωπα. Νέες λογικές management και επιχειρησιακής ηθικής. Νέα ατμόσφαιρα!

Ασφαλώς αν το νέο είναι κοντά ή μακριά από την έννοια του καλύτερου είναι αποτέλεσμα ανάλυσης του κάθε διαφορετικού εγκεφάλου και βεβαίως είναι απόλυτα σεβαστή η κάθε κατάληξη της σκέψης του.

Σε αυτό το καθεστώς – της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας – ένα από εκείνα τη λογική των οποίων δυσκολεύομαι να αντιληφθώ είναι και η πρόσφατη ευκολία στοχοποίησης και εκτόξευσης ατυχών χαρακτηρισμών προς ένα μέρος της νέας γενιάς που αποφασίζει να ζήσει στο διπλανό χωριό. Μια γενιά που χωρίς να τη ρωτήσουν της αφαίρεσαν την ταυτότητα, τα χαρακτηριστικά, το όραμα, την προοπτική της ντόπιας δημιουργίας, με αναγκαστική συμμετοχή σε ένα πολιτισμένο διάλογο, ενώ παράλληλα τη φόρτωσαν με οικονομικά (και όχι μόνο) βάρη, που δεν δικαιούται.

Ας είναι λοιπόν ορισμένοι περισσότερο προσεκτικοί στους χαρακρητισμούς τους γιατί μέρος της νέας γενιάς δεν αγόρασε το εισιτήριο του φευγιού της. Κάποιοι της το προσέφεραν..