Οι μη ενδιαφέροντες άνθρωποι (του Δ. Τσιριγώτη)

Άλλοι τους λένε μη ενδιαφέροντες, άλλοι συνηθισμένους, άλλοι πεζούς και άλλοι αδιάφορους. Όλοι μας έχουμε γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους. Που δεν σου τραβάνε το βλέμμα. Που δεν τους ενδιαφέρει καθόλου να στρέψουν τους προβολείς πάνω τους και να πάρουν χειροκρότημα. Είναι τα αυτιά στις παρέες και όχι τα στόματα .Όταν οι περισσότεροι αγωνίζονται για την καλύτερη ατάκα, για το πιο ατράνταχτο επιχείρημα και την ολοκληρωμένη άποψη εκείνοι μονάχα ακούν και χαμογελούν βαθιά. Χαμογελούν γιατί πολύ απλά απολαμβάνουν τους άλλους και όχι τον εαυτό τους. Και αυτό τους είναι αρκετό! Αναρωτιέσαι: ρε διάολε, αυτοί δεν έχουν μικρά ανθρωπάκια μέσα στο κεφάλι τους, ξέρετε από αυτά που ουρλιάζουν για προσοχή και που ησυχάζουν μόνο όταν την πάρουν; Πως μπορούν αλήθεια να αντιστέκονται στην επιθυμία να κάνουν πράγματα για να αρέσουν στους άλλους;

Τι είναι όμως αυτό που τους κάνει απαραίτητους σε κάθε ομάδα ανθρώπων και σε κάθε παρέα; Πως είναι δυνατόν, εντελώς αθόρυβα και αόρατα, και χωρίς ούτε καν οι ίδιοι να το γνωρίζουν να παίζουν το ρόλο της συνεκτικής ουσίας μεταξύ άλλων ανθρώπων; Μάλλον φταίει ο αθέατός τους κόσμος .Το συναίσθημα. Απαλλαγμένοι από αμπαλάζ , από μεταξωτές κορδέλες ,από φτιασίδια ελευθερώνουν το συναίσθημά τους το οποίο ζεσταίνει σαν την στια τους υπόλοιπους.

Οι συνηθισμένοι άνθρωποι δεν είναι του περιτυλίγματος , σου δείχνουν κατευθείαν το περιεχόμενό τους. Όταν οι περισσότεροι χτίζουμε με επιμονή και κόπο τον μοναδικό και υπέροχο εαυτό μας αυτοί φαίνεται ότι έχουν άλλες προτεραιότητες. Δεν είναι διαβασμένοι, δεν είναι ενημερωμένοι ,δεν ξέρουν από τέχνη, δεν κάνουν βαθυστόχαστες κοινωνικές αναλύσεις αλλά δεν απορρίπτουν αυτούς που είναι όλα αυτά – ίσα ίσα τους θαυμάζουν. Απλά νιώθουν ότι όλα αυτά εκείνους δεν τους αφορούν. Μπορούν να χαρούν με πολύ πιο απλά και συνηθισμένα πράγματα που οι άλλοι τα απορρίπτουν ως κατώτερα και πεζά.

Μπορεί να διαβάσουν ένα βιβλίο γιατί πολύ απλά τους άρεσε το εξώφυλλο, να δούνε μια ταινία στην τηλεόραση γιατί αυτή έτυχε να παίζει εκείνη την ώρα, να πιστέψουν μια ιστορία με θεωρίες συνομωσίας που διαβάσανε κάπου στο ιντερνέτ, να στήνονται κάθε βράδυ, 8 ή ώρα ακριβώς, μπροστά στις τηλεοράσεις τους για να δούνε τις ειδήσεις, να αποδίδουν τον κάθε πονοκέφαλο στο μάτι και την κάθε αναποδιά σε γρουσουζιά και να κάνουν like στην δική τους ανάρτηση στο facebook. Και όμως αυτοί οι συνηθισμένοι άνθρωποι είναι οι πρώτοι που χαίρονται με τη χαρά σου, που σου στέκονται στα δύσκολα και που σε θεωρούν δικό τους άνθρωπο χωρίς απαραίτητα να είναι τα αισθήματα αμοιβαία. Είναι αυτοί που δεν θα εξαφανιστούν άμα αρρωστήσεις ,που θα σου πουν χαμηλόφωνα να μην ακούσουν οι άλλοι : «μήπως έχεις ανάγκη από χρήματα; » και ας είναι μεροκαματιάρηδες οι ίδιοι. Είναι αυτοί που δεν πρόκειται ποτέ να σε δικάσουν ότι και αν έχεις κάμει ή να σου πουν ότι είχες άδικο αφού για αυτούς ο φίλος έχει πάντα δίκιο. Που όποτε και να τους ρωτήσεις τι κάνουν θα σου πούνε : «Δόξα τω Θεώ ,τα δικά σου νέα». Που πάντα παίρνουν πρώτοι τηλέφωνο στη γιορτή σου τόσο πρωί που μπορεί και να σκεφτείς : «καλά στον ύπνο τους σε βλέπανε ;»,και το υπέροχο είναι ότι ναι, μάλλον έπαιζες και εσύ σε κάποιο όνειρό τους . Μην μας ξεγελάει όμως. Αυτή η αθωότητα και παιδικότητα δεν έχει καμία σχέση να κάνει με την ανωριμότητα. Τουναντίον μάλιστα στα δύσκολα εκείνοι είναι που παίρνουν το ρόλο του μεγάλου και με ψυχραιμία βγαίνουν μπροστά να καθαρίσουν. Και τότε συνειδητοποιείς ότι η ήπια εικόνα τους είναι επιλογή και όχι αδυναμία.

Οι άνθρωποι αυτοί δίνουν μεγάλη βαρύτητα στα μικρά και καθημερινά πράγματα γι’ αυτό είναι απλοί ,πρακτικοί και καπάτσοι. Οι άνδρες είναι μάστορες, πιάνουν τα χέρια τους που λένε. Μπορούν να βάψουν το σπίτι μέχρι να επισκευάσουν το καρμπυρατέρ του αμαξιού. Και το κάνουν με πολύ μεράκι και αγόγγυστα. Οι δε γυναίκες είναι νοικοκυρές και εκπληκτικές μαγείρισσες. Ελληνική παραδοσιακή κουζίνα πάντα, που αρέσει στην οικογένεια. Όταν οι περισσότεροι από εμάς εκτιμούμε μόνο τα μεγάλα και τα σημαντικά , θεωρώντας αγγαρεία τα καθημερινά ,εκείνοι τιμούν ακόμα τον «θεό των μικρών πραγμάτων» και φαίνεται να έχουν βρει την μυστική συνταγή της ισορροπίας.

Πολύ πιθανόν να μην έπαιρναν καλό βαθμό σε ένα ¨test IQ¨ αλλά αν μπορούσαμε να αξιολογήσουμε τα συναισθήματα ,την ενσυναίσθηση, τις σχέσεις με τους άλλους, τη δημιουργικότητα, τις κινητικές δεξιότητες, την πίστη σε αξίες τότε μάλλον θα είχαμε άλλα αποτελέσματα.

Για τους ανθρώπους αυτούς η πιο μεγάλη αξία είναι η οικογένεια. Θεωρούν ως υπέρτατη αποστολή τη θυσία για τα παιδιά τους και τη φροντίδα των ηλικιωμένων. Όταν για τους πιο πολλούς από εμάς η ευτυχία έχει γίνει συνώνυμη με την επαγγελματική εξέλιξη, την οικονομική επιτυχία και την κοινωνική αναρρίχηση, εκείνοι είναι ευχαριστημένοι να σπουδάσουν και να βρουν δουλειά τα παιδιά τους ,να έχουν όλοι την υγειά τους ,να μπορέσουν να αφήσουν ένα σπίτι στα παιδιά τους , να δούνε κανένα εγγόνι και να έχουνε καλά γεράματα. Ναι αυτές είναι οι χαρές που προσδοκάνε, γάμους, βαφτίσια και οικογενειακά τραπέζια με την οικογένεια πάντα να πρωταγωνιστεί. Τα όνειρά τους χαρακτηρίζονται από κάποιους ως μικροαστικά και από κάποιους άλλους ως νοσταλγικά μιας άλλης, πιο ανθρώπινης, εποχής.

Όσον αφορά τις πολιτικές τους θέσεις θα σου πουν πράγματα που εσύ ποτέ δεν θα έλεγες και ας τα πιστεύεις κατά βάθος, γιατί θα τα θεωρούσες αυτονόητα και συνηθισμένα. Θα σου πούνε να μην γίνονται πόλεμοι ,να μην υπάρχει φτώχεια και ανεργία, να μην υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Θα σου πούνε ότι σχεδόν κανείς πολιτικός δεν νοιάζεται για τον κοσμάκη και ας λένε το αντίθετο για σύνθημα. Και πριν βιαστούμε να τους χαρακτηρίσουμε απολιτικούς ίσως θα πρέπει να σκεφτούμε ότι αυτοί απορρίπτουνε τους πολιτικούς και όχι την πολιτική. «Σιγά μην περιμένουμε από αυτούς να μας σώσουν, μόνοι μας ότι κάνουμε». Και εάν προσπαθήσεις να τους κατατάξεις πολιτικά μάλλον θα αποτύχεις αφού θα καταλήξεις ή ότι δεν ψηφίζουν τίποτα ή ότι τους έχουν ψηφίσει όλους. Ναι είναι αλήθεια ,οι άνθρωποι αυτοί λένε μόνο τα αυτονόητα αλλά αναρωτιέμαι σε μια εποχή τόσο σουρεαλιστική, που όλα μοιάζουνε το ίδιο, μήπως το ζητούμενο είναι τελικά το αυτονόητο ;

Ο μεγάλος τους σύμμαχος είναι ο χρόνος. Όταν τους πρωτογνωρίζεις δεν πέφτουν απάνω σου για να σου κάνουν καλή εντύπωση και να σε κερδίσουν αμέσως και γι’ αυτό το λόγο δεν κεντρίζουν το ενδιαφέρον σου. Όσο όμως κυλάει ο καιρός συνειδητοποιείς ότι πλέον σου έχουν γίνει απαραίτητοι. Αυτή η έλλειψη φιλοδοξίας να κατακτήσουν τον κόσμο όλο εδώ και τώρα είναι αυτό που τους αφήνει να τρυπώσουν αθόρυβα στην καρδιά σου. Το να είναι απλά ο εαυτός τους σε ένα κόσμο που υμνεί τη δημοφιλία και ωθεί προς τον ναρκισσισμό είναι κατά μια έννοια μια πράξη αντίστασης. Αναρωτιέμαι μήπως τελικά οι άνθρωποι που παρουσιάζουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι οι μη ενδιαφέροντες;

Δημήτρης Τσιριγώτης. Φυσικός