Πώς βρέθηκες εκεί ολομόναχο; Ποιος άνεμος κουβάλησε το σπόρο σου; Πού βρήκες το νερό και ρίζωσες και βλάστησες και άνθισες;

Μοναχικό, όμορφο λουλούδι στην έρημο

Του

– Τα ερωτήματά μου…

Πώς βρέθηκες εκεί ολομόναχο; Ποιος άνεμος κουβάλησε το σπόρο σου; Πού βρήκες το νερό και ρίζωσες και βλάστησες και άνθισες;

Δεν σε νοιάζει που δεν έχεις παρέα; Δεν νιώθεις την ξηρασία να σε απειλεί; Πώς αντέχεις στις καυτές ακτίνες του ήλιου; Δεν σε φοβίζει η μοναξιά της ερημιάς;

Δεν αγωνιάς που δεν βρίσκεται κάποιος εκεί κοντά σου για να “καταγράψει” την παρουσία σου, να στοχαστεί, να σε θαυμάσει, να σε καμαρώσει, να γράψει για την ομορφιά σου; Τι ζητάς με το κιτρινοπορτακαλί στην γκρίζα  απεραντοσύνη της ερήμου;

Τι θα απογίνεις σαν εκμετρήσεις τις μέρες της ζωής σου; Δεν ανησυχείς που δεν θα μπεις στον κύκλο της ζωής και θα σε καταπιεί ο ξερότοπος; Δεν αναρωτιέσαι αν θα βρεθεί κάποιο έντομο χαμένο από τα άλλα ή κάποιο πουλί ξεστρατισμένο για να παίξει το παιχνίδι της γονιμοποίησής σου και στο μέλλον να “ταξιδέψεις”;

– Οι απαντήσεις του…

Μα είναι απλό. Σαν με βλέπεις σου τις στέλνω με τις σκέψεις σου… Δεν έχεις ακούσει το φίλο μου, τον Α. Ντε Σαιντ Εξυπερύ; “Αυτό που με συγκινεί τόσο έντονα σε τούτο τον κοιμισμένο Μικρό Πρίγκιπα είναι η πίστη του σ’ ένα λουλούδι, είναι η εικόνα ενός τριαντάφυλλου που ακτινοβολεί μέσα του σαν τη φλόγα ενός λύχνου, ακόμα και όταν κοιμάται…”.

Πόσα και πόσα όμορφα πράγματα συμβαίνουν στη φύση, χωρίς να τα δει ανθρώπου μάτι, χωρίς να στοχαστεί κάποιος γι’ αυτά, χωρίς να γράψει το ταξίδεμά του ο ποιητής;

Δεν δημιουργηθήκαμε για να μας παρατηρήσει, να μας αξιολογήσει, να μας θαυμάσει ανθρώπου μάτι. Καθετί που υπάρχει έχει αυταξία. Είναι δημιούργημα σαν και εσένα.

Η φύση δεν έχει σκοπό, όπως ο δικός σας πολιτισμός. Η φύση έχει τη δική της λογική – πορεύεται σε πολλούς, σε ατέλειωτους δρόμους. Έχει θαυμαστή ενότητα. Όλα τα όντα της είναι ζυμωμένα με αστερόσκονη και το καθένα μετά βρήκε τις δικές του διαδρομές, έπλασε τις δικές του, ξεχωριστές μορφές.

Η φύση έχει την πιο ζηλευτή γέννηση. Απ’ αυτή βλάστησε η ζωή. Η ζωή, δέντρο με ρίζες στο χωροχρόνο βαθιές, κλαδιά αμέτρητα, όλο και πιο πολλά, όλο και πιο ποικιλόμορφα και ξεχωριστά. Η ζωή έχει δύναμη, μεγάλη δύναμη. Η βαρύτητα και η ζωή είναι οι ψυχές του Σύμπαντος.

Η ζωή απλώνεται, δυναμώνει, φουντώνει, γι’ αυτό υπάρχει ο χρόνος, για να γίνεται το παιχνίδι της ύλης και της ζωής, για να αναδυθεί το πνεύμα. Θα την βρεις παντού: στο αγριοκάτσικο που σκαρφαλώνει σε απόκρημνες βουνοκορφές, στο λουλούδι που ξεφυτρώνει στη σχισμάδα του βράχου, στο μικρό βλαστάρι που αποδιώχνει του χιονιού το φορτίο και θαλερά ξεπροβάλλει, στα βακτήρια που είναι βαθιά χωμένα στους πάγους τους πολικούς, στους αιωρηματοφάγους οργανισμούς στις σκοτεινές τάφρους των ωκεανών, στους σπόρους που στους ανέμους ταξιδεύουν…

Πόσες και πόσες πηγές ζωής δεν έχουν γεννηθεί, δεν γεννιούνται και δεν θα γεννιούνται στον αιώνα τον άπαντα, στον άχρονο χρόνο μέσα στους πυρήνες των άπειρων αστεριών με τη δημιουργία των απλών χημικών στοιχείων;

Δεν υπάρχει πουθενά μοναξιά όσο ανθίζει η ζωή. Υπάρχουν λουλούδια παντού. Ακόμα και στο μακρινό, ψυχρό, αφιλόξενο Σύμπαν. Γι’ αυτή τη μικρή σαν κουκκίδα γωνιά της Γης ανησυχείς; Ο φίλος των αστεριών και των λουλουδιών, ο μικρός Πρίγκιπας ένιωσε κάτι πολύ απλό, πολύ όμορφο. “Αν αγαπάς ένα λουλούδι που βρίσκεται σε ένα αστέρι, νιώθεις γλυκά τη νύχτα όταν κοιτάζεις τον ουρανό. Όλα τα αστέρια είναι ανθισμένα”!

– Ναι, μοναχικό λουλούδι, η ζωή είναι ενιαία, ενιαία και αδιαίρετη η ομορφιά της. Και εσύ είσαι μήνυμα ζωής, έκφραση ομορφιάς. Το νιώθω… Παντού υπάρχουν λουλούδια!