*Παραμυθαλήθεια  (Από το παραμύθι + αλήθεια. Πρόκειται για λέξη εντελώς φανταστική,  από το μυαλό του γράφοντος. Η σημασία της έχει δύο εκδοχές: 1) Αλήθεια ειπωμένη σαν παραμύθι  2) Παραμύθι που μας το έχουν «πουλήσει» ως αλήθεια. Σκοπός του γράφοντος στο κείμενο αυτό είναι να ισχύουν και οι δύο εκδοχές ταυτόχρονα).

Γράφει ο Δημήτρης Τσιριγώτης. Φυσικός

Η παραμυθαλήθεια

Μια φορά και έναν καιρό στη χώρα των Κοντών Μνημών ζούσε ένας ζάμπλουτος επιχειρηματίας που αισθανότανε ότι οι εργαζόμενοι στις εταιρίες του με τις αμοιβές τους του στερούσαν ένα μεγάλο μέρος από κέρδη του. Έτσι χωρίς κανέναν ενδοιασμό άρχισε τις απολύσεις και τις μεγάλες μειώσεις των μισθών και καλά έκανε δηλαδή μιας και δικό του ήτανε το «μαγαζί». Πάλι όμως τα κέρδη του δεν ήταν όσα θα ήθελε οπότε άρχισε να τα αποκρύπτει και να φοροδιαφεύγει. Και πάλι δίκιο είχε γιατί από πού και ως πού είχε βάλει ως συνέταιρο το κράτος. Επίσης επιδόθηκε στη διασπάθιση δημοσίου χρήματος λαμβάνοντας μέρος σε εικονικούς διαγωνισμούς και λεηλατώντας κρατικές επιχορηγήσεις. Και για να το γιορτάσει έβαλε, όχι ένα, αλλά τρία κερασάκια στην τούρτα: έγινε καναλάρχης, εκδότης και ιδιοκτήτης αθλητικής ομάδας. Μετά από όλα αυτά τα μεγάλα επιχειρηματικά ανοίγματα ένιωσε ότι, επιτέλους, θα μπορούσε να κάνει μια στάση και να απολαύσει όσα είχε καταφέρει με τόσο κόπο.

Όμως βλέπεις η άτιμη η ζωή δεν σε αφήνει ποτέ να ησυχάσεις και κάποια στιγμή είδε το όνομά του να φιγουράρει σε περίοπτη θέση στη λίστα Λαγκάρντ. Όταν μάλιστα αμέσως μετά άρχισε να κάνει δωρεές κυρίως σε δημόσια ιδρύματα όπως σχολεία και νοσοκομεία όλοι νόμισαν ότι τα έχασε από το σοκ που τον είχαν κάνει τσακωτό. Αλλά εντελώς μαγικά , όπως συμβαίνει στα παραμύθια, αντί να απολογηθεί στη δικαιοσύνη του απένειμαν τον τίτλο του μέγα φιλάνθρωπου και ευεργέτη για τον τόπο. Και έζησε αυτός καλά και εμείς… Αλήθεια εμείς τι κάναμε;

Εμείς λοιπόν μπήκαμε σε μεγάλο πειρασμό μήπως δεχτούμε τις δωρεές του παρόλο που γνωρίζαμε καλά ότι ο μόνος υπεύθυνος για τα έξοδα συντήρησης και λειτουργίας των δημοσίων ιδρυμάτων είναι η Πολιτεία. Υπήρχε όμως τεράστια δυσκολία εκ μέρους της Πολιτείας να εκτελέσει τα καθήκοντά της γιατί βλέπετε ήθελε να παρουσιάζει πλεόνασμα και δεν έπρεπε να κάνει πολλά έξοδα. Οπότε και η Πολιτεία όχι μόνο δεν είχε αντίρρηση αλλά έκανε και την προξενήτρα.

Έτσι λοιπόν με τις ευλογίες της Πολιτείας τα δεχτήκαμε τα χρήματα και ας βασανιστήκαμε για μια στιγμή με την ιδέα που μας έβαλαν κακές γλώσσες μήπως η δωρεά αυτή ήταν ένα μερίδιο από τα κλοπιμαία. Αυτές τις αρνητικές όμως σκέψεις τις ταχτοποιήσαμε στα γρήγορα βαθιά μέσα μας και από την άλλη μέρα ο ζάμπλουτος επιχειρηματίας ήταν για εμάς ο ευεργέτης μας και ας τόλμαγε να πει κάποιος κακή κουβέντα για εκείνον. Μετά ήρθε και η Πολιτεία και τον απάλλαξε από κάθε κατηγορία. Τα στοιχεία εναντίον του, αποφάνθηκε, δεν στοιχειοθετούν παράνομη πράξη. Και δεν φτάνει μόνο αυτό, του απένειμε τη μέγιστη τιμή, εκείνη του Εθνικού Ευεργέτη.

Μόνοι κάτι αριστεροί με μια φοβική νοοτροπία που θέλει τα δημόσια ιδρύματα αποκομμένα από την κοινωνία ψέλλισαν κάτι αντιρρήσεις. Άκουσον άκουσον τι σκέφτηκαν: «Αν η Πολιτεία είχε φορολογήσει τα κέρδη που απέκρυψε ο επιχειρηματίας  θα είχε βρει χρήματα να διαθέσει για τα δημόσια ιδρύματα και δεν θα περίμενε τη δωρεά του επιχειρηματία για να την ξελασπώσει». Μάλιστα οι φωστήρες αυτοί μας είπαν να προσέχουμε τους δήθεν συμψηφισμούς που ακούγονται από κάποια ΜΜΕ που ανήκουν τον δωρητή του τύπου: «μπορεί να γλιτώνει χρήματα από την εφορία αλλά τα επιστρέφει πάλι στο κράτος με τη μορφή δωρεών». Μας είπαν λοιπόν ότι «οι δωρεές και οι χορηγίες έχουν τόσο μεγάλες φοροαπαλλαγές που είναι σαν να γλιτώνει τα 10 και να επιστρέφει το 1». Αλλά δεν είναι λιγάκι μίζερο να μουρμουράνε αυτοί οι φοβικοί αριστεροί την ώρα που εμείς ήδη καμαρώνουμε στο νοσοκομείο μας το νέο μαγνητικό τομογράφο μας, δωρεά του πιο πάνω ευεργέτη μας; Στο κάτω της γραφής τι σημασία έχει ποιος έδωσε τα χρήματα για την αγορά του; Και τι σημασία έχει που δώσαμε σε όλη την πτέρυγα του νοσοκομείου το όνομα του δωρητή του; Σημασία έχει ότι εμείς κάναμε τη δουλειά μας.

Και πριν πείτε: «μα τι σόι παραμύθι είναι αυτό που δεν έχει δράκο» έχω να σας πληροφορήσω ότι σε αυτό το παραμύθι ο δράκος εμφανίστηκε στο τέλος. Έναν χρόνο μετά λοιπόν από την δωρεά του νέου τομογράφου και τις ατέλειωτες ευχές που είχαμε δώσει εμείς οι εργαζόμενοι: «να είναι καλά ο ευεργέτης μας που μπορούμε τώρα να κάνουμε απρόσκοπτα τη δουλειά μας» ήρθαν όμως τα κακά μαντάτα. Η Πολιτεία ανακοίνωσε ότι λόγω μειωμένων εσόδων εξαιτίας της τεράστιας φοροδιαφυγής είναι αναγκασμένη να πάρει ορισμένα δραστικά μέτρα λιτότητας που προέβλεπαν μειώσεις μισθών και απολύσεις για το εργατικό προσωπικό. Ανάμεσα σε αυτούς που απολύθηκαν ήταν και ο μοναδικός χειριστής του μαγνητικού τομογράφου. Και μην νομίζατε ότι προσλάβανε νέο χειριστή. Όχι, αυτά δεν συμβαίνουν ούτε στα παραμύθια. Απλά απέσυραν τον μαγνητικό τομογράφο και τον αποθήκευσαν στο υπόγειο του νοσοκομείου. Εννοείται βέβαια ότι η πτέρυγα του νοσοκομείου εξακολούθησε για πάντα να έχει το όνομα του δωρητή του τομογράφου.

Και έζησε ο ζάμπλουτος επιχειρηματίας καλά και ως ευεργέτης πλέον αιώνια και εμείς, που μας χρειάστηκε κάποια στιγμή για την υγεία μας μια μαγνητική τομογραφία, απλά δεν ζήσαμε.