Οι εικόνες από την μακρινή Ισλανδία πραγματικά εντυπωσιάζουν. Πρόκειται για τα πράσινα σπίτια ή αλλιώς τα παραδοσιακά Turf Houses. Τα σπίτια αυτά είναι καλυμμένα με χλοοτάπητα και δίνουν την αίσθηση ότι ξεπήδησαν από παραμύθι. Γιατί κατασκευάστηκαν όμως έτσι;
Τα συγκεκριμένα σπίτια και για την ακρίβεια περισσότερο οι στέγες τους, ήταν προϊόν αντιμετώπισης ενός δύσκολου κλίματος στη χώρα, προσφέροντας ανώτερη μόνωση σε σύγκριση με τα κτίρια που ήταν αποκλειστικά κατασκευασμένα από ξύλο ή πέτρα, ενώ ταυτόχρονα σε αυτό το στυλ οδήγησε και η σχετική δυσκολία στην απόκτηση άλλων δομικών υλικών σε επαρκείς ποσότητες. Οι λαοί της Σκανδιναβίας προτιμούσαν το ξύλο ως δομικό υλικό, καθώς είχαν πάρα πολλές δασώδεις περιοχές, αλλά κυρίως την πέτρα ανά τους αιώνες.
Στην Ισλανδία, όμως, χρησιμοποιούσαν επιπλέον για να καλύψουν τις στέγες τους τον χλοοτάπητα. Με αυτό τον τρόπο προστάτευαν τα σπίτια τους από το τσουχτερό κρύο που είχε στο εξωτερικό περιβάλλον, δημιουργώντας ταυτόχρονα «eco-friedly» σπίτια, δηλαδή οικολογικά. Διατηρούσαν επίσης την υψηλότερη θερμοκρασία που υπήρχε στο εσωτερικό του σπιτιού.
Ένα τυπικό ισλανδικό σπίτι θα ήταν φτιαγμένο από μεγάλες πέτρες και η ξύλινη στέγη θα ήταν σκεπασμένη με χλοοτάπητα. Ο χλοοτάπητας τοποθετείτο με ένα συγκεκριμένο στυλ. Το μόνο τμήμα που θα έμενε τελικά ακάλυπτο θα ήταν η ξύλινη πόρτα. Οι κάτοικοι χρησιμοποιούσαν την πλούσια τύρφη της περιοχής για να καλύψουν τις στέγες και αυτή με τον καιρό κάλυπτε όλο το σπίτι το οποίο έμοιαζε τελικά να ξεπηδά μέσα από τη γη.
Στο εσωτερικό τώρα ενός Turf House υπήρχε ξύλινο πάτωμα ή πέτρινο ή ακόμα και σκέτο χώμα, ανάλογα με το είδος και τον σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί το κτίριο. Αν και οι συγκεκριμένες κατασκευές ήταν πάρα πολύ διαδεδομένες μέχρι τον 20 αιώνα, κατόπιν άρχισε να εγκαταλείπεται σιγά-σιγά αυτή η μορφή και να γίνεται πιο συχνό ένα άλλο αρχιτεκτονικό στυλ, όπως τα ξύλινα σπίτια το οποίο επίσης σε πολλές περιπτώσεις αντικαταστάθηκε με τα αντισεισμικά κτίρια από οπλισμένο σκυρόδεμα.
Τα συγκεκριμένα σπίτια και για την ακρίβεια περισσότερο οι στέγες τους, ήταν προϊόν αντιμετώπισης ενός δύσκολου κλίματος στη χώρα, προσφέροντας ανώτερη μόνωση σε σύγκριση με τα κτίρια που ήταν αποκλειστικά κατασκευασμένα από ξύλο ή πέτρα, ενώ ταυτόχρονα σε αυτό το στυλ οδήγησε και η σχετική δυσκολία στην απόκτηση άλλων δομικών υλικών σε επαρκείς ποσότητες. Οι λαοί της Σκανδιναβίας προτιμούσαν το ξύλο ως δομικό υλικό, καθώς είχαν πάρα πολλές δασώδεις περιοχές, αλλά κυρίως την πέτρα ανά τους αιώνες.
Στην Ισλανδία, όμως, χρησιμοποιούσαν επιπλέον για να καλύψουν τις στέγες τους τον χλοοτάπητα. Με αυτό τον τρόπο προστάτευαν τα σπίτια τους από το τσουχτερό κρύο που είχε στο εξωτερικό περιβάλλον, δημιουργώντας ταυτόχρονα «eco-friedly» σπίτια, δηλαδή οικολογικά. Διατηρούσαν επίσης την υψηλότερη θερμοκρασία που υπήρχε στο εσωτερικό του σπιτιού.
Ένα τυπικό ισλανδικό σπίτι θα ήταν φτιαγμένο από μεγάλες πέτρες και η ξύλινη στέγη θα ήταν σκεπασμένη με χλοοτάπητα. Ο χλοοτάπητας τοποθετείτο με ένα συγκεκριμένο στυλ. Το μόνο τμήμα που θα έμενε τελικά ακάλυπτο θα ήταν η ξύλινη πόρτα. Οι κάτοικοι χρησιμοποιούσαν την πλούσια τύρφη της περιοχής για να καλύψουν τις στέγες και αυτή με τον καιρό κάλυπτε όλο το σπίτι το οποίο έμοιαζε τελικά να ξεπηδά μέσα από τη γη.
Στο εσωτερικό τώρα ενός Turf House υπήρχε ξύλινο πάτωμα ή πέτρινο ή ακόμα και σκέτο χώμα, ανάλογα με το είδος και τον σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί το κτίριο. Αν και οι συγκεκριμένες κατασκευές ήταν πάρα πολύ διαδεδομένες μέχρι τον 20 αιώνα, κατόπιν άρχισε να εγκαταλείπεται σιγά-σιγά αυτή η μορφή και να γίνεται πιο συχνό ένα άλλο αρχιτεκτονικό στυλ, όπως τα ξύλινα σπίτια το οποίο επίσης σε πολλές περιπτώσεις αντικαταστάθηκε με τα αντισεισμικά κτίρια από οπλισμένο σκυρόδεμα.
Ακολουθείστε το iPaidia στο Google News
