Τι έλεγε ο Μακαριστός Ιερεμίας για την οικονομική κρίση και τα έσχατα

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΤΖΑΝΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ «ΠΟΙΜΗΝ»

Ἐρώτηση 1η: Οἰκονομική κρίση καί πνευματικός ἀγώνας. Μποροῦν ἆραγε νά ἀποσοβηθοῦν τά δεινά τῆς πρώτης, ὅταν ἐνταθεῖ ὁ δεύτερος; Μπορεῖ τελικά κάποιος πού στερεῖται τό ψωμί καί τό νερό νά ἀκούσει κήρυγμα περί Χριστοῦ;

Ἀπάντηση:

(α) Στό ἐρώτημά Σας αὐτό θά πῶ ἀρχικά, ὡς βάση τῆς ἀπάντησής μου, τό γενικό μάθημα καί δίδαγμα, πού δίνει ἤδη ἡ Παλαιά Διαθήκη: Ὅτι ἡ ἀποστασία τῶν ἀνθρώπων μιᾶς κοινωνίας ἀπό τόν Θεό, θά φέρει τήν ἀποσύνθεση τῆς κοινωνίας αὐτῆς καί τήν κρίση της σέ ὅλους τούς τομεῖς καί στόν οἰκονομικό βεβαίως τομέα. Στόν προφήτη Ἠσαΐα (8ος αἰών) ἀκοῦμε τόν Θεό νά λέγει στούς Ἰουδαίους: « Ἄν θ έ λ η τ ε κ α ί εἰσ α κ ο ύ σ η τ έ μ ο υ , τ ά ἀ γ α θ ά τ ῆ ς γ ῆ ς φ ά γ ε σ θ ε · ἐ ά ν δ έ μ ή θ έ λ η τ ε , μ η δ έ εἰσ α κ ο ύ σ η τ έ μ ο υ , μ ά χ α ι ρ α ὑ μ ᾶ ς κ α τ έ δ ε τ α ι » (= θά σᾶς καταφάγει τό μαχαίρι, τῶν ἐχθρῶν ἐννοεῖται) (1,19). Κατά τούς προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, δέν μπορεῖ νά σταθεῖ μία κοινωνία, ἄν αὐτή δέν ἔχει θρησκευτικές καί ἠθικές βάσεις. Ἐπειδή δέ οἱ προφῆτες δέν βλέπουν τίς βάσεις αὐτές, γι᾽ αὐτό καί προφητεύουν ἐρχομένη καταστροφή, κηρύττουν δέ τήν μετάνοια καί τήν ἐπιστροφή στόν Θεό ὡς τό μόνο μέσο γιά τήν ἀποφυγή τῆς καταστροφῆς. Ἐπαναλαμβάνω ὅτι καί κατά τήν Παλαιά Διαθήκη ἤδη τό συμβαῖνον καί ὑπάρχον ἐθνικό καί κοινωνικό κακό εἶναι πρώτιστα πάντων θρησκευτικό κακό. Σ᾽ αὐτή τήν βιβλική βάση κινεῖται ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία καί ἔτσι βλέπει ἡ Ἐκκλησία μας τά πράγματα· γι᾽ αὐτό καί τήν δουλεία μας στούς Τούρκους τήν ἡρμήνευσε ὡς ἀποτέλεσμα τῶν ἁμαρτιῶν μας. Φαίνεται αὐτό καθαρά καί δυνατά στόν Παρακλητικό Κανόνα πρός τήν Παναγία Προυσιώτισσα συντεθημένον κατά τήν ἐποχή ἐκείνη. Γι᾽ αὐτό καί οἱ πατέρες τῆς ἐποχῆς αὐτῆς, γιά τήν ἀπαλλαγήν τοῦ ἔθνους μας ἀπό τήν ὑποδούλωση συνιστοῦσαν πολύ τήν μετάνοια. Καί ὅταν δέν ἔβλεπαν τήν μετάνοια καί τήν ἐπιστροφή στόν Θεό, δέν πίστευαν στήν ἐπιτυχία τῶν ἐπαναστατικῶν κινημάτων.

(β) Πολύ λυποῦμαι ὅμως, ὡς Ἐπίσκοπος, γιατί ἡ παραπάνω ἀλήθεια, πού ἔρχεται ἠχηρή ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, δέν ἀκούεται σήμερα ἀπό τούς ἄμβωνας τῶν Ἐκκλησιῶν μας ὡς ἑρμηνεία καί λύση τῆς σημερινῆς οἰκονομικῆς κρίσης στήν ἀγαπητή μας πατρίδα. Ἴσως σ᾽ αὐτό φταίει (αὐτό εἶναι) καί τό ἀθεολόγητο πολλῶν σημερινῶν κηρύκων, πού οὔτε Ἁγία Γραφή οὔτε ἁγίους Πατέρες διαβάζουν. Ἔ, βέβαια! «Μέ τό χαρτοβασίλειο (τῆς διοικήσεως) ἀφήσαμε τόν Μέγα Βασίλειο», ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστός ἅγιος πατήρ Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος! Ἡ σημερινή λοιπόν οἰκονομική κρίση τῆς Ἑλλάδας μας καί τά ἄλλα συνοδεύοντα αὐτήν κακά, ἔχουν ὡς αἰτία τήν ἀποστασία τῶν σημερινῶν Ἑλλήνων ἀπό τόν Θεό. Καί λόγος περί μετανοίας οὐδείς!…

(γ) Γιά νά εἶμαι ἀκριβής στόν τεθέν ἐρώτημα, ναί, πιστεύω ὅτι ὅταν ἀρχίσει κίνημα ἀληθινῆς μετανοίας, καί μάλιστα ὅταν «ἐνταθεῖ» (ὅπως λέγει τό ἐρώτημα) τό κίνημα αὐτό, τότε «θά ἀποσοβηθοῦν» τά «δεινά» τῆς κρίσης. Τό θαῦμα αὐτό θά ἔλθει ἀπό τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί γι᾽ αὐτό δέν ξέρω νά σᾶς πῶ μέ ποιά μέσα καί τρόπους θά τό κάνει ὁ παντοδύναμος καί πάνσοφος Θεός. Αὐτόν τόν μῆνα ἑορτάσαμε τόν ἅγιο Σπυρίδωνα, πού πτωχός αὐτός καί μή ἔχοντας χρήματα νά βοηθήσει ἕνα πτωχό χριστιανό τοῦ ποιμνίου του, ἔπιασε ἕνα φίδι ἀπό τόν ἀγρό, τό σταύρωσε καί αὐτό ἔγινε χρυσάφι καί ὁ ἅγιος τοῦ τό ἔδωσε τοῦ πτωχοῦ (εἶναι γραμμένο στό Ἀπολυτίκιο τοῦ ἁγίου αὐτό τό θαῦμα: « Κ α ί ὄ φ ι ν εἰς χ ρ υ σ ο ῦ ν μ ε τ έ β α λ ε ς » )! Νά πῶς ἕνας Δεσπότης ἔλυσε τό οἰκονομικό πρόβλημα ἑνός πτωχοῦ. Μέ τήν ἁγιότητά του! Ἔχουμε λοιπόν ἀνάγκη ἀπό ἁγίους γιά τήν λύση τῶν προβλημάτων μας.

(δ) Στό τέλος τοῦ ἐρωτήματος τίθεται ἀξιόλογο ἐρώτημα σχετιζόμενο μέ τό θέμα: « Μ π ο ρ ε ῖ τ ε λ ι κ ά κ ά π ο ι ο ς π ο ύ σ τ ε ρ ε ῖ τ α ι τ ό ψ ω μ ί κ α ί τ ό ν ε ρ ό ν ά ἀ κ ο ύ σ ε ι κ ή ρ υ γ μ α π ε ρ ί Χ ρ ι σ τ ο ῦ ; » . Ὁ σύνδεσμος τοῦ ἐρωτήματος αὐτοῦ μέ τά προηγούμενα εἶναι: Πῶς νά μιλήσουμε γιά μετάνοια στόν λαό, ἀφοῦ αὐτός πεινάει; Θά μπορεῖ νά ἀκούσει τό κήρυγμά μας; Ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νά λάβω βαθύτερα τό θέμα, ἐπειδή εἶναι σοβαρό: Πολλοί ἄνθρωποι ἔχουν λανθασμένη ἔννοια περί Ἐκκλησίας. Τήν θεωροῦν ὡς μία ὀργάνωση, ἔστω ἐπίσημη ὀργάνωση, ἡ ὁποία πρέπει νά φροντίζει γιά τά ποικίλα κοινωνικά προβλήματα τῶν ἀνθρώπων. Δέν εἶναι ὅμως αὐτό ἡ Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία, γιά νά εἶναι σωστή, πρέπει νά συνεχίζει τό ἔργο πού ἔκανε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Καί ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἐδῶ κάτω στήν γῆ πού ἦλθε, μᾶς ἔκανε αὐτά τά δύο: Κήρυξε ἅγια λόγια, πού εἶναι γραμμένα στό ἅγιο Εὐαγγέλιο, καί ἔχυσε τό πανάγιό Του Αἷμα στόν Γολγοθᾶ, πού εἶναι στό ἅγιο Ποτήριο. Αὐτό εἶναι τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας: Νά κηρύττει διά τῶν κηρύκων της τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί νά τελεῖ διά τῶν ἱερέων της τήν Θεία Λειτουργία, γιά νά κοινωνοῦν οἱ πιστοί τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ « εἰς ἄ φ ε σ ί ν τ ο υ ς ἁ μ α ρ τ ι ῶ ν κ α ί εἰς ζ ω ή ν αἰώ ν ι ο ν » . Βέβαια, ὁ καλός ποιμένας δέν ἐπιτρέπεται νά εἶναι ἀδιάφορος καί γιά τά οἰκονομικά καί τά ἄλλα προβλήματα τοῦ ποιμνίου του, ἀλλά κατά πρῶτον καί κύριο λόγο πρέπει νά φροντίζει νά δώσει στόν λαό τῆς ποίμνης του τήν θεογνωσία καί νά τόν κάνει θεοφόρο. Ἀπαντώντας τώρα κατ᾽ εὐθείαν στό ἐπί μέρος ἐρώτημα, κατ᾽ ἀρχήν λέγω ὅτι, ναί, μπορεῖ ὁ πιστός χριστιανός, ὄχι μόνο στερούμενος ψωμί καί νερό, ἀλλά καί παιδευόμενος μέ φρικτά μαρτύρια, μπορεῖ, λέγω, καί λόγο Θεοῦ νά ἀκούει καί νά προσεύχεται καί θεοπτία νά ἔχει, ὅπως αὐτό τό βλέπουμε στά μαρτυρολόγια. Μάλιστα, κατά τήν ὀρθόδοξο θεολογία μας, ὅταν ἡ ψυχή ἔχει τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ ἐν ἑαυτῇ, ἀναστέλλονται τά σωματικά καί δέν πεινᾶ καί δέν διψᾶ, οὔτε πονεῖ τό σῶμα, ὅπως τό διαβάζουμε στά ἱερά μας Συναξάρια. Ἄς θυμηθοῦμε ὅτι, ὅπως τό εἶπε ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, τρεῖς μέρες ἦταν νηστικοί οἱ κάτοικοι τῆς Γαλιλαίας προσμένοντες τόν Κύριο Ἰησοῦ, γιά νά ἀκούσουν τό κήρυγμά Του (βλ. Ματθ. 15,32).

Ἀλλά αὐτό συμβαίνει μέ τούς θεοφόρους. Γιά τόν νηστικό ὅμως καί ἄρρωστο ἄνθρωπο, πού ἔχει ἄγνοια Θεοῦ, θά κρινόταν ἀκόμη καί ὡς ἀνόητο τό νά ἀρχίσουμε νά τοῦ ἑρμηνεύουμε τόν Ἠσαΐα, χωρίς πρῶτα νά τοῦ ἁπαλύνουμε τόν πόνο καί νά τοῦ προσφέρουμε τροφή. Ἔτσι, λέγουμε τελικά, ἀπαντώντας εὐθέως στό ἐρώτημα, ὅτι οἱ ἱερεῖς στούς σήμερα πεινασμένους καί πονεμένους πρέπει νά κάνουμε καί τά δύο συγχρόνως: Νά δίδουμε σ᾽ αὐτούς καί τήν ὑλική καί τήν πνευματική μας προσφορά. Μάλιστα πρέπει νά ἀρχίσουμε σ᾽ αὐτούς ἀπό τήν ὑλική προσφρορά, ἀπό τήν παροχή τροφῆς καί φαρμάκων καί στέγης, καί συγχρόνως νά τοῦ μιλᾶμε καί γιά τόν Θεό. Ἔτσι θά γίνεται δεκτός ὁ λόγος μας ἀπ᾽ αὐτούς.

Ἐρώτηση 2η: Τρομοκρατία καί ἐσχατολογία. Πολλοί ἱεροκήρυκες ὀξύνουν τό κήρυγμα περί τῶν ἐσχάτων προκαλώντας ἀκόμα καί τρόμο. Εἶναι ἆραγε αὐτός ὁ σκοπός τῶν προορατικῶν ἀποφθεγμάτων καί μάλιστα τῶν προφητικῶν κειμένων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης;

Ἀπάντηση: Πρόκειται γιά πολύ σοβαρό ἐρώτημα, ἡ δέ σωστή ἀπάντησή του συνδέεται μέ τήν σωστή ἑρμηνεία τοῦ βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως. Τό μήνυμα αὐτοῦ τοῦ βιβλίου εἶναι ὅτι, παρά τά συμβαίνοντα κακά, τά παιδιά τοῦ Θεοῦ πρέπει νά εἶναι ἤρεμα, γιατί περί αὐτῶν ὁ Θεός λαμβάνει εἰδική μέριμνα καί φροντίδα. Γι᾽ αὐτό καί στό βιβλίο αὐτό παρατηρεῖται συχνά τό φαινόμενο μετά ἀπό μία ταραχώδη περικοπή, στήν ὁποία προμηνύονται κακά (δηλούμενα διά τῶν ἑπτά σφραγίδων, ἑπτά σαλπίγγων καί ἑπτά φιαλῶν), παρεμβάλλεται μία ἄλλη γλυκεία καί παρήγορη περικοπή, διά τῆς ὁποίας δηλοῦται ἡ ἐκλεκτή θέση, τήν ὁποία θά ἔχουν οἱ πιστοί τοῦ Θεοῦ (βλ. γιά παράδειγμα, κεφ. 7. 10. 14. 19. 21. 22 καί ἄλλες μικρότερες περικοπές). Περί τῆς Ἀποκαλύψεως ἤθελα νά πῶ καί τοῦτο τό σοβαρό, πολύ χρήσιμο γιά τό ἐρώτημά μας: Ὅτι πρέπει νά ἑρμηνεύεται μέ τήν «κυκλική» ἑρμηνεία.

Τό περιεχόμενό της δηλαδή ἐφαρμόζεται σέ κάθε ἐποχή κατά ἕνα μικρό κύκλο. Ἀργότερα θά ἐφαρμοστεῖ σέ μεγαλύτερο κύκλο, σέ ἀκόμη μεγαλύτερο κύκλο σέ κάποια ἄλλη ἐποχή, μέχρις ὅτου κάποτε, στά τέλη τῶν αἰώνων, ἐφαρμοστεῖ κατά τό ὅλον της περιεχόμενο καί τότε ἥξει τό τέλος. Αὐτό μᾶς ὠφελεῖ στό ἑξῆς: Μερικοί βλέποντες νά ἐφαρμόζεται στήν ἐποχή μας κάποιο κακό γιά τό ὁποῖο ὁμιλεῖ πράγματι ἡ Ἀποκάλυψη (ἡ πικρία τῶν ὑδάτων, ὅπως συνέβηκε μέ τό Τσερνομπίλ, γιά παράδειγμα) λέγουν ὅτι ἔφτασε τό τέλος τῶν αἰώνων, ἔφτασε ἡ δευτέρα παρουσία τοῦ Χριστοῦ, γιατί, νά, αὐτό τό γράφει ἡ Ἀποκάλυψη στό τάδε χωρίο της. Ὄχι! Αὐτό πού συμβαίνει στόν καιρό μας, ναί μέν τό γράφει ἡ Ἀποκάλυψη, ἀλλά δέν πρέπει νά λέγουμε μέ πεποίθηση ὅτι αὐτό εἶναι τοῦ τελευταίου κύκλου συμβάν, γιατί μπορεῖ, μέ τήν «κυκλική» ἑρμηνεία πού εἴπαμε, νά εἶναι κάποιο μικρό ἤ μεγάλο προμήνυμα τοῦ προφητευομένου ἐσχατολογικοῦ γεγονότος.

Τά προφητευόμενα τῆς Ἀποκαλύψεως λέγονται «σημεῖα», γιατί ὁδηγοῦν ἀλλοῦ (ὅπως τά σημεῖα τοῦ δρόμου, μία πινακίδα, γιά παράδειγμα, μᾶς ὁδηγοῦν σέ κάποιο τόπο). Θέλουν νά ὁδηγήσουν στήν μετάνοια. Στούς χριστιανούς μας πρέπει νά ποῦμε καί νά τονίσουμε νά μήν ἔχουν ἕνα φιλοπερίεργο ἐσχατολογικό ἐνδιαφέρον. Δέν τούς ὠφελεῖ σέ τίποτε αὐτό. Τούς ὠφελεῖ μόνο ἡ σωστή πνευματική τους πορεία καί σ᾽ αὐτό πρέπει νά στρέψουμε τό ἐνδιαφέρον τους. Ἔτσι καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος στούς Θεσσαλονικεῖς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἔντονα ἐσχατολογικά ἐνδιαφέροντα, τούς λέγει νά προσέχουν τήν πνευματική τους πορεία, τό « π ῶ ς δ ε ῖ π ε ρ ι π α τ ε ῖ ν κ α ί ἀ ρ έ σ κ ε ι ν Θ ε ῷ » (Α´ Θεσ. 4,1)!

Στούς χριστιανούς μας πρέπει νά τονίζουμε ὅτι εἶναι σφραγισμένοι μέ τήν σφραγίδα τοῦ Χριστοῦ. Τήν πῆραν μέ τό ἱερό Χρῖσμα. Κανείς καί τίποτε δέν μπορεῖ νά μᾶς τήν πάρει τήν σφραγίδα αὐτή, παρά μόνον ὅταν διακόψουμε τήν ζωντανή κοινωνία μας μέ τόν Κύριόν μας Ἰησοῦν Χριστόν. Ἡ δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ εἶναι χαρωποιό γεγονός: Θά ἔλθει ὁ Νυμφίος Χριστός νά παραλάβει ἐμᾶς τήν Νύμφη Του Ἐκκλησία στήν Βασιλεία του τήν ἐπουράνιο (βλ. Ἀποκ. 22,20). Ὅπως χαιρόμεθα γιά τήν πρώτη παρουσία τοῦ Χριστοῦ καί ἑορτάζουμε χαρωπά τά Χριστούγεννα, ἔτσι πρέπει νά λαχταροῦμε καί τήν δευτέρα παρουσία τοῦ Χριστοῦ λέγοντες καί κράζοντες « ἔ ρ χ ο υ , Κ ύ ρ ι ε Ἰ η σ ο ῦ » (Ἀποκ. 22,20), «ἵν α τ ά ς δ ύ ο σ κ ι ρ τ ῶ ν μ ε γ α λ ύ ν ω Ἀγ α θ έ π α ρ ο υ σ ί α ς Σ ο υ » (τροπάριο τῆς Ἐκκλησίας μας)!

Ἐρώτηση 3η: Πῶς ἦταν τό πέρασμά σας ἀπό τά πανεπιστημιακά ἕδρανα στήν ἐπισκοπική διακονία καί μάλιστα τήν διαποίμανση ἑνός λαοῦ ἁπλοῦ καί οἰκονομικά ἀσθενοῦς; Πιστεύετε ὅτι θά ἦταν τόσο ἁπλᾶ τά πράγματα, ἄν δέν σᾶς χαρακτήριζε ἡ πραότητα καί καλωσύνη;

Ἀπάντηση:

(α) Εὐχαριστῶ τήν Κυρία Θεοτόκο, διότι μοῦ ἔδωσε τήν χαρά νά διδάξω τήν θεολογία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί ἀπό τήν πανεπιστημιακή ἕδρα, ὡς καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἀλλά καί νά διδάσκω αὐτήν καί τώρα ἀκόμη στό Πανεπιστήμιο εἰς μεταπτυχιακούς φοιτητάς ὡς ὁμότιμος καθηγητής. Ἡ ἐκλογή μου ὡς ἐπισκόπου καί ἡ τοποθέτησή μου στήν ἐπαρχία γιά τήν διαποίμανση τοῦ λαοῦ πού ὑπηρετῶ, δέν μέ ἔκανε νά νοιώσω ὅτι διαφοροποιοῦμαι, γιατί τήν θεολογία πάλι κηρύττω καί τώρα ὡς ἐπίσκοπος στόν λαό, ζυμωμένη βέβαια μέ ἁπλότητα, γιά νά γίνομαι καταληπτός ἀπό τόν λαό τῆς ὑπαίθρου. Πραγματικά τό κήρυγμα, γιά νά εἶναι σωστό, πρέπει νά ἔχει θεολογία καί μάλιστα νά ἔχει βιβλική θεολογία, αὐτήν πού ἐδίδαξα καί διδάσκω ἔτι στό πανεπιστήμιο. Ἔτσι, λοιπόν, γιά τά κηρύγματά μου, στήν Μητρόπολη ὅπου διακονῶ, φωτοτυπῶ βιβλικά κείμενα (τό κείμενο) καί τά διανέμω στούς ἀκροατάς, οἱ ὁποῖοι στήν συνέχεια ἀκροῶνται ἑρμηνευτικό κήρυγμα. Μάλιστα δέ τά κείμενα πού τούς ἑρμηνεύω εἶναι αὐτά τά ἴδια τά κείμενα πού ἐδίδαξα στό Πανεπιστήμιο, λεγόμενα ὅμως τώρα, ξαναλέγω, μέ ἁπλότητα γιά τόν λαό. Πιστεύω ὅτι ἡ θεολογία δέν εἶναι γιά νά παραμένει στούς ψυχρούς πανεπιστημιακούς τοίχους, ἀλλά ἀπό τόν πανεπιστημιακό χῶρο νά διαχέεται στόν λαό. Καί πιστεύω πάλι ὅτι τό κήρυγμα, ἄν δέν μαθητεύει τούς ἀκροατές του στήν θεολογία, δέν εἶναι κήρυγμα.

(β) Ἀλλά τό τεθέν ἐρώτημα κάτι ἄλλο θέλει μυστικά νά πεῖ. Νομίζω ὅτι μέ ἐρωτᾶτε, «πῶς ἀπό τήν ὑψηλή πανεπιστημιακή θέση, ἀπό τίς ἐπιστημονικές ἔρευνες καί τά συνέδρια μέ ὑψηλούς νόες, κατέληξες στήν συναναστροφή μέ ἀγραμμάτους γεωργούς καί βοσκούς; Σίγουρα αὐτό θά θέλει πολλή ταπείνωση καί πολλή καλωσύνη». Αὐτή ἡ σκέψη καί ἰδέα, ἡ ὁποία φαίνεται ὅτι στό βάθος της τιμᾶ πολύ ἕνα καθηγητή Πανεπιστημίου, θά ἔλεγα ὅτι κατ᾽ ἀρχήν εἶναι καλή, γιατί ὑποδηλώνει τήν τιμή στήν Παιδεία, γιά τήν ὁποία ἐδοξάζετο ἀπό παλαιά ἡ πατρίδα μας, ἐνῶ σήμερα στήν Ἑλλάδα μας ἐκτιμᾶται καί χειροκροτεῖται περισσότερο ὁ ποδοσφαιριστής καί ὀλιγώτερο ὁ ἐπιστήμονας!… Ἀλλά ὁ ἐπιστήμονας, τότε εἶναι σωστός καί πραγματικά μορφωμένος, ὅταν μπορεῖ νά συμβιώσει μέ τούς ἁπλοϊκούς καί ταπεινούς κατά κόσμον, ἀλλά καί μέ τόν ὁποιονδήποτε, καί νά ἔχει καλή κοινωνία μαζί τους, σάν νά εἶναι ἀδελφοί του. Διαφορετικά, ἄν δέν μπορεῖ νά τό πετύχει αὐτό, δέν εἶναι μορφωμένος ψυχικά, καί ἡ μόρφωσή του ὡς καθηγητοῦ Πανεπιστημίου τοῦ χρησιμεύει μόνο γιά νά κάνει τό κακό μέ ἐπιστήμη. Στήν περίπτωσή μου λέγω μέ εἰλικρίνεια ὅτι, παρά τήν καλή μου διάθεση καί προσπάθεια ἀγαθῆς κοινωνίας μέ τόν λαό τῆς ποίμνης μου, ἀπό ἰδική μου ὑπαιτιότητα, ἔχουν συμβεῖ συγκρούσεις μαζί του, γιά τίς ὁποῖες ὅμως ἔπειτα ζητῶ συγγνώμη ἀπό ὅσους ἐλύπησα καί ἐπέρχεται ἔτσι πάλι ἡ πρώτη ἀγάπη καί χαρά. Τί ὡραῖο πράγματι πού εἶναι ὅταν ζητᾶμε συγγνώμη, ἀκόμη καί ὅταν δέν εἴμαστε ἔνοχοι.

Ἐρώτηση 4η: Πολλοί ὑποστηρίζουν ὅτι οἱ ἄνθρωποι τῆς ὑπαίθρου εἶναι πιό κοντά στόν Θεό. Ἔχοντας διακονήσει στήν Ἐκκλησία ἀπό τήν θέση τοῦ ἱεροκήρυκος σέ μεγάλα ἀστικά κέντρα καί μικρά χωριά, ποιά εἶναι ἡ ἄποψή σας;

Ἀπάντηση: Μία πείρα τῆς διαφορᾶς τῶν ἀπαιδεύτων χωρικῶν κατοίκων καί τῶν μορφωμένων ἀνθρώπων τῶν πόλεων μᾶς δίδει ὁ προφήτης Ἰερεμίας, τοῦ ὁποίου ὁ γράφων ἀναξίως φέρει τό ὄνομα. Ὁ προφήτης ἄρχισε τήν προφητική του δράση ἀπό τούς ἁπλούς καί ὀλιγογραμμάτους ἀνθρώπους τῆς ὑπαίθρου, ἀλλά αὐτοί ἦταν ἀρνητικοί, « ο ὐ κ ἠ θ έ λ η σ α ν δ έ ξ α σ θ α ι π α ι δ ε ί α ν » (5,3). Ὁ προφήτης ὅμως τούς δικαιολόγησε σκεπτόμενος ὅτι αὐτοί ἀντέδρασαν στό κήρυγμά του, ἐπειδή « ε ἶ ν α ι π τ ω χ ο ί κ α ί ἀ γ ρ ά μ μ α τ ο ι » (στίχ. 4). Ἀλλά – λέγει τώρα – « π ο ρ ε ύ σ ο μ α ι π ρ ό ς τ ο ύ ς ἁ δ ρ ο ύ ς (= τούς ἀνθρώπους τῶν ἀνωτέρων κοινωνικῶν τάξεων) κ α ί λ α λ ή σ ω α ὐ τ ο ῖ ς » .

Αὐτοί δέν δικαιολογοῦνται γιά ἄγνοια, γιατί αὐτοί διδάχθηκαν· αὐτοί στίς πόλεις « ἐ π έ γ ν ω σ α ν ὁ δ ό ν Κ υ ρ ί ο υ κ α ί κ ρ ί σ ι ν Θ ε ο ῦ » . Ἀλλά ἐδῶ εἶναι ἡ πλήρης ἀπογοήτευση τοῦ προφήτου, γιατί αὐτοί, οἱ « ἁ δ ρ ο ί » , οἱ ἄνθρωποι τῶν ἀνωτέρων κοινωνικῶν τάξεων, «ἰδ ο ύ ὁ μ ο θ υ μ α δ ό ν σ υ ν έ τ ριψ α ν ζ υ γ ό ν, διέ ρ ρ η ξ α ν δ ε σ μ ο ύ ς » (5,5). Αὐτοί, οἱ τάχα μορφωμένοι καί ἀνωτέρου ἐπιπέδου ἄνθρωποι, αὐτοί εἶναι πού ἀκόμη περισσότερο ἀρνήθηκαν νά δεχθοῦν τό κήρυγμα τοῦ προφήτου. Αὐτοί μάλιστα ἦταν καί ἐπιθετικοί, γιατί, ὅπως τό εἶπε ὁ προφήτης, «ἰδ ο ύ ὁ μ ο θ υ μ α δ ό ν σ υ ν έ τ ρ ι ψ α ν ζ υ γ ό ν, δ ι έ ρ ρ η ξ α ν δ ε σ μ ο ύ ς » ! . . . Λοιπόν, στό ἐρώτημα: Καί ἡ ἐπαρχία, ὅπως οἱ πόλεις, ἔχει μολυνθεῖ καί αὐτή ἀπό τήν διαφθορά τῶν πόλεων καί ἔχασε τά ἁγνά της ἤθη. Ἐπειδή ὅμως « ὅ π ο υ ἐ π λ ε ό ν α σ ε ν ἡ ἁ μ α ρ τ ί α , ὑ π ε ρ ε π ε ρ ί σ σ ε υ σ ε ν ἡ χ ά ρ ι ς » τοῦ Θεοῦ (Ρωμ. 5,20) – καί ἡ ἁμαρτία, ὅπως τό ξέρουμε, ἐπλεόνασε στίς πόλεις –, στίς πόλεις, μεταξύ τῶν πολλῶν, βρίσκουμε καί χαριτωμένους ἀνθρώπους, μέ τούς ὁποίους ὁ καλός ἱερεύς μπορεῖ νά κάνει ἕνα ἀνώτερο πνευματικό διάλογο καί νά τούς χρησιμοποιήσει γιά τήν βοήθεια καί ἄλλων ψυχῶν.

Στήν ἐπαρχία τό φαινόμενο αὐτό τό βρίσκουμε σπανιώτερα, ἀλλά ὁ καλός ποιμένας τῆς ἐπαρχίας θά προσευχηθεῖ καί θά τοῦ φανερώσει ὁ Θεός καλοδιάθετες ψυχές, μέ τίς ὁποῖες μπορεῖ νά δημιουργήσει μία πνευματική ὁμάδα, ἕνα προζύμι, γιά νά ζυμώσει μέ αὐτή ὅλο τό ἄλευρο τῆς ποίμνης του. Τελικά λέγουμε ὅτι παντοῦ, καί στίς πόλεις καί στήν ἐπαρχία, παντοῦ ὑπάρχουν καλοί ἄνθρωποι, ἤ γιά νά τό ποῦμε καλύτερα, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι καλοί, ἐπειδή εἶναι εἰκόνες τοῦ Θεοῦ. Ἄς γίνουμε ἐμεῖς οἱ ἱερεῖς καί οἱ ἀρχιερεῖς καλοί καί ἅγιοι, καί τότε, μέ τήν δύναμη πού δίνει ἡ ἁγιότητα, θά ἀναμορφώσουμε καί θά μεταβάλουμε σέ ἀνθώνα καί τήν πιό χέρσο καί ἀκανθώδη περιοχή, εἴτε αὐτή εἶναι στήν ἐπαρχία εἴτε εἶναι στήν πόλη.

Τό θέμα εἶναι ὅτι ἐλλείπουν ἤ σπανίζουν οἱ καλοί καί ἅγιοι ἱερεῖς καί ἀρχιερεῖς.

Ἐρώτηση 5η: Τό θέμα τῶν χειροτονιῶν νέων ἀνθρώπων γνωρίζουμε ὅτι σᾶς προβληματίζει ἀπό τήν ἀρχή τῆς ἐπισκοπικῆς σας διακονίας, ὑπηρετώντας σέ μιά ἐκκλησιαστική ἐπαρχία μέ δεκάδες ἐφημεριακά κενά. Τί θά μποροῦσε ἆραγε νά κάνει κεντρικά καί τοπικά ἡ Ἐκκλησία γιά τήν ἐπίλυση του προβλήματος;

Ἀπάντηση: Ὅταν ἀνέλαβα τήν διαποίμανση τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως βρῆκα σ᾽ αὐτήν 74 ἱερατικά κενά! Φανταστεῖτε. Σέ μία μικρή Μητρόπολη 74 ἐφημεριακά κενά! Πῶς νά γίνει ἡ διαποίμανση τοῦ λαοῦ; Μέ τόν δήμαρχο;!… Ἀπό τήν ἴδια τήν ἐπαρχία δέν ὑπῆρχαν νέοι ἕτοιμοι πρός χειροτονίαν. Ἅπλωσα τό χέρι μου γιά «ζητιανιά» ἔξω ἀπό τήν Μητρόπολή μου. Ἀπό τίς χειροτονίες πού ἔκανα δέν εἶμαι ἀπό ὅλες εὐχαριστημένος, γι᾽ αὐτό καί μερικούς τούς ἔδιωξα. Τώρα τά ἐφημεριακά κενά στήν ἐπαρχία μου εἶναι 50. Δηλαδή, σέ 50 χωριά τῆς Μητροπόλεως Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κάθε Κυριακή δέν χτυπάει καμπάνα. Ἡ Θεία Λειτουργία στά χωριά αὐτά θεωρεῖται «πολυτέλεια».

Τό ἐρώτημα μοῦ λέγει, ποιά λύση μπορεῖ νά βρεθεῖ γιά τό πρόβλημα; Ἡ λύση εἶναι οἱ νέοι μας νά θέλγονται ἀπό τήν ἱερωσύνη, νά ἐπιθυμοῦν νά γίνουν ἱερεῖς, γιά νά λειτουργοῦν στό πανάγιο Θυσιαστήριο, νά κηρύττουν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί νά ποιμαίνουν τόν λαό Του. Ὑπάρχει τίποτε ἄλλο ἀνώτερο ἀπό αὐτό; Καί ὅμως σήμερα τά παιδιά μας ἀποστρέφονται τήν ἱερωσύνη. Ἀκόμη καί χριστιανοί, καλοί κατά τά ἄλλα γονεῖς, δέν θέλουν τά παιδιά τους νά γίνουν ἱερεῖς. Τότε, δέν ὑπάρχει λοιπόν λύση γιά τό πρόβλημα. Ὁ Θεός ὅμως ἐμβάλλει κατευθεῖαν τόν πόθο σέ μερικές παιδικές ψυχές καί ποθοῦν νά γίνουν ἱερεῖς. Αὐτά τά παιδιά, μέ τόν πόθο ἱερωσύνης, εἶναι γιά μᾶς ὅ,τι καλύτερο καί ὅ,τι ἐκλεκτότερο ἔχει ἡ ἐπαρχία μας. Τά ἀγαπᾶμε πολύ. Ἀσφαλῶς τά ἀγαπᾶμε περισσότερο ἀπό τά δημαρχόπουλα (!), γιατί αὐτά τά παιδιά πού θέλουν νά ἱερωθοῦν, αὐτά θά γίνουν μελλοντικά οἱ ἄρχοντες τοῦ λαοῦ.

Ναί, ὁ ἱερεύς εἶναι ἄρχοντας καί βασιλιάς! Μία λύση γιά τό ἱερατικό πρόβλημα εἶναι νά δοθεῖ ἐντολή «Ἄνωθεν», ἀπό τήν Ἱερά Σύνοδο δηλαδή, οἱ Ἱερεῖς τῶν μεγαλοπόλεων νά πηγαίνουν τίς Κυριακές στήν πλησιόχωρο ἐπαρχία, πού ἔχει τά πολλά ἐφημεριακά κενά, καί νά λειτουργοῦν σ᾽ αὐτήν. Ὅπως γίνεται δηλαδή μέ τούς ἰατρούς, πού κάνουν τό ἀγροτικό στήν ἐπαρχία. Ἀλλά μία οὐσιαστική λύση εἶναι, θά εἶναι ἐμεῖς οἱ ὑπάρχοντες κληρικοί, ἱερεῖς καί ἀρχιερεῖς, νά ζοῦμε ἅγιο βίο, ὥστε οἱ νέοι νά θέλγονται ἀπό τήν δική μας συμπεριφορά καί νά λέγουν: «Θέλω νά γίνω παπᾶς, σάν τόν παπᾶ τῆς ἐνορίας μου, πού τόν ἀγαπᾶνε ὅλοι καί πᾶνε ὅλοι σ᾽ αὐτόν, γιά νά τόν συμβουλευθοῦν».