Από την Ελεονώρα Γαλάτη

Κανείς δεν μπορεί να σε προετοιμάσει αρκετά γι’ αυτόν τον ρόλο και γι’ αυτή τη σχέση που μοιάζει μόνο με τον έρωτα, σου παίρνει το μυαλό και…
σιγά-σιγά εξελίσσεται σε ένα δεσμό αγάπης που όμοιος της δεν υπάρχει.

Όταν η L’Oreal μου ζήτησε να γράψω γιατί μου αξίζει που είμαι μητέρα δέχτηκα αυθόρμητα, χωρίς πολλή σκέψη γιατί θεώρησα ότι είναι εύκολο να γράψεις για τον πιο φυσικό ρόλο στη ζωή μιας γυναίκας, έναν ρόλο που έχω ζήσει, συνεχίζω να ζω και σίγουρα μπορώ να γράψω γι’ αυτόν από πρώτο χέρι.

Ένιωσα κάπως όπως τότε που -πλημμυρισμένη από χαρά αλλά και μια υποψία δυσπιστίας σε μια γωνίτσα του μυαλού μου- πήρα στα χέρια μου το αποτέλεσμα από το τεστ εγκυμοσύνης και νόμιζα ότι τα υπόλοιπα ήταν απλή υπόθεση. Και μετά ξανά, τότε που πήρα τον γιο μου για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου κι οι πόνοι του πολύωρου τοκετού σβήστηκαν μεμιάς και πάλι νόμιζα ότι τα υπόλοιπα ήταν απλή υπόθεση.

Όμως, η συναρπαστική περιπέτεια μας μόλις ξεκινούσε, βρισκόμασταν μόλις στην πρώτη αρχή και θα το ανακάλυπτα στην πορεία. Βήμα το βήμα, από το πρώτο του χαμόγελο στο πρώτο του μπουσούλημα, στην πρώτη του λέξη, στο πρώτο του περπάτημα -κι αμέσως μετά στο πρώτο του καρούμπαλο- στην πρώτη του μέρα στο σχολείο, κάθε φορά θ’ ανακάλυπτα μια καινούργια πρόκληση, έναν καινούργιο κόσμο και μαζί τους μια πλούσια ποικιλία συναισθημάτων που μάθαινα για πρώτη φορά πραγματικά τι σημαίνουν: προσμονή, απύθμενη τρυφερότητα, προστατευτικότητα, αφοσίωση, ασταμάτητη έννοια, κρυμμένη αγωνία, συγκίνηση, ανακούφιση, ελπίδα, χαρά, ενθουσιασμό, υπερηφάνεια.

Γεύσεις πικρές και γλυκές που πάνε χέρι-χέρι με τον ρόλο της μητέρας, τον οποίο μαθαίνεις καθώς τον ερμηνεύεις, καθώς το παιδί σου γεννά τη μητέρα που γίνεσαι και μεγαλώνει μαζί του. Γιατί κανείς δεν μπορεί να σε προετοιμάσει αρκετά γι’ αυτόν τον ρόλο και γι’ αυτή τη σχέση που μοιάζει μόνο με τον έρωτα, καθώς πολιορκεί το σώμα σου εκ των έσω, το μεταμορφώνει, το διαλύει και το ξανασυνθέτει από την αρχή, σου παίρνει το μυαλό και σιγά-σιγά εξελίσσεται σε ένα δεσμό αγάπης που όμοιος της δεν υπάρχει.

Κάπως έτσι και κάθε φορά, σε κάθε μικρή κορυφή που κατακτούσαμε μαζί -μ’ εμένα εμπρός του στην αρχή, να τον κρατώ απ’ το χέρι και μετά στο πλάι και μετά πίσω του, να τον στηρίζω έστω κι από απόσταση καθώς απομακρυνόταν όλο και πιο ορμητικός- μετά από κάθε μικρή ή μεγάλη επιτυχία νόμιζα ότι τα υπόλοιπα ήταν απλή υπόθεση… Τι κι αν κάθε επόμενο βήμα γινόταν όλο και πιο ριψοκίνδυνο και όφειλε να ισορροπεί ταυτόχρονα με όλους του άλλους ρόλους που είχα αναλάβει παράλληλα, ως σύζυγος, νοικοκυρά και γυναίκα καριέρας.

Μέχρι που φτάσαμε στο πιο απαιτητικό βήμα απ’ όλα, εκείνο που αφήνεις το παιδί να φύγει, να πετάξει μακριά και να βρει τον δικό του δρόμο… Τα καταφέραμε και σ’ αυτό!

Και τώρα, μετά από χρόνια, όταν ο γιος μου με αποχαιρετά φιλώντας με προστατευτικά στο κεφάλι -δυο μέτρα άντρας πια- νιώθω ότι μάλλον έχω κάνει καλή δουλειά μέχρι εδώ, ότι μπορώ να φέρω υπερήφανα τον τίτλο της μητέρας και #mouaksizei γιατί όπως αποδείχτηκε, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι απλή υπόθεση.