Η παραβολή των δέκα παρθένων ή κατά άλλους της κλειστής πόρτας είναι μια από τις τελευταίες παραβολές που είπε ο Χριστός πριν το πάθος του και την Ανάσταση του.

Αυτή η παραβολή έχει ιδιαίτερη σημασία για την σωτηρία της ψυχής μας που δεν πρέπει να βρεθεί εκτός του γάμου. Ο γάμος εδώ εκφράζει την χαρά να τρως και να γεύεσαι την ζωή. Ζωή είναι ο ίδιος ο Χριστός που τον γευόμαστε μέσω του μυστηρίου της Θείας ευχαριστίας, ως αποτέλεσμα της Ανάστασής του.

Έτσι ακριβώς συνδέετε η Ανάσταση με την τελευταία παραβολή του Χριστού.

Ποιος τελικά μπαίνει στο Γάμο ( στο φαγοπότι ζωής); Μόνο όποιος είναι έτοιμος με αναμμένες λαμπάδες και αρκετό (επαρκές) λάδι. Το λάδι είναι κάτι πολύ σημαντικό!

Κάποιοι θα πουν ότι το λάδι συμβολίζει την πίστη των παρθένων. Δεν είναι όμως έτσι γιατί στην παραβολή και οι δέκα παρθένες είχαν πίστη ότι θα έρθει ο Γαμπρός (Νυμφίος). Μήπως συμβολίζει την Αγάπη; Όχι.

Το Λάδι εδώ συμβολίζει το Άγιο Πνεύμα (ὁ παρὰ τοῦ πατρὸς ἐκπορεύεται ) ο οποίος δίνει ζωή και φώς στο πνευματικό μας σκοτάδι στο οποίο βρισκόμαστε. Υπάρχουν πολλοί που έχουν λυχνάρι αλλά τους λείπει το λάδι, έτσι το λυχνάρι μένει σβηστό. Δηλαδή είναι εκείνοι που μένουν σε μια τυπολατρική πίστη, κάνω κάτι γιατί πρέπει να το κάνω! Μια τέτοια προσέγγιση της πίστης οδηγεί τον άνθρωπο εκτός του συμποσίου της ζωής και μας αφήνει εκτός της «πόρτας». Όσοι πορεύονται χωρίς το Άγιο Πνεύμα ακούν την φωνή: «Αληθινά σας λέω δεν σας γνωρίζω».

Γι’ αυτό τώρα είναι καιρός ελάχιστες ημέρες πριν το Πάσχα, ψάξτε το Άγιο Πνεύμα για να ανάψετε τις λαμπάδες σας, θα το βρείτε στην ενορία σας «Αγρυπνείτε, λοιπόν, γιατί δεν ξέρετε την ημέρα ούτε την ώρα».

Ευαγγέλιο Μεγάλης Τρίτης πρωί:

Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς· …ὁμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν δέκα Παρθένοις, αἵτινες λαβοῦσαι τὰς λαμπάδας αὐτῶν, ἐξῆλθον εἰς ἀπάντησιν τοῦ Νυμφίου, πέντε δὲ ἦσαν ἐξ αὐτῶν φρόνιμοι καὶ αἱ πέντε μωραί. Αἵτινες μωραὶ, λαβοῦσαι τὰς λαμπάδας ἑαυτῶν, οὐκ ἔλαβον μεθ᾿ ἑαυτῶν ἔλαιον· αἱ δὲ φρόνιμοι ἔλαβον ἔλαιον ἐν τοῖς ἀγγείοις αὐτῶν, μετὰ τῶν λαμπάδων αὐτῶν. Χρονίζοντος δὲ τοῦ Νυμφίου ἐνύσταξαν πᾶσαι καὶ ἐκάθευδον. Μέσης δὲ νυκτὸς κραυγὴ γέγονεν· Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται, ἐξέρχεσθε εἰς ἀπάντησιν αὐτοῦ. Τότε ἠγέρθησαν πᾶσαι αἱ Παρθένοι ἐκεῖναι, καὶ ἐκόσμησαν τὰς λαμπάδας αὐτῶν. Αἱ δὲ μωραὶ ταῖς φρονίμοις εἶπον· Δότε ἡμῖν ἐκ τοῦ ἐλαίου ὑμῶν, ὅτι αἱ λαμπάδες ἡμῶν σβέννυνται. Ἀπεκρίθησαν δὲ αἱ φρόνιμοι, λέγουσαι· μήποτε οὐκ ἀρκέσει ἡμῖν καὶ ὑμῖν· πορεύεσθε δὲ μᾶλλον πρὸς τοὺς πωλοῦντας, καὶ ἀγοράσατε ἑαυταῖς. Ἀπερχομένων δὲ αὐτῶν ἀγοράσαι, ἦλθεν ὁ Νυμφίος, καὶ αἱ ἕτοιμοι εἰσῆλθον μετ᾿ αὐτοῦ εἰς τοὺς γάμους, καὶ ἐκλείσθη ἡ θύρα. Ὕστερον δὲ ἔρχονται καὶ αἱ λοιπαὶ Παρθένοι λέγουσαι· Κύριε, Κύριε, ἄνοιξον ἡμῖν. Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐκ οἶδα ὑμᾶς. Γρηγορεῖτε οὖν, ὅτι οὐκ οἴδατε τὴν ἡμέραν οὐδὲ τὴν ὥραν, ἐν ᾗ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται…

Ένας ύμνος εμπνευσμένος από την παραβολή των δέκα παρθένων.