«Σαν το βιβλίο δεν έχει…»

Αυτή τη φράση, καθώς κι εκείνη που ακολουθεί μετά το τέλος κάθε ταινίας που είναι βασισμένη σε βιβλίο, πως δηλαδή «το βιβλίο τα λέει καλύτερα», τις ακούω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Όμως παιδί της εικόνας εγώ, πάντα τις απέρριπτα. Τι τύχη έχουν, σκεφτόμουν, κάμποσες λέξεις τυπωμένες σε χαρτί, μπροστά στη μαγεία της έβδομης τέχνης; Και τούτο το πίστευα πραγματικά, αδιαπραγμάτευτα μέχρι και πριν λίγα χρόνια.

Ύστερα, ήρθε εκείνο το καλοκαίρι. Θα πηγαίναμε οικογενειακώς για κάποιες μέρες διακοπές στο χωριό. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε, αλλά αποφάσισα γι’ αυτές τις λίγες ημέρες να κάνω αποχή από κάθε είδους ενασχόληση με ηλεκτρονικές συσκευές.

Εκείνες λοιπόν τις ήσυχες ώρες του μεσημεριού, που όλοι ξάπλωναν μετά το φαγητό, εγώ στριφογυρνούσα ψάχνοντας να βρω κάτι να κάνω να σκοτώσω τον χρόνο μου. Έτσι, κατέληξα μ’ ένα βιβλίο στα χέρια και ξεκίνησα να διαβάζω.

Στην αρχή ήταν δύσκολο… παιδί που να θέλει να γίνει φιλόλογος και να μην έχει διαβάσει ούτε πέντε λογοτεχνικά βιβλία… ε αυτός ήμουν! Και μόνο στην ιδέα με έπιανε υπνηλία. Φυσούσα και ξεφυσούσα (καλά αυτό ίσως είναι λίγο υπερβολικό), σκεφτόμουν πόσο λάθος είχα κάνει που δεν πήρα το λάπτοπ μαζί μου, αλλά το είχα βάλει πείσμα, οπότε συνέχισα.

Σιγά-σιγά, τούτη η αρχική δυσφορία έμοιαζε να χάνεται. Οι χαρακτήρες έπαιρναν ζωή μέσα στο μυαλό μου, ζούσα τις χαρές και τις λύπες τους, οι περιγραφές γίνονταν εικόνες κι οι ώρες περνούσαν χωρίς να το καταλάβω. Ένιωθα συνεχώς μια δύναμη να με κρατά εκεί προσηλωμένο, καθώς περνούσα από το ένα κεφάλαιο στο άλλο.

Όταν τελικά η ιστορία ολοκληρώθηκε, είχα μια αίσθηση πρωτόγνωρη, αλλιώτικη απ’ ότι συνήθως. Δεν ήταν κούραση, μα ούτε και η ατονία που νιώθεις έπειτα από δυο ώρες μπροστά στην τηλεόραση. Αισθανόμουν μια πηγαία ευφορία, μια ανεξήγητη ευχαρίστηση, τόσο που ένα μικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου.

Τότε κατάλαβα λοιπόν, πως με όλα της τα στολίδια, η τέχνη του κινηματογράφου δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεπεράσει τη χάρη του βιβλίου. Γιατί η ανθρώπινη φαντασία δεν γνωρίζει όρια και φραγμούς και πάντα θα μπορεί να ξεπεράσει, ακόμη και την τελειότερη αποτύπωση στο γυαλί.

Τελικά σαν το βιβλίο δεν έχει!